Recensie Soulsister 30 jaar

Eind 1986 bracht Soulsister hun eerste single ‘You get to me’ uit dat de band als eerste toegift in Brasschaat bracht. Het werd de voorbode van een succesvolle internationale carrière voor Paul Michiels en Jan Leyers. Reden voor een tour langs de Vlaamse theaters was het voor de twee die de verjaardag van de groep vieren via 30 optredens. In de Ruiterhal van het CC in Brasschaat gaven ze hun voorlaatste try out die links en rechts nog enkele schoonheidsfoutjes bevatte zoals een valse start van ‘Company’ omdat Leyers de verkeerde gitaar die een halve toon lager gestemd was, had genomen. “Onze manager heeft gevraagd om een paar fouten in de show te maken. Dat houdt het menselijk.” grapte en relativeerde Jan Leyers tijdens het optreden dat georganiseerd werd door vzw Club Bokal.

Soulsister koos opmerkelijk eerder voor een luisterconcert dan wel voor een feestje. Of de wel erg droge akoestiek van de Ruiterhal daarmee te maken had, waar je als het ware het gevoel hebt in een grote radiostudio te zitten en er dus geen echo-effect aanwezig is, laten we in het midden. Feit is dat de omgeving ideaal was voor tinnituslijders zoals ons. Immers, de geluidsisolatie zorgt er ook voor dat er geen spiraaleffect is van echoënde klanken die elkaar versterken en het geluidsvolume alleen maar de hoogte in jagen.

Die zeer droge akoestiek zorgde weliswaar ook voor een droog applaus waarbij je zou denken dat het net iets meer werd dan een beleefdheidsapplaus. Maar dat is gezien de akoestiek foutieve perceptie. Een uitverkochte Ruiterhal genoot wel degelijk van de songs – die vaak in een ander jasje werden gestoken overigens – en beloonde de vier muzikanten dan ook met een applaus dat nummer na nummer aanzwol. Tijdens hun grootste hit ‘The way to your heart’ veerde het publiek spontaan recht uit hun stoeltjes om ter plaatse te dansen en tijdens ‘Like a mountain’, dat blijkbaar ook verwijst naar Heist-op-den-berg, en afsluiter ‘Tell me what it takes’ klapte het mee. Niet dat Soulsister voor de makkelijke weg koos door hun originele versies te brengen. Integendeel, ook tijdens dit arrangement week de groep af van de radiohit zoals iedereen die kent. Dat maakte van ‘Soulsister 30 jaar’ een zeer boeiende muzikale herontdekking van hun grootste nummers. Al moet gezegd dat met 27 nummers op de setlist in Brasschaat, waarvan 3 in een medley, de groep niet aan de 30 hits kwam die het duo nochtans beloofde te spelen. Op zich duurde de show met twee uur en een half inclusief pauze, weliswaar lang genoeg en zou 3 nummers toevoegen al dan niet in een medley de zaak wellicht onnodig rekken.

Openen deden Leyers en Michiels met z’n twee met ‘Talk about it’. Leyers op akoestische gitaar en Michiels aan de zang. Met ‘Wishing’ uit hun tweede plaat ‘Heat’ hadden we al meteen het mindere nummer van de avond achter de kiezen. Probleem hier was voornamelijk dat de samenzang tussen de twee heren niet zo blendde hoewel de mondharmonica van Michiels en zijn zang die hij liet uitsterven naar het einde toe absoluut de moeite waren.

De frontman uit Heist-op-den-berg had een paar bongo’s voor zich staan. Het leverde een grappige anekdote op dat Paul als veertienjarig jongetje eigenlijk begonnen was als drummer en hoe “Lange Gust” tevoorschijn kwam telkens hij drumde. Voor ‘Simple rule’, de titeltrack van hun derde album, deden ze beroep op Hervé Martens op toetsen en Patrick Dorcean op drums. Op ‘Ain’t that simple’ en later ‘In love’ (uitgebracht onder de groepsnaam The Blueberry Hillbillies) dat erg doet denken aan Roy Orbison zagen we een heupwiegende Paul Michiels. Dat laatste nummer kwam er op vraag van regisseur Robbe De Hert die voor zijn film Blueberry Hill op zoek was naar een nummer dat 1959 uitademde. Na een optreden in Hemiksem in 1988 is het idee ontstaan voor de samenwerking, liet Leyers optekenen.

Opmerkelijk was de verwijzing naar Toots Thielemans. Het duo en dan vooral Paul Michiels eerde het pas overleden Belgische jazzicoon tijdens de intro van ‘Blame you’ waarbij hij een klein fragment van ‘Bluesette’ liet horen, een van de meest bekende nummers van Thielemans. Maar eigenlijk waarde de geest van Toots door verschillende nummers. Zo startte een bloedmooie versie van ‘Trough before we started’ met Michiels die in de micro floot, begeleid door elektrische gitaar en vingergeknip. De song werd vakkundig opgebouwd met bongo’s en ging verder crescendo toen ook de keys en de drums invielen. De mannen kozen niet zelden voor de subtiliteit van klank die in de Ruiterhal volledig tot haar recht kwam. Zo zong Michiels op het einde van ‘Back in a minute’ de zin ‘slowly disappear’ terwijl hij die zin op het podium ook omzette door stilletjes afstand te nemen van de micro en in de richting van de achterkant van het podium te gaan.

“Ho bangelijk” reageerde een toeschouwer wanneer de twee ‘So long ago’ uit 1990 aankondigden. “Nu moeten we het nog waarmaken” wist Leyers en effectief, de band bracht een versie om in te kaderen. Alles maar dan ook werkelijk alles zat zeer goed. Michiels bleek net als zijn eerdere solo passage aan Kapellen deze zomer opnieuw zeer goed van stem te zijn, een gans concert lang overigens wat weinigen gegeven is, en haalde moeiteloos die hoge noten door zijn kopstem aan te spreken. Een pareltje werd het. Ook ‘Locks and keys’ brachten ze in een geweldige versie waar Leyers op elektrische gitaar even mocht soleren, niet te lang zodat het geen ego-trip werd, waarna de band het nummer een tijdje zachter bracht om het niet veel later opnieuw te laten openbloeien. Misschien was het wel hun knapste versie van de song ooit. Martens haalde de klank van een orgel boven bij de start van ‘Broken’ waarmee de groep ons de pauze instuurde. De intro leek te refereren naar ‘Let’s go crazy’ van Prince.

In het tweede deel liet Leyers optekenen hoe moeilijk het begin van hun carrière was, en verwees hij naar de eerste (wat verwaande) indruk die hij op Michiels liet toen hij een concert van hem bijgewoond had in café ’t Pleintje in Heist-op-den-berg.  Maar goed, Michiels kan dan ook al 50 jaar auto rijden, terwijl Leyers het moet stellen met slechts 34 jaar.  Dat scheelt. ‘Promises’, ‘Facing love’ en ‘Well well well’ brachten de twee in kleedkamerversie, in het kort en met een minimum aan begeleiding op gitaar, bongo’s of egg shaker. Voor een zijproject had Guy Mortier de twee ooit gevraagd om een nummer van Tura te coveren. Dat werd toen ‘Het kan niet zijn’ dat ook in Brasschaat bewees een evergreen te zijn.  

Kortom, Soulsister 30 jaar in Brasschaat laat zich het best samenvatten door die ene quote van Paul Michiels: “Jullie zijn geweldig en wij ook.”

< Bert Hertogs >   

De setlist:

Deel 1:

1. Talk about it
2. Wishing
3. Simple rule
4. Ain’t that simple
5. Changes
6. Through before we started
7. Back in a minute
8. Last call
9. So long ago
10. Locks and keys
11. Broken

Deel 2:

1. Promises – Facing love – Well well well
2. Sign of emotion
3. Downtown
4. Like a mountain
5. In love (The Blueberry Hillbillies)
6. Het kan niet zijn (cover Will Tura)
7. Blame you
8. She’s gone
9. Company
10. The way to your heart
11. Land of broken shadows

Bis:

1. You get to me
2. Fallen angel
3. Tell me what it takes