Recensie K3 Love Cruise

K3 Love Cruise dat is La La Land meets Aladdin (hier komt de geest/parel-elf Elvin uit een parel en niet uit een lamp) meets Honey I shrunk the kids (uit 1989 alweer, wat vliegt de tijd … wanneer de parel-elf Elvin K3 verkeint tot duimgrote meisjes) meets Titanic (Hanne mag het uitroepen aan de boeg van de boot) meets Ghostbusters (Klaasje wil de parel-elf Elvin pakken met een stofzuiger) meets Saturday Night Fever (tijdens ‘Disco Oma’) meets Matilda & The Sound of Music (tijdens ‘1.000 Kleine Matroosjes’, let op het meisje met lang bruin haar dat haar hand in de lucht steekt en een Mathildapose aanneemt waarna enkele matroosjes op z’n The Sound of Musics opkomen) om finaal in de eindscène ook nog eens te verwijzen naar Casper (de film uit 1995 met de legendarische trapscène waar het bal doorgaat wanneer elfje Ayla naar haar vader stapt). Studio 100 refereert dus erg veel naar bestaande filmscènes, in die zin dat het eigenlijk op den duur een beetje te veel van het goede wordt. Met de prent kunnen Hanne, Klaasje en Marthe meteen twee zaken van hun bucketlist afvinken: ze hebben namelijk én een eerste film én een eerste musical gemaakt in 1. Waar het acteren echter in één beweging soepel overgaat in liedjes bij La La Land, voelt dat in K3 Love Cruise echter een stuk geforceerder aan bijvoorbeeld bij het openingsnummer ‘Hippie Happy Holiday’ aan de kade. Alle songs playbacken de drie zangeressen, tevens zijn enkele buitenscènes achteraf ook gedubd. Dat valt hier en daar te vaak op als de lippen niet synchroon gaan met wat te horen is. Hanne is met stip de beste actrice van de drie, maar ze heeft dan ook een erg dankbare rol te spelen. Ze mag verliefd zijn op Alex (gespeeld door Tim Douwsma), haar buurjongen van vroeger waar ze toen al verliefd op was. Het levert een van de meest geloofwaardige, en naar K3-normen zelfs authentieke scène op tussen Hanne en Tim aan de bar. Ook opvallend: K3 drinkt alcohol in deze film, namelijk cocktails.

Koudwatervrees
Erg herkenbaar voor veel meisjes is wellicht ook de koudwatervrees die Hanne moet overwinnen om aan zijn deur te gaan kloppen. Of de liefdesbrief die maar niet uit de pen wil komen, laat staan die aan hem afgeven. Marthe van haar kant heeft haar puppy Muffin mee aan boord gesmokkeld hoewel dieren verboden zijn op de boot. En Klaasje die stelt vast dat Jasmijn (gespeeld door Ashley Ntangu) ook aan boord is. Klaasje is ooit opgesloten geraakt waardoor ze het niet heeft kunnen opnemen tegen Jasmijn in een cheerleaderbattle om de hoofdcheerleader te worden. Als veertienjarige heeft ze haar destijds verdacht van sabotage.

Bikinicirkel
Winston Post speelt Bas die K3 uitnodigt op de cruise om op de laatste avond een optreden te geven, wat niet geheel naar de zin is van de kritische Mevrouw Visschers (neergezet door Nicolette van Dam). Zij vindt dat K3 zich maar eens moet bewijzen. Maar de ganse tocht verloopt niet zoals verwacht. Wanneer Klaasjes parel – een erfstuk van haar grootmoeder – in een glas water belandt, komt de parel-elf Elvin (Sven de Ridder) vrij. Hij wil zich echter wreken op K3 omdat ie zo lang in die parel opgesloten zat en zijn dochter Ayla (gespeeld door Maartje Van Neygen) nooit heeft weten opgroeien in de Bikinicirkel (een knipoog naar de Bermudadriehoek is dat). Tot de cruise daar komt, zal hij Hanne, Klaasje en Marthe dan ook plagen. Enkel zij kunnen hem zien waardoor hun gedrag wel erg vreemd overkomt bij de andere passagiers. En dan is er nog Marcel (Jacques Vermeire) die als verstekeling aan boord van het cruiseschip geraakt.

Bikinibloot
K3 Love Cruise heeft absoluut ook een sexy kantje, maar net zoals de combinatie zang-dans-acteren voelt dat soms wat geforceerd aan. Wanneer Winston Post en Nicolette van Dam in het water belanden, moet Post kennelijk per se de blote buik van van Dam tonen. Niet zelden focust de film ook op de boezems van Hanne (wanneer ze haar liefdesbrief schrijft), Klaasje (aan het zwembad) en Marthe (in de slaapkamer in vogelperspectief). Het geldt ook voor hun billen – meestal die van Marthe en Klaasje – die meermaals, niet zelden in een kikvorsperspectief overigens in beeld gebracht worden. Op zo’n momenten voelt de prent wel erg oppervlakkig aan en ligt het er te vingerdik op dat de producent uit Schelle hier vooral de papa’s een plezier mee wil doen.

Taalhumor
Leuk is de taalhumor die in deze film zit, waarbij Studio 100 het weliswaar er vingerdik oplegt door er ‘heb je hem?’ aan toe te voegen. Na de Ghostbustersscène waarbij Visschers alweer boos mag zijn, stelt Marthe bijvoorbeeld: ‘Dat is stof om over na te denken.’ of wanneer Marcel als straf keukenhulp moet spelen, zegt Jacques Vermeire: ‘Ik kan het hier wel in de soep laten draaien.’ Vermeire krijgt overigens ook een hilarische choreografie met een tuinslang.

Eclectisch
Miguel Wiels, Peter Gillis en Alain Vande Putte hebben na ‘Ushuaia’ dat toch heel wat minder goede songs had dan pakweg ‘10.000 Luchtballonnen’ of ‘Mamasé’ (van de oude K3, tevens het eerste album met Josje) kennelijk terug betere en eclectische songs neergepend: van een ballad tot pure disco. Ook die mix zorgt ervoor dat de film anderhalf uur blijft boeien ondanks de zaken die wat geforceerd aanvoelen en de overvloed aan verwijzingen naar andere films.

< Bert Hertogs >