Recensie Metallica in het Sportpaleis

46.000 Metallicafans gaan er verspreid over twee concertdagen naar het Sportpaleis. De Amerikaanse hardrockers hebben maar liefst 25 trucks en 11 bussen mee op tour om hun in the round concerten af te werken. Dat is een stuk meer dan tijdens hun vorige in the round optreden in diezelfde zaal. In 2009 waren de heren onderweg met 18 trucks en 8 bussen. Ook nu weer was het vooral uitkijken of de groep iedereen wel zou bereiken in het Sportpaleis. Echt centraal stond het podium namelijk niet opgesteld, wel eerder aan de frontale zijde van de zaal. Dat houdt net als in 2009 risico’s in. Hun allerbeste Europese optreden ooit zagen we de Californische heavy metalband in 2015 geven in de Veltins Arena in Gelsenkirchen. Een handvol festivaloptredens deed de groep dat jaar in Europa waarbij James Hetfield en co vooral toonden erg veel honger te hebben. In het Sportpaleis leverde Metallica een zeer sterk optreden af. Maar er waren te veel dipjes, niet zelden omdat de band zelf te vaak de vaart uit de show haalde of omdat het kennelijk ook nodig was om recent materiaal uit ‘Hardwired ... to Self-Destruct’ te brengen.

Te laat

Metallica begon te laat aan het optreden. Pas rond vijfentwintig na negen ging het zaallicht uit en kreeg de Metallicafamily ‘The Ecstasy of Gold’ van Morricone te horen waarbij de vier bandleden te voet via het middenplein naar het vierkanten podium gingen waar er 8 microstatieven verspreid op de zanger stonden de wachten zodat die van plaats kon veranderen tijdens de show. Drummer Lars Ulrich zat dan weer centraal op een rond podiumelement dat kon ronddraaien. Dan al hadden de Amerikanen een fluitconcert gekregen omdat ze zo laat waren. Metalfans en geduld, het gaat kennelijk niet samen net zoals een rookverbod in een zaal voor hen.

Het optreden duurde in totaal twee uur en twintig minuten. Tot kwart voor twaalf stond de band dus op het podium wat gewoon erg laat is, niet alleen voor al wie de dag nadien nog moet werken overigens. Je voelde dan ook dat sommige toeschouwers de bissen links lieten liggen omwille van het late uur. Nochtans zaten daar uitstekende versies van laatste toegift ‘Enter Sandman’, voorzien van vuurwerk door Dewico, en die andere klassieker ‘Nothing else matters’ in.

Show van de op en neer gaande ledkubussen

Wie wou moshen of crowdsurfen moest daarvoor op het middenplein zijn, maar de show zelf kwam opvallend het meest tot haar recht op het balkon. Zowat alle luidsprekers die in de nok hingen waren immers naar het balkon gericht. Visueel kregen we verschillende ledkubussen te zien die op en neer konden gaan boven het podium. Ook die bleven vaak erg hoog waardoor vooral de hogere tribuneplaatsen en de staanplaatsen op de eerste ring links en rechts tot de allerslechtste behoorden voor dit concert. Het balkon zorgde er namelijk voor dat zowat alle geluid gedempt werd. Wat je daar te horen kreeg waren vooral bassen en een band die wel leek in een blik te spelen. Daarnaast ging zowat alles verloren aan visuals en live video omdat je er nauwelijks de schermen te zien kreeg. Al bij opener ‘Hardwired’ hadden we dat zaakje door. Je kan dan twee zaken doen, op je plek blijven zitten, je avond volledig vergald zien en achteraf een venijnige review schrijven. Ofwel neem je je lot zelf in handen en ga je je geluk elders zoeken. Wij trokken dus naar het balkon en zagen de show daar verder uit. Het is overigens niet de eerste keer – en wellicht niet de laatste – dat wij onze plek in het Sportpaleis ruilden voor beter. Geluk creëer je immers zelf.

Te veel breaks

Het optreden was nog maar net begonnen en na ‘Through the never’ volgde al meteen de eerste korte break waarbij de band even het podium af ging en we visuals te zien kregen. Vreemd dat de Amerikanen dan al kiezen om de snelheid even uit de set te halen. Iets wat gedurende de show wel vaker gebeurde overigens, was het niet via zo’n visuals dan was het wel voor een bindtekst van Hetfield die – eerlijk? – er niet altijd toe deed. Ook na een geweldig ‘For whom the bell tolls’ zakte de set even in met ‘Halo on fire’ en ‘Whiskey in the jar’. En hoewel het goed bedoeld was om 'This is rock 'n roll' van The Kids te coveren, bleek het nummer onvoldoende in de vingers te zitten van de band. De uitvoering was gewoon ondermaats en het publiek reageerde koel.

‘Huisband van Rock Werchter’

Metallica had zijn huiswerk goed gemaakt. Tijdens ‘Seek and Destroy’, nog steeds een killersong die de handjes van het publiek moeiteloos op elkaar krijgt en de fans op het middenplein voor het eerst maar lang niet het laatst aan het moshen en crowdsurfen krijgt, zagen we in de visuals oude tickets van onder andere het optreden van 29 oktober 1988 in Vorst Nationaal. Om kwart voor twaalf zou de band trouwens meegeven snel een nieuwe afspraak met ons land te maken. ‘In 1984 (12 februari in Poperinge nvdr.) stonden we voor het eerst in België. Daarna traden we op in Brussel, Pukkelpop, …’ liet de band optekenen. ‘Ondertussen hebben we zo’n 700 keer opgetreden op Rock Werchter en mogen we ons daar nu ondertussen de huisband noemen. En het voelt alsof we nog maar net begonnen zijn.’ gaf Metallica grappend mee. Voor de cijferfetisjisten: Metallica stond eigenlijk slechts 7 keer op Rock Werchter: op 3 juli 2014, 5 juli 2009, 1 juli 2007, 2 juli 2004, 28 juni 2003, 3 juli 1999 en 4 juli 1993. De band zette er dus doodleuk twee nulletjes achter. Op 28 mei 2012 speelde Metallica weliswaar ook op Werchter Boutique en op 3 juli 1993 op Rock Torhout.

Humor

Dat Metallica het naar zijn zin had in het Sportpaleis was onder andere te horen in de bindteksten van James Hetfield toen hij Milan, een dertienjarige jongen die met zijn mama en papa op de eerste rijen stond in het vizier kreeg. ‘Toen ik 13 was, stond ik niet op de eerste rijen bij een Metallicaconcert.’ liet de frontman weten die vervolgens zijn gitaar liet huilen op ‘Sad but true’. Of wat te denken van die andere bindtekst die hij om tien voor elf liet horen, na anderhalf uur show: ‘We geraken stilaan opgewarmd. Laten we de show beginnen!’. De zanger jende drummer Lars Ulrich overigens nadat ze met hun vieren elk op een kubus gedrumd hadden tijdens ‘Now That We‘re Dead’ waarbij die kubussen bij elke slag tegelijkertijd visu’s toonden en zo lieten uitschijnen dat het gedrum in interactie ging met de beelden, dat de live uitvoering ‘redelijk goed was’ maar dat het drummen volgens hem beter had gekund. Hij leek daar in eerste instantie Ulrich mee te plagen maar dat was eerder zelfrelativering.

Poëtisch

Met stip zorgde Metallica’s ‘Moth into flame’ voor het mooiste visuele moment van de show. Niet alleen droeg de band het nummer op aan Amy Winehouse en sprak Hetfield over hoe omgaan met beroemd zijn tijdens zijn 36-jarige loopbaan, we zagen ook lichtjes als sterretjes dansen in de lucht, kriskras door elkaar alsof de wind hen naar boven blies, dan weer geordend in drie cirkels die elkaar kruisten. Een prachtig beeld leverde dat op dat visueel het idee van de rising and falling stars bloedmooi onderstreepte. Dat we ooit zo’n mooi poëtisch moment, een visuele vondst die zo uit een Cirque du Soleilshow zou kunnen komen tijdens een Metallicaoptreden mochten meemaken, was een erg aangename verrassing. Dat het publiek het nummer knap meezong, maakte het geheel uiteraard helemaal af. ‘Jullie hebben geoefend’ zei de zanger achteraf die daarmee het Antwerpse publiek terecht een mooi compliment gaf.

< Bert Hertogs >

Lees ook:

Recensie Metallica ***** 29 mei 2015 Veltins Arena Gelsenkirchen, Duitsland
Recensie Metallica op Pinkpop *** 9 juni 2014 Megaland Landgraaf Nederland
Recensie Metallica op Rock Werchter ****1/2 5 juli 2009 Festivalwei Werchter
Recensie Metallica ****1/2 5 maart 2009 Sportpaleis Merksem

De setlist:

The Ecstasy of Gold (Ennio Morricone)

Hardwired Intro

1. Hardwired
2. Atlas, Rise!
3. Seek & Destroy
4. Through The Never
5. Fade to Black
6. Now That We‘re Dead (met drumsolo door 4 bandleden)
7. Confusion
8. For Whom the Bell Tolls
9. Halo on Fire
10. Whiskey in the Jar
11. Creeping Death
12. Moth Into Flame
13. Sad but True
14. One
15. Master of Puppets

Bis:

1. Damage, Inc.
2. Nothing Else Matters
3. Enter Sandman