Recensie Sunjata

HetPaleis is 20 en viert dat met een herneming van Sunjata, de leeuwenkoning van Mali, een musical die ondertussen al weer 11 jaar oud is maar nog steeds werkt. De interactie met het publiek (een choreografioe wordt samen uitgevoerd), de taalhumor (‘Ei. Jak. Het is eigenlijk meer een buffel dan een jak.’ , ‘ze is een takkenwijf.’ wanneer ze het over een houtsprokelaarster hebben, enz.), verwijzingen naar bestaande liedjes (‘Is dat dan geen dochtertje waard?’ op de tonen van Nieuwjaarke Zoete en ‘Hij komt mijn lieve goede kind’ op die van het gekende Sinterklaasliedje), de opzwepende ritmes, de eclectische muziek van wereldmuziek (trombone, sax, bongo’s, percussie, gitaren) tot rock waarbij Pieter Embrechts instond voor de teksten en samen met Wawadadakwa de muziek componeerde, de onafgebroken rijmelarij (‘Wij zijn de helden die de buffel velden.’, ‘Deze buit wordt mijn bruid’ enz.), een hilarische scène waarbij twee mannen en een vrouw (Pieter Embrechts, Bert Huysentruyt en Leen Diependaele) verkleed als oude vrouwtjes met een handtas in de hand ‘Wij zijn drie tovenaressen’ zingen, de knipogen naar het theatergenre (‘Misschien moeten we ons voorstellen. Want uiteindelijk is het een voorstelling.’ zeggen de jagers), Kabouter Plop en niet in het minst die naar musical (‘Zing het jongen. Het is uiteindelijk een musical.’) werkt tien jaar nadat de voorstelling de Musicalprijs van 2007 in de wacht sleepte nog altijd. De Musicalprijzen mogen ondertussen dan wel een stille dood gestorven zijn, het epische verhaal van Sunjata en het ontstaan van Mali gelukkig niet.

Sunjata gaat over de knappe koning Keita (gespeeld door Pieter Embrechts) wiens vrouw hem zelfs graag zag. Hij droomt aan de stam van een boom van een stamboom en vindt stilte een verschrikkelijk lawaai. Keita slaagt er niet in een troonopvolger, een zoon, te krijgen met Tasuma (Lies De Backer). Een toekomstvoorspeller wordt geroepen die als geroepen komt en laat weten dat ie een zoon zal krijgen, een sterke koning, wanneer ie huwt met een lelijke vrouw. Wanneer twee jagers Wulani en Wulantamba erin slagen een gevaarlijke en bijzondere buffel (wat taalhumor en verwarring rond de verschillende dieren oplevert rond het ‘bizon’-gedeelte) neer te halen voor koning Do mogen ze een van zijn dochters schenken aan Keita.

Op één na zijn het allemaal knappe dochters. De twee jagers willen de voorspelling laten uitkomen en kiezen dan ook de lelijke Sogolon (Leen Diependaele) die een prachtig ‘Ik ben lelijk’ mag zingen en meldt dat ze daar niet aan kan doen. Zij schenkt Keita de eerste troonopvolger Sunjata (Dimitri Leue) waarover Tasuma een vloek over uitspreekt waardoor die lam geboren wordt. Tasuma claimt onterecht dat haar zoon Dankaran de troonopvolger is. Keita sterft en zij zal de troon opeisen. Dankaran die zelf te zwak is voor de job, zal in de ogen van het volk de leiding hebben, maar de werkelijke macht is in handen van Tasuma (wat overigens doet denken aan de huidige Belgische politieke situatie met een premier en een schaduwpremier). Sogolon en Sunjata vluchten en krijgen vaak te horen dat ze niet welkom zijn. In de song ‘Ik ben een vluchteling’ legt Embrechts in de tekst met ‘eigen volk eerst’ ook de link naar het extreemrechtse discours van het Vlaams Blok.

In het Mema koninkrijk is Sunjata wél welkom en hij wordt er een echt krijger waarbij hij de bedenking maakt dat vechten voor de vrede in se erg tegenstrijdig is, en dus raar is. Tot ie te weten komt dat Tasuma en Dankaran omgebracht zijn door Sumauro, een slechte koning die al verschillende rijken wist te veroveren. Sunjata gaat de strijd tegen de onoverwinnelijke heerser aan, en weet zich te omringen door een leger dat steed groter wordt.

Sunjata, de leeuwenkoning van Mali weet moeiteloos een uur en veertig minuten te boeien. Wat een rijke voorstelling zowel inhoudelijk als vormelijk!

< Bert Hertogs >

Sunjata, de leeuwenkoning van Mali speelt nog t.e.m. 14 januari 2018 in hetPaleis in Antwerpen. Alle voorstellingen zijn weliswaar uitverkocht.