Recensie Bestorm

Met ‘Bestorm’ herwerkte Joost Vandecasteele zeer vrij ‘The tempest’ van Shakespeare uit 1610-1611 voor het Mechelse beeldsmederij de Maan. Hier zien we Prospero (Dirk Van Dijck) een hele tijd tegen zijn dochter Miranda (Hanne Timmermans) verzwijgen dat ze verbannen zijn met een ruimteschip waarin net voldoende brandstof was voor een enkeltje naar de planeet waarop ze geland zijn. Prospero blijkt een tiranniek man waar zijn volk genoeg van kreeg. Hetzelfde overkomt Alonso die aanvankelijk doet alsof ie geliefd is, maar al snel door de mand valt en net op dezelfde manier op sommige vragen antwoordt als Prospero met een ‘daarom!’. Bestorm houdt dus ouders een spiegel voor dat dergelijke antwoorden niet alleen makkelijk zijn, maar vooral ook de ongelijkheid tussen ouder en kind onderstrepen. Ook dat tussen mannen en vrouwen wordt belicht. Als prinses (als ‘zes’ uitgesproken door Van Dijck) mag Miranda ‘zes keer minder dan een prins’ en als koningin straks nog minder, weet hij. Prospero steunt vooral uit eigenbelang – hij wil meer en beter – prinses Miranda in haar idee om Ferdinand te huwen. Hij is de zoon van Alonso en volgens Prospero ‘de beste versie van een prins, namelijk de troonopvolger’. Op die manier kan Prospero immers de vader van de koningin worden. Hij zorgde ervoor dat Ferdinand gescheiden werd van zijn vader Alonso op de planeet waar Prospero en Miranda al twaalf jaar wonen. Dat komt omdat ze met hun ruimteschip crashten toen Prospero een storm schiep.

Prospero creëert Kannibaal als slaaf (hier een bol waarop pasta met twee tomaten als ogen op geprojecteerd wordt en twee benen onder geschoven worden) die in opstand zal komen tegen zijn schepper. Maar dat mislukt. Het wat drukke en vermoeiende Bestorm, dat met de evergreen ‘Blue moon’ eindigt, is met weinig middelen gemaakt en dat voel je tijdens deze voorstelling waar groene laserstralen gebruikt worden, herfstbladeren, een bladblazer en verder een aantal vuilnisdeksels die omgeturnd worden tot helmen van ruimtepakken.

Van Dijck heeft erg veel tekst om de zaak aan elkaar te praten en speelt soms te grotesk. Fijn is wel de keuze om Hanne Timmermans - met licht hees stemtimbre die niet zelden voor tussentaal kiest zoals in ‘ze vintta’ (hier foutief ‘ze vindt dat’ stemloos geassimileerd) - niet alleen de rol van Miranda te laten spelen maar ook die van Alonso zodat ook zij (even) de tiran kan uithangen.

< Bert Hertogs >