Recensie Oliver Twist

Het verhaal van de bekendste wees uit de Engelse literatuur was terug te zien op de Antwerpse planken. Dit keer niet in een groots opgezette musicalversie, maar in een veel kleinschaliger toneelstuk van Loge 10 Theaterproducties in de Rode Zaal van het Fakkelteater. Mil Sinaeve mocht in de huid van Oliver Twist kruipen. Maar het was toch vooral Aron Wade die als Fagin, de leider van de boevenbende, de show mocht stelen. Aron portretteerde hem als een aardige, angstige, oude vrek met gevoel voor humor en een hele dosis vaderliefde voor de bende schoffies die voor hem gingen stelen. Auteur en regisseur Bruno Van Heystraeten had Fagin voorzien van enkele leuke opmerkingen en oneliners, maar algemeen genomen lag het niveau van de dialogen niet erg hoog. Er was duidelijk bewust gekozen om er een ontspannen avondje uit van te maken voor het hele gezin en in dat opzet was men geslaagd. Oliver Twist was een pretentieloze familievoorstelling, maar ook niet meer dan dat.

In 1838 al schreef de Britse schrijver Charles Dickens het verhaal van de weesjongen Oliver Twist die uiteindelijk toch van rijke komaf bleek te zijn. Het werd een verhaal over de kloof tussen arm en rijk, over sociale uitbuiting van de onderste klasse van de maatschappij en over de criminele aspecten in de onderbuik van de grootstad Londen. Het verhaal is al ontelbare keren verwerkt tot films, toneelstukken en een wereldberoemde musical. Bruno Van Heystraeten maakte er voor Loge 10 Theaterproducties een nieuwe Vlaamse herwerking van.

Opvallend daarbij was dat het stuk vrij traag op gang kwam tot op het moment dat de figuur van Fagin werd geïntroduceerd. Dan won de voorstelling aan snelheid en moesten de scènes en de bijhorende decorelementen snel gewisseld worden. Op het einde was men zo op dreef dat het spannende slot al voorbij was voor we er erg in hadden. Het leek wel alsof het nog snel moest afgehandeld worden, want de tijd was op en het verhaal nog niet af. En dat terwijl de dramatische lijn van het verhaal juist erg toewerkte naar dit hoogtepunt.

Op Fagin en Oliver na waren de personages weinig tot niet uitgewerkt. Bill Sikes, gespeeld door Wim Stevens, was gewoon een agressieve bruut en niet meer. Ook de rol van Nancy, vertolkt door Andrea Croonenberghs, viel te licht uit. Ze speelde niet slecht, maar er zat naar ons aanvoelen meer potentieel in. Moora Vander Veken wist ons als Charlotte wel te bekoren en bij de mannen zette Eric Goris een knappe prestatie als Mr. Sowerberry neer. Jérémie Vrielynck viel als Dodger een beetje tegen. Zeker in het begin van de voorstelling praatte hij veel te snel en dreigde hij over zijn woorden te struikelen.

Een van de grappigste personages uit de voorstelling bleek de dronken rechter te zijn. Samen met de scène waarin Oliver voor het eerst een zakdoek bij Fagin moest stelen, werd in die scène het meest gedaan met beeld en humor. Het tempo en de enscenering zaten juist. We voelden dat deze twee stukken in de voorstelling beter werkten dan andere delen van “Oliver Twist”. Net iets te vaak lag het niveau van dialoog wat aan de lage kant en de humor nogal aan de goedkope kant. Het liet ons een beetje achter met het gevoel dat er veel meer had ingezeten.

Loge 10 Theaterproducties wist met hun versie van “Oliver Twist” een voorstelling op de planken te zetten voor het gezin dat eens een avondje ongecompliceerd onderuit wil zakken in de rode zetels van een theaterzaal om daar eens lekker te ontspannen. Wie meer verwacht, zal bedrogen uitkomen.

< Sascha Siereveld >