Recensie Nick Cave in het Sportpaleis

Nick Cave & the Bad Seeds leverden in het Sportpaleis het meest bezwerende en begeesterende optreden af dat we ooit gezien hebben voor 20.000 toeschouwers. Twee uur en twintig minuten hingen de fans aan zijn lippen en Cave bracht de filmsoundtrack van zijn eigen leven. Gulzig maakte ie contact met zijn fans op de eerste rijen van het middenplein waarbij hij iets artistieks deed met de vele handen en armen die ze uitstaken tijdens ‘Magneto’. De fans uitten verlangen om hun ster aan te kunnen raken, maar in het totale plaatje leek het alsof ze wilden reiken naar de hemel wat hier een onwaarschijnlijk knap beeld opleverde.

Dat bezwerende karakter zat al van bij de start in het concert. Bij ‘Anthrocene’ tolde Cave met zijn hoofd. Eigenzinnig, ironisch, en vooral ook gul. Zo toonde de Australiër zich in het Sportpaleis. Eigenzinnig in de eclectische manier – weliswaar subtiel – waarbij hij rock ‘n roll combineerde met een flard folk op viool in ‘The weeping song’ of refereerde naar klassieke muziek in ‘Distant sky’ met de Deense sopraan Else Torp in de visuals en op tape. Ironisch was ie na ‘Magneto’ toen ie ‘we must slow down’ meegaf terwijl je Caves muziek bezwaarlijk als uptempo kan beschouwen. Ook toen ie ‘Into my arms’ aankondigde was ie dat overigens. Hij vroeg dan het publiek om mee te zingen. Met ‘Boom! Boom! Boom!’ verwees ie naar het eerder gebrachte ‘Higgs boson blues’ en zette de fans op het verkeerde been. De realiteit was dat ie voor het tegenovergestelde ging, en het publiek ‘Into my arms’ zachtjes a capella liet neerleggen. ‘You are cute’ zegt de zanger tegen een fan die vooraan het middenplein staat en daar ‘You might have a ...’ aan toevoegt terwijl een mannelijke fan aanvult met ‘grandmother.’ Heerlijke humor ook van de kant van het publiek dus en Cave die ‘The mercy song’ inzet terwijl ie begeleid wordt op akoestische gitaar, vindt die tussenkomst ronduit geniaal.

Zeker, Nick Cave is een meester in story telling, in een strakke spanningsboog creëren en die meer dan twee uur zo vasthouden, in een concert afleveren vol dynamiek ook, tussen intimistisch, zacht gefluister en explosieve uitbarstingen (niet zelden uit woede overigens) waarin ie fulmineert. Zijn band volgt hem feilloos in die doelgerichte en piekfijne sfeerbepaling. En hij zet het publiek ook mee in. Tijdens ‘Higgs boson blues’ liet ie de fans ‘Boom! Boom! Boom!’ uitschreeuwen toen ie ‘Can you feel my heart beat?’ vroeg. Opvallend zijn de laatste woorden in die song: ‘Miley Cyrus floats in a swimming pool in Taluca Lake. And you‘re the best girl I ever had. Can‘t remember anything at all.’ waarbij hij de onbeduidendheid, de nietigheid van het leven lijkt te onderstrepen terwijl multi-instrumentalist Warren Ellis het nummer neerlegt op elektrische gitaar, Cave ondertussen de linker- en rechterkant van het Sportpaleis heeft uitgespeeld en op zijn manier ‘Boom! Boom! Boom!’ heeft laten uitroepen. Cave knuffelt Ellis overigens na een ijzersterk ‘Tupelo’ dat op basgitaar start terwijl een zeer percussief ‘From her to eternity’ met orgel en vibrafoon, een lang vocaal aangehouden ‘Cry’ en pizzicatospel op de viool de klankkleur van deze erg straffe song bepaalden.

Tijdens ‘Jubilee Street’ leek het wel alsof Nick Cave & The Bad Seeds een masterclass live concerteren aan het geven was, met een accelerando en crescendo die perfect getimed uitgevoerd werd. ‘I need you’ klonk dan weer als een klaagzang, repetitief in zijn melodie terwijl die ene zin ‘Nothing really matters, nothing really matters when the one you love is gone.’ door merg en been ging. In ‘Red right hand’ fulmineerde ie onder andere op Instagram. Maar het is vooral een song waarbij hij de donkere kant van God aankaart terwijl de accenten op vibrafoon, orgel en de buisklokken het plechtstatige karakter (muzikaal verwijzend naar de kerk ook) onderstrepen.

Tijdens zijn eerste toegift ‘The weeping song’ wandelt Nick Cave op zijn dode gemak door het middenplein, richting een verhoogd podium waar een camera staat. Daar krijgt ie het publiek zo ver om aan een snel tempo op het ritme van de song mee te klappen. Ook hier slaagt ie samen met The Bad Seeds er moeiteloos in om het nummer erg dynamisch te brengen, met zachte, stille momenten waarbij hij de band dirigeert en uitbarstingen die hij het publiek als muzikaal leider laat uitvoeren. Met ‘That was really fucking awesome.’ dankt ie de fans ook. Wanneer ie terug op het hoofdpodium staat, nodigt ie fans uit om er mee op te komen tijdens ‘Stagger Lee’ en afsluiter ‘Push the sky away’ waarbij de fans een hand in de lucht naar voor en achter duwen. Terwijl het publiek rond hem op het podium zit, lijkt het alsof we naar Nonkel Bob en enkele kinderen rond hem aan het kijken zijn. Met dat verschil dat de fans verre van kinderen zijn, maar volwassen mensen die het donkere van het leven omarmd hebben, met Nick Cave die geen akoestische gitaar vast heeft, en zowat het compleet tegenovergestelde brengt als ‘Vrolijke vrienden’ in zijn songs. Ook hier weer zet ie tijden ‘Push the sky away’ een fan, een prachtige vrouwelijke skinhead in om er iets artistieks mee te doen. Naar elkaar kijkend, stapt hij naar het einde toe zachtjes weg van haar terwijl zij blijft staan. Opnieuw levert dat een onwaarschijnlijk mooi beeld op.

Nick Cave & The Bad Seeds touren dan weliswaar licht, met 6 trucks en 3 bussen zijn ze op de baan, je hebt geen zware lichteffecten, video, of weet ik wat voor showelementen nodig om je publiek bijna twee uur en half aan je lippen te krijgen, bewees dit ijzersterke optreden. Steengoede songs, spelen met dynamiek, contact maken met de toeschouwers en ermee in interactie gaan, sterke story telling skills hebben en een dynamische muzikale lijn volgen volstaan. We herhalen het graag: Nick Cave and The Bad Seeds leverden het meest bezwerende en begeesterende optreden af dat we ooit gezien hebben in het Sportpaleis en dat op een vrijdag de dertiende.

< Bert Hertogs >

De setlist:

Three Seasons in Wyoming (Nick Cave & Warren Ellis)

1. Anthrocene
2. Jesus Alone
3. Magneto
4. Higgs Boson Blues
5. From Her to Eternity
6. Tupelo
7. Jubilee Street
8. The Ship Song
9. Into My Arms
10. Girl in Amber
11. I Need You
12. Red Right Hand
13. The Mercy Seat
14. Distant Sky
15. Skeleton Tree

Bis:

1. The Weeping Song
2. Stagger Lee
3. Push the Sky Away