Recensie Soundmixshow

Er zijn zo van die zalen waar een staande ovatie totaal waardeloos is, zo lijkt het wel. Het Fakkeltheater, de Stadsschouwburg en Theater Elckerlyc zijn maar enkele ervan waar het publiek steevast wel lijkt recht te gaan staan bij het buigen alsof zij de waarde van een staande ovatie niet begrijpt. Rechtstaand applaudisseren, doe je in se enkel voor een concert of podiumvoorstelling die volgens jou uitmuntend was, du jamais vu. Als we na de matineevoorstelling van de Soundmixshow bij enkele toeschouwers aan de vestiaire aftoetsen wat ze ervan vonden, blijkt dat ze Blind Date beter vonden en grappiger. Bart Kaëllfans van hun kant bleven dan weer toch wat op hun honger zitten – Kaëll is gewoon geen goed acteur, presenteert hier wel degelijk maar heeft op een paar ABBA-nummers na samen met de cast niks te zingen. Als je dat allemaal optelt dan is het toch op zijn zachtst gezegd vreemd dat de Soundmixshow een staande ovatie kreeg. De voorstelling heeft in het eerste deel veel weg van wat het Echt Antwaarps Theater al jaren brengt, de regie was dan ook in handen van Sven De Ridder, maar weet helaas geen niveau te houden. Naar het einde van het eerste bedrijf (wanneer de Rudi-scène over is) zakt de voorstelling als een kaartenhuisje in elkaar en het tweede is gewoon bedroevend.

In De Soundmixshow zijn Valerie (Hilde Debaerdemaeker) en haar Best Gay Friend Jack (Peter Van de Velde in een overdreven nichterige rol met slappe handjes) grote fans van het VTM-programma. Sterker nog, ze hebben een avond in de week dat ze samen de DVD’s van weleer bekijken. Zo weten ze dat Christoff toen hij vijftien was aan het programma meedeed en er ‘Voor jou’ van Luc Steeno zong, Gunther Levi dat deed met ‘I‘m gonna knock on your door’, Garry Hagger met ‘This is the moment’ en Marco Borsato met Billy Vera’s ‘At this moment’. Nummers waarvan Van de Velde er enkele ook met een overdosis pathos a capella zingt. Hilde Debaerdemaeker brengt van haar kant dan weer solo op de sofa een uitstekend ‘Don‘t cry for me Argentina’ uit de musical Evita. Die song bracht Yasmine in 1989 in het liedjesprogramma. Verder in het eerste deel zingt ze ook even ‘Ring my bell’ van Anita Ward uit 1979.

Wanneer Jack Valeries echtgenoot Philip (Peter Van Asbroeck die enerzijds te houterig en dan weer veel te groots/macho speelt) heeft afgeluisterd, weet ie dat haar echtgenoot op het punt staat om van Valerie te scheiden omdat ze shopverslaafd is. Hij pist ook regelmatig naast de pot met zowat het hele koningshuis. Jack – ‘mijn moeder zegt altijd: ik heb twee zonen en ne coiffeur’ – probeert de twee terug bij elkaar te krijgen door Philip jaloers te maken dat Valerie ook een vriend heeft. Hij creëert Rudi, die machospullen heeft zoals een roze boxershort, bier drinkt, een voetbalmagazine leest en tevens houdt van de Soundmixshow. Uiteindelijk vallen Jack en Valerie door de mand en vraagt Philip toch de scheiding aan. Jack – die te doen heeft met ‘een koffiezetterke’ (uiteindelijk is dat wat een barista doet) maar zijn ex Werner niet kan vergeten – probeert Valerie – die met overdreven uitgelopen oogschaduw erg hard lijkt op Simonneke uit Thuis – op te beuren met een boeket bloemen. Maar dé verrassing is dat hij hen heeft ingeschreven voor de Soundmixshow en VTM hen verwacht voor de uitzending op 17 juli om half negen ‘s avonds. Niet veel later komt Philip op de proppen en wilt hij de scheidingspapieren laten voor wat die zijn. Hij wil zijn relatie met Valerie een nieuwe wind inblazen en doet dat door haar te verrassen met een boeket en een deelname aan de Soundmixshow, op dezelfde datum als Jack ...

In het tweede bedrijf zien we beide heren naar de live uitzending toeleven. Philip heeft extra wc-rollen nodig op het toilet en ziet Bart Kaëll als een soort productiemedewerker in plaats van de presentator. Jack wil dan weer alles piekfijn in orde hebben, en wil nog een laatste keer het dansje repeteren met Valerie in zijn loge terwijl Valerie constant moet pendelen tussen de twee loges van haar man en BFF.

Het tweede deel bevat aanzienlijk minder (goede) humor, maar zet dan weer meer in op nostalgie met onder andere het winkeltje van Bart Kaëll – die als god vereerd wordt door Jack en Valerie – waar een kledingstuk in zit voor de act die de artiesten brengen. Jammer dat de kandidaten hier niet uit een soort lift komen zoals destijds het geval was. Het is op zijn zachtst gezegd vreemd dat de cast de nummers niet versterkt zingt terwijl de muziek op tape wel door de luidsprekers komt. In het eerste bedrijf werkt het nog verfrissend wanneer we Peter Van de Velde en Hilde Debaerdemaeker op de sofa voor het tv scherm voluit zien meezingen op ‘I got you babe’ van Sonny & Cher uit 1965 of ‘Up where we belong’ van Joe Cocker en Jennifer Warnes uit 1982 waarbij Van de Velde overdreven vibrato mag zingen terwijl hij zijn micro (een tv afstandsbediening) wel érg ver van zich houdt op een hoge noot. Maar in het tweede bedrijf werkt die keuze – muziek via luidsprekers/ zang akoestisch – tegen de voorstelling. De zangprestaties verslappen daar ook door omdat ze zelden of nooit volledig over de muziek heen geraken.

Na de pauze kiezen Philip en Valerie namelijk voor ‘You’re the one that I want’ van John Travolta en Olivia Newton-John uit Grease terwijl Jack en Valerie voor Dirty Dancing kiezen en ‘The time of my life’ van Bill Medley en Jennifer Warnes uit 1987. In de finale zien we hen als ABBA (met Bart Kaëll) onder andere ‘Mamma Mia’, ‘Thank you for the music’ en als toegift ‘Waterloo’ brengen. Een van de strafste dingen uit de voorstelling is dat Hilde erg geloofwaardig een niet al te toonvast ‘Thank you for the music’-stukje zingt. Bij de aftiteling van het VTM-programma destijds was het namelijk bijna altijd wel zo dat er eentje tijdens dat afscheidsnummer uit de toon of het ritme zong. Hilde doet dat uitstekend hier wat niet voor de hand ligt, een zwakke zangprestatie neerzetten omdat het zo gescript staat.

Hoewel Peter Van de Velde en Hilde Debaerdemaeker best wel een geloofwaardig koppel vrienden neerzetten (met heerlijke mimiek in de scène wanneer Van Asbroeck ontdekt dat ze zijn gaan shoppen en dat uitkomt) die dezelfde passie voor een tv-programma delen, is de Soundmixshow op het toneel vis noch vlees geworden. Het is te weinig musical aan de ene kant en te weinig komedie aan de andere kant. En fans van Bart Kaëll? Die kunnen beter een ticket kopen voor een van zijn optredens.

Conclusie: waren er echt mensen in de zaal die dit zo fantastisch vonden dat ze deze productie een staande ovatie gaven? Of is hier een (foute) gewoonte in het spel? We vragen het ons nog steeds af...

< Bert Hertogs >