Recensie Steak Number Eight

Natte lange haren, headbangend publiek en de gebruikelijke oerkreten van Brent Vanneste. Steak Number Eight had arrived. Vol energie bestormden ze het podium van Het Depot in Leuven. Het was duidelijk, de vier West-Vlaamse twintigers waren klaar om het kot af te breken. En dat deden ze ook. De eerste uitbarsting kwam er bij Your Soul Deserves To Die Twice. Handen gingen omhoog en de menigte keelde mee ‘This is the place where your soul deserves to die’. Een tweede ontploffing gebeurde bij Dickhead. De hevig headbangende groep fans vooraan kon zich niet langer meer houden wanneer Vanneste zijn micro op de grond smeet. Een moshpit was het gevolg. De hele avond was een spel van afbreken en terug opbouwen.

De vier metal mannen van Steak Number Eight wonnen in 2007 Humo’s Rock Rally als jongste band ooit. Ze brachten hun eerste zeven nummers uit  in 2008 met hun EP ‘When The Candle Dies Out’. Hun volwaardige debuutalbum kwam er in 2011 en kreeg de titel ‘All Is Chaos’. In 2013 volgde de plaat ‘The Hutch’ en trokken de Wevelgemse jongens naar de festivalweides van onder andere Graspop Metal Meeting en Pukkelpop. Ook internationaal vonden we ze terug op de podia van Ghost Fest in de UK en Paaspop in Nederland.  Hun nieuwste album KOSMOKOMA kwam uit in november 2015 en werd geproduceerd door Grammy-winnaar David Botrill die onder andere ‘Origin of Symmetry’van Muse producete. Steak Number Eights postrock sludge metal wordt vergeleken met die van Mastodon, Isis, Pelican en Killing Joke.

De psychedelische band Yamantau mocht het volk opwarmen. De twee broers en twee neven waren een beetje misplaatst, maar zeker niet slecht. Het paste jammer genoeg niet helemaal bij de gasten van Steak. Het podium werd al snel onveilig toen Steak Number Eight al springend het podium beklom. Opwarming hadden zij niet nodig want al bij het eerste nummer Space Punch vormde het publiek een zee van knikkende koppen. Bij de harde gitaar riffs van Black Eyed ontwaakten ook de mensen achteraan, maar Your Soul Deserves To Die Twice zorgde pas echt voor een storm op zee. Vanneste vond tussendoor de tijd om de menigte te begroeten met een ‘ça va Leuven?’ en ook al een ‘Merci!’ te roepen. Even later konden we weer adem halen op het gitaarwerk van Cis Deman, maar al snel kwam het hardere werk uit Black Fall naar boven. Future Sky Batteries bracht ons weer in andere, hogere atmosferen waarna de hel weer losbarstte op Gravity Giants en uitmondde in een verwoestende orkaan op Dickhead. De batterijen van het kwartet werden even weer opgeladen tijdens Track Into The Sky en weer voor een laatste keer losgelaten op The Return Of The Kolomon. Het was duidelijk dat ze geveld waren door uitputting en alles hadden gegeven, maar toch had het publiek nog niet genoeg. Onder luid gejuich, keerde de sludgeband terug. ‘Ik ben kapot,’ hijgde Vanneste voor de vier mannen aan hun bisnummer begonnen.

< Caro Dralants >

De setlist:

1. Space Punch
2. Black Eyed
3. Your Soul Deserves To Die Twice
4. Black Fall
5. Future Sky Batteries
6. Gravity Giants
7. Dickhead
8. Track Into The Sky
9. The Return Of The Kolomon