Recensie The Magical Flying Thunderbirds

Neen, in tegenstelling tot het vrijdagavondoptreden van Les Truttes werd het geen overrompeling van het OLT voor The Magical Flying Thunderbirds. Dat is opmerkelijk vermits Alain Bokken, Miguel Wiels, Pallieter Van Buggenhout en zangers Philippe Bokken en Charel van Domburg tot oktober 2017 eenmalige reünieoptredens afwerken. Dan valt het doek ‘definitief’ over de coverband die ooit straffer was dan Les Truttes, maar ondertussen voorbijgestoken is qua sound, snelheid en spitsvondigheid door de band rond Gerrit De Cock. In het Openluchttheater in Deurne hadden Charel en co drie kwartier nodig om het afwachtende en iets oudere publiek helemaal overstag te laten gaan. Dan lieten alle toeschouwers hun bankjes voor wat ze waren voor een over the top-choreografie op ‘Let’s all chant’ van Michael Zager Band (3 keer stappen, twee keer klappen en terug, golvende ‘Sunshine’-beweging met de hand, wijsvingers draaien op ‘woolly bully’, springen én een sit down).

Het is allemaal de schuld van Miguel Wiels waarom The Magical Flying Thunderbirds zes jaar geleden stopte met optreden. Hij werd te veel gepest in de groep en kon dat allemaal niet meer aan naar verluidt, zei de kleine pianist wiens microstatief wel erg laag gezet werd door Charel en niet veel later ‘het Smurfenlied’ over zich heen kreeg. Of dat nog niet genoeg was, haalden zijn groepsleden wat rijmelarij naar boven van het genre: ‘Mega Mindy is echt top, alleen geraakt hij er moeilijk op.’, ‘Miguel is zo rijk door al dat K3-gezeik.’ en ‘Miguel is zo lief alleen heeft ie zo’n klein gerief.’

De fans vooraan het podium reageerden laconiek en scandeerden ‘Laten zien!’ maar zover kwam het niet in Deurne. Tove Lo liet op Pukkelpop dan wel haar borsten zien, Wiels zag het niet meteen zitten om zijn broek af te steken. ‘Klein maar dapper.’ luidde het dan ook uit de mond van zijn collega’s. Met zijn witte keytar in de hand bracht Wiels ‘Mexico’ van de Zangeres zonder Naam en voegde daarna nog ‘Kind van de duivel’ van Jebroer daaraantoe waarna The Magical Flying Thunderbirds afscheid namen op dat ene nummer van Michel Sardou dat de coverband in Vlaanderen op de kaart heeft gezet: ‘Les lacs du Connemara’. Uiteraard kwam de band nog terug om enkele toegiften te doen zoals ‘Sorry’ van Justin Bieber, ‘Crazy in love’ van Beyoncé, ‘Where is the love’ van Black Eyed Peas, ‘Hey sexy lady’ van Shaggy, ‘One way or another’ van Blondie, ‘We will rock you’ van Queen, ‘Narcotic’ van Liquido, ‘Hot in herre’ van Nelly (waarbij Philippe zijn hemd uitdeed en verder in zijn wit marcelleke optrad) en ‘Get the party started’ van P!nk.

Queen zat trouwens nog wel een aantal keer in de show met ‘Bohemian Rhapsody’ en ‘I want to break free’. The Magical Flying Thunderbirds brachten overigens ook twee hits van Nataniel Rateliff and the Night Sweats met ‘I need never get old’ en ‘S.O.B.’ waarbij Charel deed alsof ie verontwaardigd was toen het pubiek hem ‘Son of a bitch’ toeriep tijdens die song.

Alle muzikanten mochten overigens hun favoriet nummer ook in de set steken. Dat leverde een erg eclectische medley op die startte bij ‘New York, New York’ van Frank Sinatra, over ‘Copacabana’ van Barry Manilow, ‘Sweet Child O’ Mine’ van Guns N’ Roses, ‘Livin’ on a prayer’ van Bon Jovi en ‘Faith’ van George Michael. Die laatste song was de keuze van Charel en telkens wanneer ie aan het refrein kwam, gingen zijn collega’s plots over in stevige rock. ‘Dat zou ik nooit doen als je met Niels de Parkwachter – euh – Niels De Badmeester zou optreden.’ zei Charel tegen Miguel Wiels.

Stellen dat alles werkte tijdens het optreden van The Magical Flying Thunderbirds in het OLT is de waarheid oneer aandoen. De medley ‘In the summertime’ van Mungo Jerry, ‘Pass the Dutchie’ van Musical Youth, ‘Because I got high’ van Afroman en ‘Pour un flirt’ van Michel Delpech vooraan het optreden werkte nauwelijks. Dat voorlaatste nummer bracht de band overigens voor Philippe Bokken die volgens Charel een overdosis pijnstillers geslikt had omdat ie enkele weken geleden al zijn voet had omgeslagen.

De sound van ‘Ghostbusters’ van Ray Parker jr. die uit de synths kwam, kwam overigens erg belegen over. Niet zelden waanden we ons op een Schlagerfestival in Deurne waarbij de keyboardinstellingen die Wiels had gekozen eerder deed denken aan die van baancafé’s waar een man op zijn orgeltje wel eens een nummertje komt zingen. Gelukkig werd die situatie deels rechtgezet bij ‘Our House’ van Madness, ‘Don’t you want me’ van the Human League en ‘Just can’t get enough’ van Depeche Mode.

De meest bedenkelijke song van de avond naast ‘de Vogeltjesdans’ (dat overigens gemengd werd met de punkrock van ‘Bro Hymn‘ van Pennywise) was wellicht Donnies ‘De tuinslang’ dat The Magical Flying Thunderbirds in een discomedley stak met ‘Everybody dance now’ van C&C Music Factory, ‘Can’t stop the feeling’ van Justin Timberlake, ‘Rhythm is a dancer’ van Snap, ‘Drank en drugs’ van Lil Kleine & Ronnie Flex, ‘I was made for loving you’ van KISS en Please don’t go’ van Double You. Zo fout!

< Bert Hertogs >