Recensie Ijzersterke Madonna in het Sportpaleis

Wow! Met dat gevoel verlieten we het Sportpaleis na meer dan twee uur en een kwartier Madonna, the Queen of Pop aan het werk te zien. Een historisch optreden werd het want haar allereerste indoor show in ons land.  Daarvoor spaarde ze kosten noch moeite. Maar liefst 32 trucks en 13 tourbussen neemt Madonna mee op haar “Rebel Heart tour”. “There is a lot of darkness happening in the world.” zei ze en ze gaf mee dat ze het advies had gekregen: “Whatever you do, don’t go to Belgium. It is too dangerous.” gezien de terreurdreiging.  “Ik doe verdomme wat ik wil doen.” gaf Madonna vervolgens mee waarop ze onderstreepte dat ze de adviezen in de wind sloeg. Meer dan 20 000 toeschouwers reageerden dan ook erg extatisch. De sfeer in de grootste concerttempel van het land was een gans concert ongezien goed. “Don’t tell me” zette Madonna akoestisch in, waarna de band inviel en ze het nummer opnieuw akoestisch neerlegde. Deze Japanse krijgster kwam, zag en overwon in het Sportpaleis. Er is dan ook nog steeds maar een Queen of Pop.

Terreur door de luidsprekers

Terreurdreiging in ons land en dus werd iedereen gevraagd om geen rugzakken mee te nemen. Geen sinecure is dat voor een journalist die onderweg naar huis graag zijn stuk schrijft in de trein op de laptop. Dé terreur kwam deze keer van de productie zelf. Voorprogramma Lunice was een ware aanslag op de oren én de goede smaak tegelijkertijd. Organisatoren en zaaluitbaters zouden er beter aan doen om het publiek te beschermen tegen dit soort terreur door die overbodige handel gewoon te schrappen en meteen de hoofdmaaltijd te serveren.

Madonna gaat volledig voor publieksinteractie, theater en trekt de visuele kaart

Zeker, we hadden enorm veel twijfels toen we op voorhand de setlist onder ogen kregen. Een concert dat voor de helft uit nummers bestaat uit de jongste plaat “Rebel Heart” die geen potten brak in de charts: dat is gewoon vragen om dipjes in een optreden, dachten we. Maar de Queen loste dat erg goed op: door volledig voor publieksinteractie te gaan, theater en de visuele kaart te trekken. Een groot ledscherm dat tevens een podiumelement is, komt recht, waarop de visuals en video getoond worden. Madonna daalt uit de nok van het Sportpaleis naar beneden in een kooi. Niet veel later hangt de 57-jarige ondersteboven aan een staaf tijdens opener “Iconic”. “Antwerp are you ready?” roept ze het uit. Dat het publiek de longen uit het lijf schreeuwt als antwoord is kennelijk nog niet genoeg.

Tijdens “Holy Water” met nonnen in ondergoed op het podium, passeert dan weer een video met bondage in. Madonna zelf zal even op een paal kruipen, daar ronddraaien, en krijgt een danser als voetsteun voor haar hakken. Hij verhoudt zich horizontaal stokstijf als een plank ten opzichte van die paal. Het publiek reageert laaiend enthousiast. Het percussieve karakter van “Burning up” doet de fans in no time meeklappen. Madonna zelf is tijdens “Devil Pray” met haar handen met touw vastgebonden terwijl ze op haar manier te biecht gaat op de schoot van een zwarte monnik.

Autotune

“Body Shop” haalt het cliché van de popindustrie boven: autobanden en de voorkant van een oude wagen waarop de Queen gaat liggen. De meerwaardezoeker ziet de grap in omdat net tijdens die song de autotune van Madonna het hardst opvalt. Het nummer wordt dan ook minder goed gesmaakt omdat haar stem wel erg vervormd door de speakers komt. “Are you having a good time Antwerp?” vraagt ze maar opnieuw lijkt ze niet tevreden met het publieksenthousiasme dat nochtans voor Belgische normen erg groot is. “Wake the fuck up!” roept ze het uit waarna ze side 1 (kant Antwerpen) uitspeelt tegenover side 2 (kant Merksem). Op het einde van de show laat ze weten dat ze eerder met side 2, waar wij zitten, zal trouwen. Tja, aan de overkant zaten dan ook die motherfuckers, een stelletje passieve, lusteloze, opgedirkte VIP’s die afgepeigerd waren van al de small talk die ze een uur ervoor hadden gebezigd over zichzelf en hun ‘business’ in de daarvoor speciaal voorziene ruimtes.    

“True Blue”, met normale stem begeleid door akoestische gitaar, werd zo waar het eerste hoogtepunt van de avond. Een kampvuurmoment zelfs waarbij de fans maar al te graag meezongen.

Nobody fucks with the Queen

De actrice in Madonna komt naar boven bij “HeartBreakCity” dat ze op het uiteinde van de catwalk, in de vorm van een hart is die overigens, brengt. Een wenteltrap daalt neer vanuit de nok, een danser besluipt die vanonder de treden, om de Queen vervolgens op het balkon aan te treffen. Madonna geeft een nieuwe betekenis – een letterlijke – aan de uitdrukking “iemand dumpen”. Wanneer ze zich van hem heeft losgerukt  volgt een stuk “Love don’t live here anymore”, aangedikt door strijkers die uit een doosje komen. Puur drama dus en een sterk staaltje acteerwerk van haar dat ze in vet onderstreept met de slogan: “Nobody fucks with the Queen!” Een zin die figuurlijk of letterlijk geïnterpreteerd kan worden, en de ideale overgang is naar “Like a virgin”.    

Come to mama

Een vurige, pittige Madonna begeleid door castagnetten, gitaar en cajons zien we vervolgens aan het werk tijdens “La Isla Bonita”. En het publiek? Dat klapt het zuiderse ritme maar al te graag mee.  De Rebel Heart tour slaagt in waar veel popacts in falen, ook de intermezzo’s blijven boeien zoals de fenomenale acrobatie op rekbare poles tijdens “Illuminati”. Dan zien we een  danser die metershoog wordt opgetild op de catwalk en op het B-podium wordt gedropt. Wanneer ze haar twee maracas naar de dansers gooit, is het ene Justin die het instrument helaas niet wist op te vangen. Omdat het zijn verjaardag is, hij wordt 26, krijgt hij 26 tikken op zijn poep. “Come to mama” zegt Madonna waarop hij mooi, weliswaar wat tegenstribbelend gehoorzaamt, en over haar benen gaat liggen. Het publiek mag mee tot 26 tellen. Madonna zet de puntjes op de “i” en lijkt voorstander van de pedagogische tik die nochtans verketterd wordt door enkele motherfuckers die geen zak kennen van opvoeding. Heerlijk is ze daarna wanneer ze gewoon ruiterlijk toegeeft dat het voor haar “another good excuse to sit down” was en de hele act samenvat met de woorden: “Je weet pas hoe veel je van iemand houdt als je ze pijn doet.”

Bij “Who’s that girl”, met akoestische gitaar, weet de vijftiger dat ze nog steeds op zoek is naar wie ze is. En bij “Rebel Heart” doet ze een oproep dat haar fans moeten vechten waar ze in geloven. Vecht voor iets in je leven zoals humanity, compassion en dignity. “Buig niet neer voor angst. Buig neer voor de liefde.” luidt het waarbij Madonna plots lijkt te preken alsof ze Florence Welch is met dat verschil dat het irriterende bibberende stemmetje van die rosse zangeres hier niet te horen is.

“I made it to the top”

De sfeer van een jazzy nightclub roept Madonna vervolgens op in “Music” dat al snel overgaat in de stevige dance beats. Per stap die Madonna zet, wordt ze begeleid door een gek geluidje dat haar musical director uit zijn hoed tovert. Hij vergeet wel eens iets, en niet alles is synchroon met wat Madonna op het podium doet. Wanneer ze zich bukt en de akkoorden op de piano ook omlaag gaan, plaagt ze hem door te stellen dat ook zijn salaris naar beneden zal gaan op die manier. Wanneer dat stukje acteren er op zit, laat ze vol blijdschap horen: “I made it to the top.” Enig gevoel voor humor en zelfrelativering is de Queen dus niet vreemd, hoewel backstage de local crew gebrieft was dat ze hun rug moesten keren wanneer Madonna voorbijkwam. 

Geluksdag

Opnieuw dumpt ze de een na de andere danser en laat die rollen van het ledscherm dat opnieuw schuin uit het hoofdpodium komt tijdens “Material Girl” wanneer ze “If they can’t raise my interest then I have to let them be” zingt.  “Het is mijn geluksdag vandaag” klinkt het ironisch “want ik ga vandaag trouwen.” Daarbij lijkt ze alle opties open te laten, ook een ménage à trois of quatre lijkt ze wel te zien zitten. David blijkt het grootste stuk van haar bruidsboeket gevangen te hebben. Of hij een job heeft? Ja. Of hij een auto heeft en kan rijden? Ja. Of hij cash heeft? Neen. Dat laatste is een afknapper voor deze “Material Girl” die zegt dat ze niet kan koken. Akoestisch brengt ze op het cirkelvormige podium halfweg de catwalk “La vie en rose” en eert daarmee Edith Piaf.  Zittend op de rand van het podium gaat haar rechterbeen soms op en neer, alsof het meisje in Madonna nog steeds aanwezig is. Een meezinger van formaat voor de ganse kuip, hoewel er een stevig Engelstalig accent in Madonna’s Frans zit.   

Het is al bijna middernacht voor Madonna een orgelpunt zet met een stevige geüpdate versie van “Holiday”, met de Belgische vlag in de hand, een ijzersterke bungee acrobatie opnieuw aan dat ledscherm op het hoofdpodium. Madonna neemt afscheid, vliegend tot ze achteraan het podium belandt en het ledscherm zich sluit. Afscheid nemen doet ze niet zonder de King te eren, die ze nog voor de show startte al eerde met “Wanna be starting something.” van Michael Jackson. Wanneer het publiek naar huis gaat, klinkt zijn “Smooth criminal” door de luidsprekers. Mooi eerbetoon van de Queen aan de King.  Want dat Madonna nog steeds de Queen is, bewees ze in wat we nu gerust dé popshow van het jaar mogen noemen.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Iconic
2. Bitch I‘m Madonna
3. Burning Up
4. Holy Water (met stukje “Vogue“)
5. Devil Pray
6. Messiah (video intermezzo)
7. Body Shop
8. True Blue (akoestisch)
9. Deeper and Deeper
10. HeartBreakCity (met stukje “Love Don‘t Live Here Anymore“)
11. Like a Virgin (met samples van “Justify My Love“ en “Heartbeat“)
12. S.E.X. (video intermezzo met stukje “Justify My Love“ )
13. Living for Love
14. La Isla Bonita
15. Dress You Up (met stukje “Into the Groove“ en “Lucky Star“)
16. Who‘s That Girl (akoestisch)
17. Don’t tell me
18. Rebel Heart
19. Illuminati (video intermezzo)
20. Music (met sample van “Give It 2 Me“ en stukje “Spanish Lesson”)
21. Candy Shop
22. Material Girl
23. La vie en rose (cover Édith Piaf) (akoestisch)
24. Unapologetic Bitch

Bis:

1. Holiday