PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Club 27

vrijdag 10 februari 2017CC Merksem

Club
Foto: Garifuna

Op hun zevenentwintigste ruilden heel wat artiesten het tijdelijke voor het eeuwige. Niet zelden liggen drank, drugs (Rudy Lewis van The Drifters, Brian Jones van The Rolling Stones die in mysterieuze omstandigheden in een zwembad om het leven kwam terwijl ie de rechten bezat op de naam ‘The Rolling Stones’), vrouwen (Robert Johnson die vergiftigd werd door een jaloerse man), te hard werken (Jim Morrison van The Doors: 11 platen uitgebracht op 5 jaar tijd, Jimi Hendrix die soms zijn gitaar niet meer gestemd kreeg en wiens lyrics ‘And if I don‘t meet you no more in this world then I‘ll, I‘ll meet you in the next one’ in ‘Voodoo Chile’ als profetisch kunnen beschouwd worden), en/of een waas van mysterie (zo is het lijk van Richey Edwards, de voormalig gitarist van Manic Street Preachers nog steeds niet gevonden en zijn er verschillende theorieën rond de (zelf)moord van/op Kurt Cobain en is er voorts nog het verdachte overlijden van Alexandra door een auto-ongeval dat zou kunnen wijzen op sabotage omdat haar geliefde een Amerikaans geheim agent naar verluidt was) aan de basis hiervan. Clara Cleymans, 28 en dus een overlever van het moeilijke 27ste levensjaar, verdiepte zich in de Club 27, het groepje artiesten dat op hun zevenentwintigste het hier voor bekeken hield. Cleymans – die in Merksem wat verkouden bleek – ziet verbanden, al weet ze ons maar matig te boeien wanneer ze op zoek naar verklaringen rond dat cijfer 27 er de numerologie en astrologie bij gaat betrekken. Vaak gaat het wel om mensen die nooit volwassen zijn kunnen worden en in hun jeugdjaren bleven steken. Ook haar optreden met haar gitarist en echtgenoot Jo Mahieu in ‘Club 27’ had iets dubbels. De behoorlijk educatieve voorstelling hield soms het midden tussen een of ander afstudeerproject of openbaar examen als je wil en enkele momenten dat Cleymans dit niveau oversteeg.

Uiteraard kwamen ze aan bod in ‘Club 27’: Brian Jones, Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison, Kurt Cobain en Amy Winehouse in een voorstelling die al meteen met een aftiteling start. Maar Cleymans stond ook stil bij minder gekende artiesten als de ragtime muzikant Louis Chauvin wiens ‘Heliotrope Bouquet’ dankzij Scott Joplin genoteerd werd en uitgegeven. Heel wat ander werk, vaak gebaseerd op improvisatie, van Chauvin is niet bewaard gebleven. Cleymans bracht het nummer op de synthesizer, net als Alexandre Levy’s ‘Tango Brasileiro’. Op zo’n momenten viel het op dat Cleymans vooral bezig was om foutloos piano te spelen, met focus op haar bladmuziek. Daardoor misten de nummers een smoel, of interpretatie als je wil. Mahieu was dus met stip de betere muzikant van het duo, al moest die dan weer zijn meerdere erkennen in Clara op vlak van zang. Cleymans stem klinkt fijn en lieflijk. Het is vooral in het lage register dat ze die zangstem voldoende body kan geven, in de hogere regionen klinkt die zacht en mist die soms wat karakter. Op technisch vlak, behalve dan die stem die even oversloeg op het einde van ‘Back To Black’ (al dan niet omwille van die verkoudheid), en ‘If You Tolerate This’ waar ze kort even onder de toon ging, viel er niet veel op te merken op dit optreden. Behalve dan dat het wat op veilig speelde en Clara’s stem, soms met een sensueel zuchtje of kreuntje erin (waar we geen fan bij zang van zijn overigens), nagenoeg steeds hetzelfde klonk in eender welk arrangement.  

‘Grau Seht Die Nebel’, een Duitse versie van Adamo’s ‘Tombe la neige’ van Alexandra, was daar een uitzondering op. Hier koos ze om een echo-effect op haar stem te plaatsen en bracht ze het nummer deels in parlando wat haar goed afging.  Clara bespeelde naast de synthesizer ook de viool (o.a. op ‘Smells Like Teen Spirit’ die ze niet alleen aanstreek maar ook pizzicato betokkelde), de beatring (‘Mercedez Benz’ met Janis Joplins stem op tape samen met de live stem van Clara), cabasa (‘On Broadway’),  klein klokkenspel (‘On Broadway’) en de Suzuki Omnichord (‘Paint It Black’) terwijl Mahieu op de akoestische gitaar, banjo (‘Smells Like Teen Spirit’) en de ud (‘Paint It Black’) speelde.

Te vaak bleef Cleymans achter haar synthesizer staan waardoor een nummer als ‘Speed Of Sound’ van Chris Bell onvoldoende tot zijn recht kwam. Een song die Cleymans beter vooraan, eventueel zittend, had gebracht. De meest politiek geladen song was met stip ‘If You Tolerate This’ van Manic Street Preachers.  ‘If I can shoot rabbits then I can shoot fascists’ klinkt het in de eerste strofe. Dat laatste woord is wat ons betreft ook van toepassing voor een (groot) deel van de (inter)nationale concertscène toch als je ziet hoe ze tegenwoordig met de geschreven pers omgaat in een poging om het wat verkrampt bewaken van het imago van een artiest of band.  

Clara Cleymans haalde samen met haar partner een uitstekend niveau en deed qua stem wel vaker denken aan Amaryllis Uitterlinden, niet alleen omdat die zangeres ook ros is, er parallellen zijn in looks (in zij-aanzicht) alsook qua stem (niet voor niets heeft Cleymans haar geparodieerd in ‘Tegen de Sterren Op’). De strafste cover van de avond was zonder twijfel die van The Rolling Stones (‘Paint it black’) begeleid door Mahieu op de ud, wat een Oosters tintje gaf aan het nummer en Cleymans op de Suzuki Omnichord (dat dan weer wat alternatief Westers aanvoelde). Het was op zijn zachtst gezegd het meest verrassende arrangement én de meest geslaagde herwerking van de avond.

< Bert Hertogs >

De setlist:

  1. Back to black (Amy Winehouse)
  2. Walking blues (Robert Johnson)
  3. Voodoo Chile (Jimi Hendrix)
  4. Mercedez Benz (Janis Joplin)
  5. Heliotrope Bouquet (Louis Chauvin)
  6. Smells Like Teen Spirit (Kurt Cobain – Nirvana)
  7. Grau Seht Die Nebel (Alexandra)
  8. On Broadway (The Drifters)
  9. If You Tolerate This (Richey Edwards – Manic Street Preachers)
  10. Speed Of Sound (Chris Bell)
  11. Tango Brasileiro (Alexandre Levy)
  12. Paint It Black (Brian Jones: The Rolling Stones)
  13. Light My Fire (Jim Morrison : The Doors)
  14. Swings & Waterslides (video Coldplay die Viola Beach covert op Glastonbury Festival)

Bis:

  1. Sympathy For The Devil (Brian Jones: The Rolling Stones)


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter