Recensie La La Land in Concert

De blend van jazz- en Hollywoodmuziek in de film La La Land sprak naast de erg goede acteerprestaties van Ryan Gosling (Sebastian) en Emma Stone (Mia) en het bitterzoete verhaal heel wat filmliefhebbers aan. La La land werd zo waar een hype dit voorjaar, ook omdat de prent verwees naar de musicalfilms van weleer, en er een golf van nostalgie over de ganse film waarde. Zelfs al is de DVD van de met 6 Oscars bekroonde film, waaronder die van beste originele nummer en muziek, ondertussen al een tijdje uit, toch weerhield dat de fans er kennelijk niet van om een ticket te kopen voor La La Land in Concert. Met zo’n 1600 toeschouwers in Stadsschouwburg Antwerpen, dat nog eens het balkon mocht openen voor de gelegenheid, wat eerder een uitzondering is dan de regel overigens, bleek de film en de muziek nog steeds tot de verbeelding van de vele fans te spreken. Of hoe het leek dat zij deze film ‘Ik zal altijd van je houden’-gewijs blijven koesteren, ondanks het bitterzoete slot.

Eerlijk? 1600 man voor een filmconcert als La la land in Concert, dat hadden we niet verwacht. Hooguit een achthonderdtal mensen misschien. Enkele jaren geleden doken de eerste filmconcerten in ons land op. Toen wij in Parijs op persreis gestuurd werden om er Gladiator in Concert te zien, waren de meningen onder de journalisten verdeeld. Weinigen zagen iets in het concept om een film af te spelen waar de muziek uit gehaald is (behalve radiomuziek, of songs als ‘Take on me’ bijvoorbeeld), en die in de plaats live gebracht wordt door een orkest net zoals vroeger de stomme film door live muziek begeleid werd overigens.

Het voordeel echter is dat dit concept een avond met symfonisch orkest net veel toegankelijker maakt. Je kan naar beelden kijken terwijl het orkest speelt, daar waar een zuiver concertante uitvoering een tamelijk statische bedoening is waar veel mensen niet het geduld voor kunnen opbrengen. Een filmconcert geeft je de keuze: kijken naar de film of het orkest, of om de zo veel tijd switchen. Het geeft een toeschouwer dus een zekere vrijheid. Dat er kennelijk een publiek is voor deze formule bewijst ondertussen het groot aantal producties dat te zien is of was in onze zalen: Gladiator in Concert, Titanic in Concert, Harry Potter in Concert, Lord of the Rings in Concert, E.T. in Concert, … Niet zelden zijn het weliswaar blockbusters die met orkest te zien zijn.

La la land in Concert is op dat vlak toch ook wel een buitenbeentje. Om de heel eenvoudige reden dat heel veel muziek die te horen is in de prent een jazzcombo is met trompet, trombone en piano, al dan niet aangevuld met troms. Soms klinkt een kamerorkest, pas wanneer de film (en de emoties) breed gaan, komen de strijkers erbij die de klank doen aanzwellen en verrijken. Niet zelden zitten heel wat muzikanten van Slovak Sinfonietta er dus werkloos bij tijdens de film. Dat kan niet gezegd worden van pianist Borja Barrigüete die perfect getimed met de handen van Gosling in de film de score dient te spelen. Voor interpretatie van de muziek is er de ruimte niet. De muzikant dient zich 100% te houden aan wat er op de originele partituur staat. Een filmconcert steekt een orkest of een muzikant dus ook in een keurslijf. Alles is afgemeten, elke seconde moet juist zitten. Dat men daarin slaagt (de dirigent krijgt cues te zien met bollen en strepen die verschijnen op een monitor), is en blijft een huzarenstukje. Het orkest voorziet de film overigens van een muzikale inleiding zowel voor het eerste deel als net na de pauze. Plus we horen het ook live spelen tijdens de aftiteling. ‘City of stars’ horen we Emma Stone dan neuriën in de film terwijl ze live begeleid wordt door akoestische gitaar. We hoorden overigens ook een aantal toeschouwers al neuriën tijdens de pauze maar dan op de tonen van ‘Mia & Sebastian’s Theme’.

Wat erg knap was in deze voorstelling, was dat de live pianist letterlijk in de spotlight gezet werd terwijl Ryan Gosling hetzelfde tegelijkertijd overkwam in de prent. De synchronisatie tussen beide zat dus erg goed. Alleen, en dat is jammer, werden de stemmen van de acteurs bijkomend versterkt om over het live orkest heen te kunnen gaan. Dat zorgde wat voor ruis of het gevoel dat de klank aanschurkte aan oversaturatie. Een ander storend element, lang niet enkel eigen aan voorstellingen in zalen van de Sportpaleisgroep overigens, is het gebruik van walkie talkies door het personeel die veel te luid staan. Zowel tijdens stille momenten bij het optreden van Nick Cave in het Sportpaleis, als nu bij La la land in Concert, halen ze toeschouwers onnodig uit de prachtige gecreëerde sfeer.

< Bert Hertogs >