PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Blade Runner 2049

vrijdag 13 oktober 2017Kinepolis Antwerpen

Blade

Meer science fiction dan actie. Daar staat Blade Runner 2049 voor. Opmerkelijk is dat de score van de filmcritici véél hoger (tot zelfs 5 sterren!) gaat dan de gemiddelde bezoekersscore bij Kinepolis (6,6 op tien). Eerlijk? Meer dan vier sterren geven, gaat er echt wel over. Blade Runner 2049 is immers bij momenten schaamteloze product placement voor Sony zelf. Zo zien we het logo in virtuele lichtreclame en bij een jukebox die een hologram van Sinatra toont wanneer we een song van hem te horen krijgen, iets waar we ons ontzettend aan gestoord hebben overigens. Zeker, deze prent verdient een Oscarnominatie voor cinematografie (die van de hand is van Roger A. Deakins), en ook de belichting is zeer straf (onder andere bij Wallace Corporation). En de acteerprestaties, niet in het minst die van Ryan Gosling als K, Ana de Armas als zijn virtuele vriendin Joi die als een hologram verschijnt en een resultaat is van artificiële intelligentie, en Harrison Ford als Rick Deckard zijn uitstekend. Maar de film is in hetzelfde bedje ziek als erg veel Hollywoodproducties die de laatste tijd los over de twee uur gaan – Blade Runner 2049 duurt twee uur en veertig minuten – terwijl hetzelfde verhaal perfect op minder dan twee uur verteld zou kunnen worden volgens ons. Hollywood moet opnieuw gebaldere films maken.

K schakelt op een dag een oude replicant uit (een schepsel dat eruit ziet als een mens maar kunstmatig gecreëerd werd net als een biogewas dus, met geprogrammeerde herinneringen en emoties en al waarvoor Memory Designer Dr. Ana Stelline verantwoordelijk is). K ontdekt dat er onder de dode boom een kistje is begraven. Uit onderzoek bij het NAPD blijkt dat het om een vrouw gaat, een experimentele replicant die in staat gebleken is om een kind op de wereld te zetten. Vermits alle oude en nieuwe replicants afhangen van het bedrijf Wallace Corporation die hen ontwerpt, kan deze ontdekking een ongeziene impact hebben op het verdere leven op aarde alsook op de resultaten van het bedrijf. Joi, is trouwens ook een product van Wallace Corporation.

Niander Wallace komt al snel tot de conclusie dat de botten die gevonden werden behoren tot Rachael, een experimentele replicant. Alles wijst erop dat ze een kind op de wereld heeft gezet. Zowel K als Luv (neergezet door de Nederlandse Sylvia Hoeks) willen dus te weten komen wie dat kind is. Zij om commerciële redenen, K omdat indien het kind in de handen komt van mensen of replicants met foute bedoelingen, dat een revolutie zou kunnen ontketenen of oorlog. Er bestaat bijvoorbeeld een vrijheidsbeweging die opkomt voor replicants.

K ontdekt een inkerving in de boom: 61021, ofwel 10 juni 21. Wanneer ie door de registers gaat ontdekt K twee identieke replicants waarvan het DNA hetzelfde is, behalve het chromosoom dat beslist of het een jongen of een meisje is. Het meisje zou overleden zijn, de jongen leeft nog wel. Uiteindelijk komt K te weten wie de vader is van het kind: Deckard die hij aan de hand van K’s eigen houten speelgoedpaardje met dezefde 61021 inkerving weet op te sporen. Deckard zit in een hotel met theaterzaal en casino in de ruïnes van Las Vegas waar de whiskey na zo veel jaren nog lang niet op is. Maar zowel Luv als de vrijheidsbeweging van de replicants komen K op het spoor en pas dan, de laatste 40 minuten van de film zeg maar, wordt Blade Runner 2049 een ware actiefilm.

De replicant Mariette (gespeeld door Mackenzie Davis) die zich prostitueert, bracht namelijk een klein apparaatje aan bij K zodat ze hem kan traceren. Hoewel K – die zelf een replicant is – aanvankelijk liefde en seks met een replicant afzwoer en het hield bij het artificiële van Joi’s hologram, is het verlangen om Joi op den duur te voelen erg groot. Mariette wordt dus de replicant waar K fysiek seks mee zal hebben terwijl Joi zich synchroniseert met Mariette, maar dat lukt niet helemaal, er blijven verschillen in hoe beide vrouwen, de ene virtueel, de ander als replicant de daad beleven. Regisseur Denis Villeneuve toont hier dat er beperkingen bestaan maar als het om artificiële intelligentie gaat, ziet ie kennelijk wel mogelijkheden om het gedragspatroon, alsook de emoties van mensen waarheidsgetrouw te kunnen nabootsen na verloop van tijd. De spelscènes tussen Ryan Gosling als K en Ana de Armas als zijn virtuele vriendin Joi zijn ronduit indrukwekkend. De magie tussen replicant en virtuele vrouw werkt wat een ontzettend straffe verdienste is van beiden alsook van de regisseur.

De soundtrack van Johann Johannsson, Hans Zimmer en Benjamin Wallfisch is op zijn beurt op zijn zachtst gezegd indrukwekkend terwijl Blade Runner 2049 zowel Sinatra (‘Summer Wind’ en ‘One For My Baby’) als Elvis (‘Can‘t Help Falling in Love’ en ‘Suspicious Minds’) in de spotlights zet. Via hologrammen uiteraard. Of wat had u gedacht? Of hoe zelfs een science fictionfilm dweept met vintage en nostalgie ...

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter