Recensie D5R

Nu het vierde en laatste seizoen van D5R (uitgesproken als de vijver) afgelopen is, sluit de Ketnetserie af met een film van bijna anderhalf uur. De vijf adolescenten Amber, Kyra, Leyla, Vincent en Wout zetten alles op alles om te voorkomen dat het stadspark in Vilvoorde verdwijnt. Ondertussen dreigt de ruzie tussen Vincent en Amber de vriendengroep te verdelen en worstelt elk personage met zijn of haar eigen problemen. De prent is eigentijds dankzij hip taalgebruik in snelle dialogen, terwijl berichtvensters van de smartphone over het scherm glijden. Ook de soundtrack, die speciaal voor de film gecomponeerd werd, is modern en past bij het jeugdige karakter. De jonge acteurs, vertrouwd met hun personages uit de serie, worden bijgestaan door een cast die het vrij realistische scenario geloofwaardig brengt. Zelfs BV‘s zoals Ish Ait Hamou, Regi Penxten, Maureen Vanherberghen en burgemeester Hans Bonte zetten geen slechte prestatie neer.

Mijn5R

Ketnet slaagde er met de reeks al in om moeilijkere thema’s zoals ‘twijfelen over je geaardheid‘ , ‘bescherming van het online profiel‘ en ‘kindermishandeling‘ bespreekbaar te maken bij jongeren. De productie gebeurde in nauwe samenwerking met organisaties als Awel, een platform waar kinderen terecht kunnen met vragen en problemen, en het Kinderrechtencommissariaat. Een groot deel van de kijkers bekeek de afleveringen online op ketnet.be. Ook via de online tool Mijn5R komen zwaardere thema’s aan bod. Daar spreekt één van de hoofdpersonages de kijker toe via een webcam en kadert een probleem aan de hand van beeldfragmenten uit de serie. Het is een formule die jongeren confronteert met dilemma’s en hen zo leert omgaan met de overstap naar volwassenheid.

Net zoals in de serie worden die onderwerpen nuchter benaderd in de film en zonder al te veel dramatiek  in beeld gebracht. We zitten niet op het puntje van onze stoel, maar suspense is ook niet het opzet van deze film. Het is fictie waarbij de kijker de personages volgt en telkens een ander perspectief krijgt op de tienerwereld. De moraal: vriendschap is de zalf op elke wonde.

De vijver

Amber (Jamie-Lee Six) heeft het moeilijk nu ze terug elke dag in Kortrijk bij haar moeder woont. Die voelt zich eenzaam sinds ze gescheiden is en haar draai niet vindt in haar nieuwe job. Hoewel Amber haar lusteloze moeder probeert op te beuren, wil ze de vakantie liever doorbrengen aan de vijver in Vilvoorde. Als haar vrienden ondertussen te horen krijgen dat het stadspark zal moeten plaatsruimen voor een parking, zijn ze de wanhoop nabij. Ze verwittigen Amber onmiddellijk, waarop de groep samen besluit om actie te ondernemen. Al pakken de jongens het aanvankelijk iets minder subtiel aan dan de meisjes.

Vincent (Thijs Antonneau) overtuigt Wout (Sander Provost) om ‘s avonds graffiti te spuiten over de plakkaten die de sluiting van het park aankondigen. Niet lang daarna komt hij ook op het idee om zijn behoefte te doen in een krant, die in brand te steken en voor de deur van de aannemer te leggen. Maar de politie komt tussenbeide. Ze worden verplicht om alle borden weer proper te maken en krijgen een waarschuwing. Tijdens de publieke vergadering over de toekomst van het park de dag daarop, ontroert Leyla (Angela Jakaj) de aanwezigen met haar verhaal over het ontstaan van hun vriendschap. Maar toch keurt burgemeester Hans Bonte de plannen voor de aanleg van een parking goed en lijkt het kwaad geschied.

Iets te happy

De vergadering ontaardt in een hevige ruzie tussen Vincent en Amber, die de jongens impulsief gedrag verwijt. Daarop volgen flitsende scènes waarin de vrienden hun hart luchten bij elkaar, terwijl tekstberichten heen en weer gaan. We krijgen veel medium close-ups te zien van de personages die centraal op het scherm gekadreerd worden. Zo krijgt de kijker het gevoel in de film te zitten en echt mee te gaan met de verschillende verhaallijnen. De jongeren hebben geen moeite om hun personage geloofwaardig te spelen, maar soms ontbreekt de souplesse van een geoefend acteur. Zo overtuigt het halfslachtige liefdesverdriet van Kyra (Liandra Sadzo) ons niet en komt de manier waarop Angela Jakaj spreekt soms wat fake over. Vooral Thijs Antonneau is veelbelovend. Hoe die de ingehouden woede van zijn personage Vincent naar voor brengt op het scherm is wel echt en eerlijk.  

De jeugdfilm heeft alle ingrediënten om aan te slaan bij jonge tieners en een soundtrack die mogelijk een radiohit wordt. Maar wat ons betreft mocht er net iets meer diepgang zijn om het ook voor vijftien- en zestienjarige kijkers interessant te maken. Sommige scènes lijken ook overbodig, zoals bijvoorbeeld het hele gedoe rond de blind date van de moeder van Amber, en ook de plot is nogal flauw. De kijkers van D5R worden te veel gepamperd met oppervlakkigheden en weinig indringende gebeurtenissen. De voorbeeldfunctie van deze tieneridolen in acht genomen, ontbreekt er ook een stout kantje en is het einde iets té happy.

< Wannes Hobin >

SCENARISTEN: David Madder, Camiel ScheerREGISSEURS: David Madder, Camiel Scheer, Wim De Smet
PRODUCENT: Peter Bouckaert / Eyeworks
LINE PRODUCER: Nathalie Van Schelvergem
COPRODUCENT: Nadine Bernard, Frans De Vriese / Ketnet
PRODUCTIELEIDSTER: Megan Van Der Plasken
PRODUCTIE ASSISTENTIE: Kim Scheers
KLANKINGENIEUR: Kristof Lebrun
ASSISTENT CAMERA: Samm Khalfi
ASSISTENT KLANK: Fred De Geus
BEELDMONTEUR: Tim Somers
BEELD POSTPRODUCTIE: Ace Image Factory
KLANK POSTPRODUCTIE EN MIX: Thierry De Vries / A Sound