Recensie Sunset Boulevard ★★★★★

Een in alle opzichten overweldigende Sunset Boulevard. Die is nog tot en met 8 april 2018 te zien in het Koninklijk Theater Carré in Amsterdam. Ronduit briljant is het meesterwerk dat gebaseerd is op Billy Wilders film over een voormalige diva die de overgang van de stomme film naar de gesproken vorm niet overleefd heeft in haar carrière. Door haar butler Max Von Meyerling die tevens haar eerste man geweest is, blijft ze in de waan dat ze nog steeds veel fans heeft. Hij schrijft al haar fanbrieven. In realiteit is iedereen haar bijna vergeten. Met een miserabel script hoopt ze een comeback – of beter ‘een return’ zoals ze het liever hoort – te forceren op het witte doek. Scriptschrijver Joe Gillis belandt per toeval in haar huis, wordt in haar fake wereld gezogen en dreigt erin te verstikken als haar gevangene. Wanneer blijkt dat Paramount Pictures helemaal niet geïnteresseerd is in haar script (regisseur Cecil B. Demille – neergezet door Carl Sanderson – ontvangt haar per toeval tussen twee scènes door op de set) laat staan het idee om haar opnieuw op het scherm te krijgen genegen is, maar slechts interesse heeft om haar auto te gebruiken in een film, doorprikt Joe na een tijd de bubbel waarin Norma leeft. Max blijft de schijn hoog ophouden. Enerzijds verblind door jaloezie omdat Joe ook Betty date, vermoordt Norma Joe. Een laatste keer schrijdt Norma van de showtrap – in psychotische toestand – terwijl haar butler haar vertelt dat de camera’s eindelijk zijn aangekomen. Hij, die ooit haar regisseur was, vraagt nog een keer dat de spotlights op haar mogen schijnen, terwijl ze zich klaarmaakt voor haar close up. ‘This is my life. It always will be. There‘s nothing else. Just us. The cameras. And those wonderful people out there in the dark.’De tragiek in Norma Desmonds personage is zo tastbaar, zo verdomd echt, en zo herkenbaar als je ziet hoe veel (Vlaamse maar ook internationale) artiesten, ook musicalartiesten, nog steeds doen alsof ze ‘big’ zijn en daar allerlei vaak op opgeklopte lucht gebaseerde marketingtrucs voor uit hun hoed toveren, is schrijnend. Deze tourproductie uit het Verenigd Koninkrijk zet de puntjes op de ‘i’ en toont hoeveel hoger de lat daar wel ligt. Alleen daarom al is het nooit een verkeerd plan om even een retourtje Amsterdam te boeken.

Zelden zo’n complete cast aan het werk gezien als in deze productie. Werkelijk alle stemmen, rollen, noem maar op passen als een puzzel perfect in elkaar. Ria Jones is een ontzettend straffe Norma Desmond die er alles voor over heeft om terug te komen. Zelfs een beetje lijden in ‘A little suffering’ omdat eeuwige jeugd dat waard is volgens Norma. Scherpe kritiek is dat op de midlifecrisis waarin de vrouw zich bevindt die al zeer jong – op haar zestiende – haar eerste rollen te pakken kreeg. Ook dat zie je nog steeds bij veel tieners, dat ze na het kindster zijn niet meer gevraagd worden en al snel uitgerangeerd geraken. De entertainmentsector creëert aan de lopende band nieuwe sterren en dumpt er (vaak in alle stilte) jaarlijks ook heel wat. Dat Norma niet inziet dat ze compleet uitgerangeerd is maar Max’ praatjes ‘She is the greatest star of all’ blijft geloven (een rol die vaak ook managers – deels uit zelfbehoud – nog steeds spelen om hun artiesten in de waan te laten over hun ‘huidige’ succes) is niet alleen tragisch ook haar visie is dat: ‘I am big. It’s the pictures that got small.’

Joe neemt de job aan om Norma’s script te herwerken maar zal al snel vaststellen dat ie niet op 1,2,3 de klus zal kunnen klaren omdat er wel wat gevoeligheden zijn waarmee hij rekening moet houden. Bij Paramount Pictures heeft ie net gehoord dat er gewoon te weinig werk is voor zo veel mensen die dingen naar een job in de creatieve industrie, zelfs voor scriptschrijvers of zij die scripts willen herschrijven. Ook dat klinkt erg bekend in de oren. Anno 2018 is het niet anders in Vlaanderen, niet in het minst in de musicalindustrie trouwens. Al lijkt er stilaan – dankzij de tax shelter – maar weliswaar traag terug wat licht aan het einde van de tunnel te komen, niet zelden door kleine vzw’s die gepassioneerd verrassend, vernieuwend en geëngageerde musical op het Vlaamse podium bengen.

Geëngageerd dat is het minste wat je kan zeggen over Sunset Boulevard dat alle ingrediënten in huis heeft voor een fenomenale voorstelling. Een tragisch hoofdpersonage, twee vrouwen die verliefd zijn op één man, en de (ijdele) hoop wanneer op het nieuwe jaar getoast wordt en torenhoge verwachtingen gecreëerd worden in ‘The perfect year’ die nooit ingelost kunnen worden. Verder toont Sunset Boulevard de psychologische terreur van een dominante vrouw die zich bindt met een veel jongere man door te dreigen met zelfmoord. Wanneer ze op nieuwjaar haar polsen oversnijdt met zijn scheermes, is dat niet alleen een ultieme kreet om aandacht. Het toont ook aan hoe door en door eenzaam ze is én jaloers omdat Joe zonder haar elders aan het feesten slaat (met Debby).

Wervelend en meeslepend zijn de allergrootste hits die Ria Jones mag brengen in Sunset Boulevard. In het eerste bedrijf is dat ‘With one look’, in het tweede ‘As if we never said goodbye’ waarbij ze in de filmstudio opnieuw belicht wordt en zich als een grande dame gedraagt terwijl sommigen geen flauw benul hebben wie ze is: ‘She must be a million years!’ Dat gedrag – dat wereldvreemde – die sterallures, die divastreken, uit ze ook thuis door constant van de (show)trap te schrijden alsof ze een rol neerzet. Of hoe fictie het al van bij de start van de musical steeds meer begint te halen van de realiteit waardoor ze (mede door Max, Joe en zichzelf) de krankzinnigheid ingejaagd wordt.

De vier belangrijkste rollen in dit letterlijk en figuurlijk groots Sunset Boulevard met 16- koppig live orkest en naar tournormen gigantisch grote decors worden piekfijn neergezet door Danny Mac als Joe Gillis, Adam Pearce als Max Von Meyerling, Ria Jones als Norma Desmond en een zeer straffe Molly Lynch als Betty Schaefer. In het tweede bedrijf krijgen Joe en Betty meer nummers zoals in het prachtige ‘Girl meets boy’ en de ballad ‘Too much in love to care’ waarbij Betty voor Joe kiest omdat ze niets meer voelt voor Artie Green (Dougie Carter). Dan is het ook dat Molly Lynch ons definitief overstag doet slaan terwijl ze ons in het eerste bedrijf al meermaals aangenaam wist te verrassen met haar heerlijke stemtimbre en uitstraling.

Conclusie: Wat een cast! Wat een sterk script en meeslepende muziek van Andrew Lloyd Webber! (met stip een van zijn beste werken als u het ons vraagt) Wat een productie en orkest! Wat een triomf! In alle mogelijke opzichten. Wanneer je superlatieven tekort komt om te beschrijven hoe een voorstelling was. Dan weet je het wel: dit was er krak op. Dit is wereldniveau. Dit is zo waanzinnig straf en overweldigend! Dit moet u gewoon gezien hebben.

< Bert Hertogs >

What a triumph! Sunset Boulevard ????? at @theatercarre

Een bericht gedeeld door Concertnews (@concertnieuws) op 1 Apr 2018 om 10:26 (PDT)