Recensie Joseph

Meestal kan je aan het publiek al zien wat voor muziek de avond zal brengen. Niet bij het optreden van Joseph in de AB Club. Naast twee tienermeisjes in geruiten hemdjes staat een langharige man met een t-shirt van Motörhead en daarachter een koppel van goed in de zestig. De harmonieuze samenzang en luchtige folkpop van de drie zussen Natalie, Allison en Meegan Closner brengt mensen van verschillende leeftijden en stijlen samen op deze gezellige avond. Met hun eerste tournee door Europa schuimen de zussen muziekclubs af om hun nieuwe plaat ‘I’m alone, no you‘re not‘ die vorige zomer uitkwam te brengen. Met slechts één gitaar, een stompbox, een tamboerijn en meerstemmige zanglijnen, stralen ze een bescheiden eerlijkheid op het podium af. Ook al klinken sommige liedjes wat klef zoals het nieuwe ‘SOS (overboard)‘, is het bijna onmogelijk om niet voor de charme van deze jonge vrouwen te vallen. Live klinkt alles ook veel echter dan op de cd die, laat ons eerlijk zijn, té opgekuist is. Joseph speelt goed in op het publiek en laat ons geloven dat we deel uitmaken van de muzikale ervaring.

Joseph ontstond toen frontzangeres Natalie Closner na een korte carrière als singer-songwriter haar twee zussen Allison en Meegan uitnodigde voor een nieuw vocaal project. De naam is een verwijzing naar de stad Joseph in Oregon en een eerbetoon aan hun grootvader Jo. Ze maakten rustige, intieme folk muziek met een bluegrass kantje en brachten in 2014 onder eigen beheer hun debuutalbum ‘Native Dreamer Kin‘ uit. Daarmee gaven ze vooral huiskamerconcerten in de Verenigde Staten. Voor hun tweede album werkten ze samen met het jonge Amerikaanse label ATO (dat onder andere dankzij My Morning Jacket en Rodrigo Y Gabriela op het toneel kwam als nieuwe speler).

‘I’m alone, no you‘re not‘ kwam vorige zomer uit. Het album bevat, in tegenstelling tot de folksongs van hun debuutalbum, afgelijnde popliedjes die gemakkelijk blijven hangen, maar weinig origineel klinken. We horen er First Aid Kit in, - niet toevallig zijn die hun laatste twee albums geproducet door Mike Hogis die ook de productie van ‘I’m alone, no you’re not‘ op zich nam – maar met een meliger kantje. Zo lijkt de single ‘White Flag‘ bijna een mashup van ‘My Silver Lining‘ (First Aid Kit) en ‘Shake It‘ van Taylor Swift. De zanglijnen zijn minder gelaagd en de melodieën voorspelbaarder. Maar tijdens hun optreden verdwijnen al die vooroordelen als sneeuw voor de zon. Geen goedkope beats en commercieel gedoe, maar pure, onvervalste folk.

Vanaf het eerste nummer ‘Hundred Ways‘ kruipen de harmonieën van de zussen onder je huid. De energieke Natalie neemt de leiding met goed gitaarspel en geeft het ritme aan door met haar voet op een doosje te stampen. De tekst is net zoals bij hun meeste songs een zelfreflectie over het leven en de liefde: “I don‘t know where this is. I don‘t know where to go. Tell me where the mind fell off and the body slowed”. Na ‘Canyon‘, het eerste nummer van het nieuwe album, neemt de blondine Meegan er een tamboerijn bij die verrassend veel effect heeft. Op die manier heeft de single ‘SOS overboard‘, die op de cd iets te digitaal klinkt, meer veerkracht. Het publiek, dat al begon te klappen bij ‘Wind‘ van ‘Native Dreamer Kin‘, - “I love the clapping so much, you’re amazing!” – is nu helemaal mee.

Voor ze het nummer “I don’t mind” inzetten zegt Meegan “Ik heb onlangs beseft dat ik die woorden eerst tegen mezelf kan zeggen voor ik ze van iemand anders kan horen.” Het wordt een traag sluipend nummer waarbij ze naar het einde toe alledrie uit volle borst zingen. En net als je denkt dat Allison de minste van de drie is omdat zij tot dan het minst aan bod is gekomen, haalt die uit met de stevige folksong ‘Whirlwind‘ dat een goede soundtrack zou kunnen zijn voor een film die zich in de middeleeuwen afspeelt. Het publiek klapt weer enthousiast mee en dat appreciëren de zussen: “Jullie zijn geweldig. Willen jullie met ons op tournee? We kunnen de extra percussie wel gebruiken.” De cover ‘Moonlight Mile‘ van The Rolling Stones komt niet zo sterk over als hun eigen nummers en is daarom ook vrij overbodig. Maar geen enkel moment verliezen de zussen de samenhorigheid van hun stemmen. Natalie toont dat ze niet alleen goed kan zingen maar ook goed overweg kan met de gitaar als ze bij ‘Sweet Dreams‘ een korte stop inlast om zich dan volledig te laten gaan. Daarbij blijft ze constant op het doosje stampen dat een diepe bas voortbrengt.

Vijf handen gaan de lucht in op de vraag “Het is onze eerste keer in Brussel. Is er iemand die ons ooit al eens heeft zien optreden?”, waarop de zussen vragen of ze een nummer gemist hebben. Een vrouw roept om ‘Cloudline‘, de eerste song op ‘Native Dreamer Kin‘, met de mooie tekst “Take me to your water and lay me on your shore. I want to come in deeper but the water is so cold.” Voor het allerlaatste nummer vragen ze nog Old Sea Brigade, die het voorprogramma verzorgde, op het podium om het rustige ‘Eyes To The Sky‘ te brengen. Dan valt het op hoe goed de zussen op elkaar zijn ingespeeld. Hoewel je niet kan zeggen dat de jonge singer-songwriter Ben Cramer (alias Old Sea Brigade) vals zingt, zijn de harmonieën plots iets minder harmonieus.

Afgaande op populaire nieuwe singles zoals ‘SOS (overboard)‘ en ‘White Flag‘ zouden wij ons niet in bochten hebben gewrongen om een ticket te bemachtigen voor een optreden van Joseph. Dat is jammer want live brengt het trio iets helemaal anders dan wat je zou verwachten. Het werd een knusse avond die baadde in échte muziek met een zuivere klank.

< Wannes Hobin >