PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Sam Smith ★★★★1/2

vrijdag 4 mei 2018Sportpaleis Merksem

Sam

Sam Smith vroeg de 17.000 toeschouwers in het Sportpaleis, naar eigen zeggen het grootste publiek waar hij ooit voor optrad, om hun problemen aan de deur te zetten: ‘It’s sometimes so stressful to be alive.’ en zich klaar te maken om zo veel mogelijk plezier te maken, ook al besefte de Brit die jarenlang in een bar in Londen werkte, dat heel wat van zijn nummers wat aan de depressieve kant zijn. Toch wist ie dat net die songs ervoor zorgen dat hij steeds met happy feelings de zaal verlaat. Iets wat hij zijn Antwerps publiek ook toewenste. Smith had voor de gelegenheid een driehoekig podium bij met een cirkel als backdrop en een piramide waarin een wenteltrap zich bevond als een moderne kansel. ‘Let’s turn our phones off tonight and rely on the stars. We’ve been so lost lately. We forget who we are.’ stond er bij aanvang van het optreden als schrijfsels op de muur op de schermen geschreven. Beetje contradictorisch dus dat Smith voor ‘Latch’ van Disclosure zijn fans vroeg om massaal de smartphonelichtjes boven te halen. Dat en het dramatische ‘Writing’s on the wall’ uit de Bondfilm Spectre waarbij de Brit ons probeerde te doen geloven dat één cello en één piano instonden voor de klank van een full orchestra met strijkers, en een wel erg vreemde overgang tussen ‘Scars’, het meest persoonlijke nummer ooit dat ie schreef in 2015 en volgens hem de kern vormt van ‘The thrill of it all’, ‘s mans tweede studioalbum, en ‘Midnight train’ waren de enige kanttekeningen die wij durfden maken bij een verder weergaloos optreden.

Dat Sam Smith in staat is een groot artiest te worden, ontdekten we drie jaar geleden op Main Square Festival al. Dat jaar was de zanger onder het mes gegaan en had ie een operatie aan de stembanden achter de kiezen. Enkele optredens waaronder dat van Rock Werchter moest ie noodgedwongen annuleren. Maar in Arras tekende hij wél present. Smith is zo’n artiest die authenticiteit uitstraalt. Die zijn emoties niet lijkt te faken (wat een rist artiesten wel doet). Als ie even van de kaart is omwille van de overweldigende publieksrespons zie je dat gewoon ook aan zijn blik. Iets voor negen uur startte hij zijn optreden, zittend op een stoel op het uiteinde van zijn driehoekig podium waarvan de punt tot diep in de zaal reikte. Zittend op diezelfde stoel zou ie een uur en drie kwartier later met de blik naar de grond gericht, prachtig beeld op vlak van introspectie overigens, afscheid nemen van het Antwerps Sportpaleis.

Uptempo, ballads, … you name it. Het gaat Smith allemaal af. Al bij ‘One last song’ slaagt ie erin om het publiek recht te laten staan, wat trouwens lang niet de enige keer van de avond wordt. ‘I’m not the only one’ start ie a capella. De song wordt al stevig meegeklapt. ‘Lay me down’ is het allereerste nummer dat ie ooit schreef, net nadat ie 7 dagen in de week in een bar in Londen werkte. In ‘Omen’ van Disclosure, met lekkere beat én Smith die feilloos zijn kopstem weet aan te spreken, is de vergelijking met George Michael nooit ver weg terwijl de funky elektrische gitaar uit ‘Restart’ lijkt te refereren naar Chic.

Als ie slim is, vult Smith de leemte die Michael achterliet en gaat hij ook voor een combi van dansbare nummers en meer ingetogen werk de volgende jaren. Dat ie al een voornamelijk vrouwelijk publiek heeft (we schatten dat er ongeveer 80% vrouwen waren in het Sportpaleis) en ook – niet echt verrassend vermits Smith een relatie heeft met Brandon Flynn – de holebigemeenschap aanspreekt ook subtiel via het lichtplan op het einde van ‘HIM’ waarbij de regenboogkleuren de zaal ingejaagd worden via de spots achteraan het podium, toont dat potentieel ook aan.

Het moet gezegd, de soundmix was van een exquis niveau in het Sportpaleis. Zo was de klank van de bas van Brendan Grieve lekker te horen in ‘Nirvana’, naast die van de elektrische gitaar onder andere. De versnelling via de drums van Jonathan Ginger Hamilton in ‘Money on my mind’ werkte dan weer aanstekelijk en deed opnieuw de handen van het publiek op elkaar gaan. Andere hoogtepunten uit de set waren onmiskenbaar ‘Like I can’ dat stevig meegezongen werd, een doorleefd ‘Scars’, ‘Too good at goodbyes’ en ‘Stay with me’ waarbij rozenblaadjes uit de lucht kwamen neerdwarrelen.

Kortom: Sam Smith die later deze maand 26 wordt, en met 16 trucks en 7 bussen tourt, bezorgde ons een fraai en vroeg verjaardagsfeest. Een optreden waarvan je achteraf blij was dat je een weekje Londen daarrond had geboekt zodat je zeker op tijd terug in Antwerpen was om het concert te kunnen bijwonen. Een concert dat je zoals beloofd met happy feelings naar huis stuurde. Smith deliverde dus zoals we ondertussen gewend zijn van hem. ‘Dit was zijn geld waard’ liet een bezoeker zich ontvallen bij het verlaten van de zaal. En of!

< Bert Hertogs >

Lees ook:
Sam Smith ****1/2 @ Main Square Festival Arras op zondag 5 juli 2015

Lay me down by @samsmithworld at @sportpaleis

Een bericht gedeeld door Concertnews (@concertnieuws) op

Money on my mind by @samsmithworld at @sportpaleis

Een bericht gedeeld door Concertnews (@concertnieuws) op

Like I can by @samsmithworld at @sportpaleis

Een bericht gedeeld door Concertnews (@concertnieuws) op

Too good at goobyes by @samsmithworld at @sportpaleis

Een bericht gedeeld door Concertnews (@concertnieuws) op

Stay with me by @samsmithworld at @sportpaleis

Een bericht gedeeld door Concertnews (@concertnieuws) op

Latch by @samsmithworld at @sportpaleis

Een bericht gedeeld door Concertnews (@concertnieuws) op


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter