Recensie School is Cool

Goed nieuws voor School is Cool. Na enkele weken is Good News teruggevallen naar een prachtige 106de stek in de Vlaamse albumcharts. Tot zover de invloed van 8 ‘media vol muziekkenners’ en het belang van positieve 4-sterren albumrecensies. Ter info: Christoff staat met ‘De hits’ op 8, Rob De Nijs met ‘Niet voor het laatst’ op 14 en Semino Rossi met ‘Ein Teil von mir’ op 17. Beter had de band zijn ziel dus verkocht aan twee playbackende tienermeisjes uit Duitsland om influencersgewijs een jonge en misschien wel nieuwe doelgroep te bereiken. Niet zo’n gek idee overigens als je weet dat Trix vol jonge meisjes zat om naar School is Cool te kijken. Dat het niet al te best gesteld is met de carrière van Johannes Genard werd enkele weken wel erg pijnlijk duidelijk toen bekend raakte dat ie op de meest vrouwelijke affiche ooit van Night of the Proms optreedt. ‘Dé parade der B-artiesten en has-beens begeleid door symfonisch orkest, wie wil dat niet op zijn CV kunnen plaatsen?’ moet ie wellicht lichtjes opportunistisch gedacht hebben toen ie dat contract tekende.

Toen we hem vorig jaar tijdens ‘Liefde voor muziek’ dermate druk zagen doen op het scherm, werden we er zo misselijk van alsof we alle biertanks van het Sportpaleis eigenhandig zelf leeggezopen hadden, dat we prompt het programma lieten voor wat het was. Kwestie onszelf de kater achteraf te kunnen besparen. Op artistiek vlak trappelt School is Cool net als Muziekcentrum Trix overigens al jaren ter plaatse. Het aantal ex-leden van de band dikt ondertussen aan: Justine Bourgeus, Nele Paelinck, Michael Van Ostade maar vooral hét gezicht – dat aanstekelijk ter plaatse springen! – van de groep uit de beginjaren zijn ze kwijt: Andrew Van Ostade (floortom en klokkenspel). Van Ostades carrière is zoals geweten wél artistiek gegroeid aan de zijde van niemand minder dan Jan Fabre. Voor het 24 uur durende ‘Mount Olympus’ en nu ook het 4 uur durende ‘Belgian rules / Belgium rules‎’ staat ie op het podium en schreef ie mee de muziek. Dat noemen we pas een interessante artistieke carrière uitbouwen. Dat is nogal wat anders dan solo terug wat media aandacht moeten krijgen via de mainstreammedia met een cover van Belle Perez wiens Honeybee qua genre overigens gevaarlijk dicht aanleunt bij hoempapa-muziek. Maar dat is een andere discussie.

3 jaar geleden stelde School is Cool het album ‘Nature fear’ voor in krak dezelfde zaal. De club want de grote zaal, waar ocharme slechts 1100 man in kan hoor, is kennelijk nog steeds té groot voor School is cool. Zeggen dat de Belgische popband de voorbije jaren voorbijgestoken is door allerhande Belgische bands die niet alleen stukken beter zijn, maar ook een veel internationaler appeal en geluid hebben, is een understatement dus. School is Cool verzuipt dan ook in 80’s synthsbeats en refereert te veel naar die jaren in plaats van zelf er iets hedendaags en eigens aan toe te voegen. Genard onderschat dat, maar de USP van de band op live vlak is ie al jaren kwijt: Andrew Van Ostade. Probleem is dat er niemand die rol van Andrew als de showman/clown op het podium opnieuw heeft willen opnemen. Daardoor voelt School is Cool live al even kleurloos aan als het gemiddelde duffe klaslokaal in Vlaanderen. Het kinderlijke zit overigens wel nog steeds in hun sound zoals bij ‘In want of something’ met het kenmerkende ‘gelalala’, een song die het publiek meeklapt dankzij de basdrum net na opener ‘Run Run Run Run Run’. ‘I’m not fine’, een rustiger nummer is als het ware een verademing tijdens het optreden al is het maar omdat je op die manier makkelijker met je gezelschap een babbeltje kan slaan.

Met ‘Goeienavond Trix. Jullie hebben geen fucking idee hoeveel zin we in dit optreden hebben.’ sprak Genard het publiek toe en verviel al meteen in Antwerps dialect zo stelde hij zelf vast. Ook dat is alweer een bewijs dat ie onvoldoende groeit als frontman. De zanger kende zijn teksten trouwens niet vanbuiten want aan zijn microstatief had ie – zelfs niet subtiel – een aantal spiekbrieven bevestigd met zwarte tape. Spiekbrieven of autocues nodig hebben, dat levert zoals geweten strafpunten op. Ook zo bij ons trouwens. ‘Warpaint’ en ‘The world is gonna end tonight’ blijven het goed doen bij het jonge publiek. Er wordt meegeklapt, smartphones worden bovengehaald ook. Hanne Torfs zien we dan weer haar vuistjes de lucht insteken bij ‘Fight of the century’ terwijl ‘Black dog panting’ getypeerd wordt door Johannes spel op akoestische gitaar, aangevuld door viool en afsluiter ‘All is fair and love and war’ geserveerd wordt op een bedje van sax.

Conclusie: School is Cool bewees in Trix dat het muziekcentrum in Borgerhout wel degelijk een florissante toekomst tegemoet gaat. Als opvangcentrum voor gevallen artiesten en/of artiesten die langs geen kanten weten welke richting uit te gaan: tussen de mainstreamartiest uithangen of toch maar een alternatiever pad bewandelen, tussen een eigen moderne sound zoeken of voornamelijk refereren naar het verleden. Trix neemt die rol als opvangcentrum nu al op zich bedenken we wanneer we de zaal aan de Noordersingel verlaten. Er kunnen dan ook niet genoeg subsidies aan hen toegekend worden.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Run Run Run Run Run
2. In want of something
3. If so
4. AK-47
5. Underrated
6. I’m not fine
7. Whirled music
8. Entertainment
9. Warpaint
10. Bad behaviour – met Dieter
11. Fight of the century
12. Wide-eyed & wild-eyed
13. Trophy wall
14. The world is gonna end tonight
15. New kids in town

Bis:

1. Black dog panting
2. All is fair and love and war – met Thomas