Recensie Zoo of Life ★

Met Zoo of Life heeft de Antwerpse Zoo er na 175 jaar een draak bij. Een musicalvoorstelling die verzuipt in overmoed en overdaad. Met maar liefst 27 rollen op het podium waarvan niemand echt een hoofdrol speelt, gaat nagenoeg alle aandacht van deze ‘spektakelmusical’ die weinig spektakel te bieden heeft op een paar confettivlinders na op het einde, naar de haven, de stad (de Meir) en uiteraard de Zoo zelf. Zoo of Life wordt daardoor één langgerekte product placement-show waarbij geen enkel personage echt goed is uitgewerkt. Oppervlakkigheid troef dus in een show die erg flauw is, waar de scènes niet goed aan elkaar samenhangen en vooral de match tussen de moeilijk bekkende lyrics die niet in het gehoor blijven hangen (van Jan Geers en Glenn Desmedt) op muziek van Sam Gevers erg opvalt. Een paar lichtpuntjes kunnen dit verdronken kalf niet redden.

Leonie (Janine Bisschops) heeft drie zonen. Ben (Kurt Even) stierf in Congo toen ie okapi’s wilde redden van stropers die het land in brand zetten, iets wat Leonie tot op heden nooit heeft kunnen vertellen tegen zijn dochter Masha (Sandrine Van Handenhoven). Guido (Peter Thyssen) werkt in de haven en wil niets (meer) met dieren te maken hebben. Wanneer zijn rechterhand Tina (Shana Pieters) een familie-bedrijfsfeest organiseert in de Zoo is hij dan ook not amused. Ook al omdat zijn familie daar werkt waarmee hij al een tijd niet meer zo’n nauwe banden heeft.

Ilse (Barbara Dex) is Guido’s nieuwe vrouw. Met hem heeft ze een dochter Bo (afwisselend gespeeld door Sterre Hannes, Anneleen Lambrechts en Fleur Vandendries). Zij is aan het puberen en doet het niet al te best op school. Haar leerkracht heet Ellen (Tinne Oltmans) waar gorillaverzorger Tim (Jelle Cleymans) verliefd op is. Tims collega Anouk (Lotte Stevens) voelt als dierenassistent echter al een hele tijd ook iets voor Tim die Guido’s zoon is uit diens eerste relatie en dus de halfbroer is van Bo. Guido kan het niet vatten dat zijn zoon zijn miljoenenbedrijf in de haven niet wil overnemen en in de zoo werkt. Ilse is dan weer met Guido getrouwd en zo geeft ze toe, zijn geld was ook een van de redenen daarvoor wat ze dan ook bezingt in ‘Poen’.

De derde zoon van Leonie heet Ludo (Ivan Pecnik) die de okapi’s verzorgt. Hij maakt Leila klaar voor een transport naar Frankfurt voor een kweekprogramma. Het eerste bedrijf staat vaak te vol met acteurs en danseresssen ‘uit alle soorten en gewichten’ klonk het na de première. Danseressen die met hun volslanke lichamen zich in zwarte latex hijsen om een vlinder te spelen waarvan de vleugels meteen zouden afknakken wanneer die een poging zouden ondernemen om van de grond te komen terwijl ze tijdens ‘Een roze wereld’ als roze flamingo’s opgevoerd worden. Tenzij we ons vergissen – misschien moeten we dringend opnieuw de Zoo bezoeken - hebben die dieren stekkebeentjes. En staan die op één poot. Conclusie: die danseressen missen alles wat een danseres op een podium moet hebben. Nergens merken we maar ook een sprankeltje aan gracieuze bewegingen laat staan dat ze de juiste uitstraling hebben. ‘Voelen zij zich echt comfortabel in die zwarte latex-pakjes die ons eerder doen denken aan een of andere foute sm-voorstelling met handboeien, tepelklemmen en kaarsvet?’, vragen we ons af …

Verder is er nog het uitgebreide koor en ensemble, niet zelden om klasgroepen te tonen in het eerste bedrijf zoals die van de Limburgse juf Van De Poel (Nore Primus), de West-Vlaamse Gert (Jan Goetghebuer) en Ellen. Het is dan ook een ware verademing wanneer de productie even de ‘less is more’-kaart trekt bij de start van het tweede bedrijf. Pecnik zet dan ook en uitstekend en doorleefd ‘Zoveel dagen, zoveel uren’ neer al is ie vocaal beperkt. Hét sterkste nummer uit de voorstelling is – opvallend – géén ballad tussen Tinne Oltmans die nog steeds kampt met te scherpe en slissende ‘s’-en en Jelle Cleymans. Maar wel eentje tussen Jelle en een over de ganse lijn uitstekende Lotte Stevens in ‘Troost bij u’ wanneer het niet al te best gaat met gorilla Matadi en Tim vaststelt dat Ellen met (Tinder)date Anton (Haiko Pillu) de zoo bezoekt. Verder tekenen we een fraai ‘Mama dimana nyaeta’ op door Sandrine waarin de sound van The Lion King niet ver weg is hoewel we ons erg storen aan haar dialectklanken in haar gesproken tekst (zoals in ‘elkoar’).

Finaal is Zoo of Life een erg wollige voorstelling geworden waarbij de componist en tekstschrijver kennelijk degelijke nummers vergeten schrijven zijn. Wie een dijk van een song verwacht die het publiek de pauze instuurt, moeten we dus teleurstellen. Simpelweg omdat die er niet is. Verder bevat Zoo of Life hier en daar wat Phil Bosmans-gefilosofeer. In een blauwe vlinder ziet Leonie haar overleden zoon Ben terwijl ze het beeld van een vlinder koppelt aan ‘geluk’ en het fragiele karakter ervan. En voorts pleit Leonie voor wat meer onthaasting, van wat meer van elkaar genieten, van de stilte en van familiebanden aanhalen.

De humor is erg zwak, zo wordt er gerefereerd naar de snelheid van Limburgers en volgt er onder andere een wel erg voorspelbare Gert/hert-grap in het West-Vlaams. De enige die min of meer grappig uit de hoek komt, is Leonies vriend, bemoeial en abonnee van de Zoo Max (Warre Borgmans) wanneer die stelt dat Tim beter elders met Ellen een afspraakje had om 11 uur ‘s avonds, namelijk in ‘het vogelenkot’. Ook Borgmans verwijst naar The Lion King in zijn tekst wanneer hij stelt: ‘Da’s the circle of life.’ waarop ‘Aan mij is een beetje een pastoor verloren gegaan.’ volgt. Die laatste quote vat nog het best van al Zoo of Life samen: als een levenswijsheidje op een scheurkalender. Erg makkelijk verteerbaar maar al even vluchtig als een vlinder vliegen kan.

< Bert Hertogs >

Zonet ging Zoo of life in première in de @koninginelisabethzaal #sony #xperia

Een bericht gedeeld door Concertnews (@concertnieuws) op 2 Apr 2018 om 2:16 (PDT)