Recensie Mumford and Sons

Hoera voor Live Nation Belgium. Met zo’n 19 500 verkochte tickets voor het optreden van Mumford and Sons kreeg de Belgische promotor het Antwerps Sportpaleis eindelijk nog eens tot aan de nok gevuld. Dat het tegenwoordig eerder een uitzondering is dan de regel voor de jongens en meisjes uit Mechelen bewijzen de meest recente cijfers droogjes. Rod Stewart moest het op 15 mei stellen met een schamele 6200 bezoekers, een dag later bleek 5 Seconds of Summer te stranden op zo’n 8000 verkochte tickets en zelfs Bryan Adams (met zittend middenplein) heeft alle moeite van de wereld om tegenwoordig nog 10 000 tickets te verkopen. Dat wij uiteindelijk toch last minute kozen om naar Mumford and Sons in het Sportpaleis te trekken, heeft te maken met één: dat de groep opnieuw bevestigt, ook met de nieuwe elektro rock sound uit “Wilder Mind” en twee, dat ze nu ook het pad van de oude Britse (garage)rock bewandelen en straks die van de wereldmuziek met de ep “Johannesburg” die op 17 juni 2016 uitkomt.  Sceptici die Mumford and Sons wat simplistisch herleiden tot de band met de typische folky banjo-sound hinken ondertussen hopeloos achter op de feiten. Punt.

10 trucks en 5 bussen hebben Mumford and Sons mee op tour. Daarbij hoort ook en B podium, vuurwerk en lasers. Op 17 juni releasen de Britten “Johannesburg”, een ep die ze in februari op twee dagen tijd hebben opgenomen met Baaba Maal (Senegalese zanger en gitarist), The Very Best (Londense fusion die een Afro-Westerse mix van dance, hiphop, pop en traditionele muziek uit Malawi brengen) en Beatenberg (Zuid Afrikaanse popband). Samenwerkingen behoren nu eenmaal tot het DNA van Mumford and Sons, al van het begin toen de band ontstond.  In het Sportpaleis bracht Mumford and Sons 8 nummers uit “Wilder Mind”, 5 uit hun tweede plaat “Babel”, 4 uit het debuut “Sigh No More”, 2 niet eerder uitgebrachte songs waaronder een cover van The Kinks met support act Bill Ryder-Jones en geen enkele uit het nog te verschijnen “Johannesburg”.

Bill Ryder-Jones opende voor Mumford and Sons en wie frontman Marcus Mumford al wou zien nog voor zij aan het werk gingen, kon best al afstemmen op het voorprogramma. Later dan gepland kwam ie het podium op – toen een nummer al ingezet was – om Ryder-Jones te begeleiden op gitaar en mee te zingen. Hij liet hem dus even aan zijn lot over. Of dat een grap was, eigen aan een laatste show van een Europese tour, laten we in het midden. Mumford – die met zwarte hoed op probeerde wat anoniem op het podium te staan - kreeg applaus toen hij het podium opkwam. Plots werd de set van het voorprogramma even een heel stuk interessanter voor de meeste toeschouwers. De dag na het optreden in het Sportpaleis, staat Bill Ryder-Jones overigens opnieuw op een Antwerps podium: dat van Trix.

Witte spots met de vleugels van het logo van Mumford and Sons schijnen over het publiek tijdens de change over. Om twintig voor tien is het dan zo ver en gaat het zaallicht uit. Geen gezellige lampionnetjes die over het middenplein hangen deze keer. Neen, de groep kiest voor lasers – jawel – die al bij opener ”Snake Eyes” zich een weg banen door de lucht. “Het is niet omdat je je stoel gevonden hebt, dat je niet kan dansen.” maant Marcus het publiek op. En inderdaad, de meeste toeschouwers ruilen hun stoeltje even in om recht te staan, stevig mee te zingen, en te springen tijdens “Little lion man”. Een uitgelaten stadionsfeertje ontstaat, al speelt de band het nummer niet vlekkeloos. Mumford houdt er een ander ritme op na dan de rest van de band die sneller spelen alsof hij minder gas wil geven dan zij. Die spanning werkt weliswaar. Andere ambiancenummers zijn ontegensprekelijk “The Cave” en “I will wait”.

Maar, en dat valt toch wel na een jaar op: de nummers uit “Wilder Mind” doen het live een pak minder. Het titelnummer van de jongste plaat zorgt zelfs voor hét inkakmoment van de show. Dan moet je je toch wel vragen stellen als band. Zelfde verhaal met hun akoestische set na 70 minuten show op het B-podium achter de mengtafels. “Timshel” in close harmony gebracht op akoestische gitaren, werkt. Het publiek reageert laaiend enthousiast. Bij “Cold Arms” ligt dat al een heel stuk anders. “Believe” is overigens met stip een van de sterkste songs – een groeinummer, dat opentrekt - uit de jongste plaat en dat bewijst zich ook live.

Het is niet zo zeer de banjo en mandoline die karakteristiek zijn voor Mumford and Sons. Wat wél erg opvalt, is dat de band zeer veel gebruik maakt van crescendo’s en basdrum om op die manier het publiek op te poken. Dat werkt, de handjes gaan mooi op elkaar. Maar nog voor de mannen halfweg hun optreden zitten, werkt dat recept tegen hen en slaat de verveling bij ons toe. Het is te opvallend, het is te gemakkelijk, en vooral te simpel om zo te scoren.   

Even grapt Marcus dat Winston Marshall goed Nederlands kan praten. De band verlaat het podium en laat hem alleen achter. Marshall kiest ervoor om stomweg niets te zeggen, maar zijn handen te gebruiken in iets wat erg gepassioneerd lijkt wat op een al even enthousiast applaus kan rekenen. “It’s pretty fun to play in Belgium” laat de frontman daarna optekenen waarna hij zegt dat hij het ongelooflijk vindt dat er 20 000 man in de zaal is. Meerstemmig meezingen, meewiegen en de smartphone lichtjes aansteken doet het publiek tijdens “Ghost that we knew” uit Babel. Violist Tom Hobden wordt geheel terecht overigens in de picture gezet door Marcus.

“The Cave” is een bommetje van jewelste. Toetsenist Ben Lovett laat achteraf “Now we are talking!” optekenen terwijl Nick Etwell op trompet en Dave Williamson op trombone mee de sound van het nummer bepalen. Helemaal te gek wordt het wanneer Marcus Mumford de frontstage in duikt, het middenplein in, van de rechtertribune op de frontale tribune gaat, en vervolgens van achteraan de zaal door het staand middenplein zich een weg terug naar het podium baant tijdens “Ditmas”. Camera’s, security en spots hebben alle moeite van de wereld om de frontman die in zwart gekleed is te lokaliseren. Heerlijk. “Dust Bowl Dance”, begeleid op buffetpiano, met Marcus aan de drums en verder elektrische gitaren die zo waar noise produceren bij momenten, krijgt watervalvuurwerk mee. Als er één nummer avant gardistisch klinkt, dan is het dit wel.

In de tweede helft voelt het concert een heel stuk minder gerodeerd aan dan anders, ook de band klinkt niet zo fris en voelt eerder wat vermoeid aan. Een laatste optreden van een Europese tour is ofwel een kanjer van een optreden waarbij een band alles en meer uit de kast haalt, ofwel net dat ene concert te veel op de tourlijst. Bij Mumford and Sons is het een beetje van beide.  Wanneer de band de garagerocktour opgaat met “Forever”, dat “Wilder Mind” niet haalde en daar vervolgens de cover “You really got me” van the Kinks aan breidt, werkt het eclectische van het optreden tegen de band. Het optreden voelt minder coherent en consequent aan, maar lijkt eerder op een mik mak van van alles en nog wat. Met dat dubbele gevoel – ook op Main Square Festival 2015 hadden we dat overigens - verlaten we het Sportpaleis.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Snake Eyes – uit Wilder Mind
2. Little Lion Man – uit Sigh No More
3. Below My Feet – uit Babel
4. Wilder Mind – uit Wilder Mind
5. Lover of the Light – uit Babel
6. Tompkins Square Park – uit Wilder Mind
7. Believe – uit Wilder Mind
8. Broken Crown – uit Babel
9. Ghosts That We Knew – uit Babel
10. The Cave – uit Sigh No More
11. Ditmas – uit Wilder Mind
12. Dust Bowl Dance – uit Sigh No More
13. Timshel (akoestisch op B podium) – uit Sigh No More
14. Cold Arms (akoestisch op B podium) – uit Wilder Mind
15. Hot Gates - uit Wilder Mind
16. Forever – nog niet uitgebracht
17. You really got me – cover The Kinks
18. I Will Wait – uit Babel
19. The Wolf – uit Wilder Mind