Recensie Roger Waters ★★1/2

Roger Waters’ Us and Them tour was een sof in het Antwerps Sportpaleis. Een concert dat niet aan de verwachtingen voldeed. Zo veel was al duidelijk toen de bassist en zanger die tussen 65 en 85 lid was van Pink Floyd een pauze inlaste na ‘Another brick in the wall’. “Hij zingt bijna niet” en “Hij is niet al te best bij stem” waren maar enkele commentaren van fans die we oppikten. Toegegeven, dat eerste uur was bizar. Veel instrumentale nummers, en 15.500 toeschouwers die jongdement leken in hun reacties. Een song die gedragen werd door backings Jess Wolfe en Holly Laessig van de New Yorkse indiepopband Lucius kreeg een extatisch applaus mee. Vreemd. De visuals waren dan weer bij momenten erg kitscherig, niet zelden verwijzend naar de kosmos, met sterren en planeten, met vingers ook die naar elkaar wezen. Het eerste deel eindigde erg klef met ‘Another brick in the wall’ waarbij Waters een aantal Antwerpse schoolkinderen in een oranje Guantanamo Bay-plunje stak met een zwarte zak over hun kop om gevangenschap en foltering aan de kaak te stellen. De zanglijnen van de kinderen liepen ondertussen mee op tape… Toen ze zich uitkleedden stond er op hun t shirts ‘Resist’. Bied weerstand tegen Mark Zuckerberg, tegen anti-semitisme, … kregen we als tekst op het grote scherm te zien. Dat bespaarde Waters alvast een speech, liet ie later in het optreden optekenen.

Zeker, qua sound zat het best wel goed in het Sportpaleis. Waters had een surround-omgeving gecreëerd zodat sommige accenten (beats, geluidsfragmenten van een helikopter bijvoorbeeld, enz.) niet vanuit de speakers aan het podium kwamen maar vanin de zaal zelf en zo de klank van de band verrijkte. Op dat vlak was dit optreden wel mee met zijn tijd. Klokkengelui hoorden we dan ook van her en der komen tijdens ‘Time’, maar de visuals die de song begeleidden, kwamen wel erg gedateerd over, alsof ze gerecupereerd waren uit zijn Pink Floydperiode. Kortom: bij momenten had deze show wel erg veel weg van wat the Golden Years ons jaren geleden (aan een veel democratischere prijs) serveerde.

Voor ‘Welcome to the machine’ probeerde de zanger voor publieksinteractie te gaan door het te laten meezwaaien en meezingen. Tevergeefs. Het sterkste moment van dat eerste deel dat dus erg wisselvallig was van niveau, was ongetwijfeld ‘The last refugee’ waarbij we de beelden uit de videoclip zagen van een vrouwelijke vluchteling in een vervallen gebouw. Ze danst er. Vervolgens zien we ze ook in een veel chiquere flamencosetting met de traditionele kledij aan dansen. Haar kind is omgekomen in het water, blijkt achteraf wanneer haar pop doorweekt aanspoelt op het strand.

Roger Waters’ Us and Them tour is goed voor 22 trucks en 6 tourbussen aan mensen en materiaal. Vooral in het tweede deel valt dat op wanneer een aantal schermen die over de lengte van het Sportpaleis hangen een grote fabriek vormen via projecties en schoorstenen. ‘Niemand is zo tot slaaf gemaakt als zij die denken dat ze vrij zijn.’ wordt er onder andere als tekst geprojecteerd. De politiek moet er vervolgens aan geloven in ‘Pigs’ waarbij een opblaasbaar varken ook door de arena zweeft. ‘Pigs rule the world’ en ‘Fuck the pigs’ haalt Roger Waters als protestborden naar boven waarop een zwaar fluitconcert (deels op tape, deels live door de toeschouwers) volgt. De bandleden hebben dan allemaal een varkenskop op terwijl ze aan de champagne zitten en teken doen dat de ober van dienst wat aan de late kant is.

‘Picture a leader with no fucking brains.’ zong Waters al tijdens het eerste deel in ‘Picture that’. Tijdens ‘Pigs’ veegt ie Donald Trump de mantel uit: ‘You‘re nearly a laugh. But you‘re really a cry.’ terwijl de ene Tweet na de andere van de Amerikaanse president geprojecteerd wordt, zijn foto bewerkt wordt zoals Andy Warhol deed met die van Marilyn Monroe, zien we Trumps hoofd ook gemonteerd op het lijf van een varken, en niet veel later in een montage ook een Hitlergroet doen. Eindigen doet de song door ‘Trump is een idioot’ te projecteren over de ganse lengte van het Sportpaleis. Tijdens ‘Smell the roses’ wordt de geur van rozen de zaal ingeblazen. Of beter, dat is de bedoeling. Er zijn echter te weinig van dergelijke verstuifapparaten in de arena aanwezig of het moet zijn dat het ventilatiesysteem een spelbreker was, om voldoende effect te genereren.

Dé showeffectenmolen draait op het einde van de show pas op volle toeren wanneer via laserstralen een prisma uit de platenhoes ‘The Dark Side of the Moon’ in wit wordt gecreëerd over de eerste rijen van het zittend middenplein. Veelkleurige laserstralen priemen door die piramide heen. ‘Mother’ en ‘Comfortably Numb’ spaart Roger Waters voor de toegiften waarbij confetti en lasers hun ding doen en Roger Waters (bas, zang en gitaren), Dave Kilminster (gitaren, bas, backings), Bo Koster (toetsen en Hammondorgel), Jon Carin (toetsen, programmering, lap steel gitaar, gitaren, zang en backing vocals), Ian Ritchie (sax en extra bas), Jess Wolfe (zang, backing vocals en percussie), Holly Laessig (zang, backing vocals en percussie), en het trio Gus Seyffert (gitaren, bas, toetsen, zang en backing vocals), Jonathan Wilson (gitaren, toetsen, zang en backing vocals) en Joey Waronker (drums en percussie) vooraan het podium komen buigen en hun applaus in ontvangst komen nemen. Met die laatste drie nam Roger Waters trouwens ook zijn recentste, vijfde soloplaat ‘Is This the Life We Really Want?’ op die vorig jaar verscheen.

Het geluid van een kassa, van geldmunten, die 7/4-maat maken ‘Money’ erg karakteristiek. Toch is het een nummer, hier met sax- en gitaarsolo live gebracht, dat ons een wat wrang gevoel bezorgt. Zowel Gilmour als Waters hanteren een behoorlijk prijzige concertticketpolitiek. Zo’n protestsong met in de lyrics ‘Money, so they say, is the root of all evil today’ blijft dan ook erg hypocriet aanvoelen. Daarnaast kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat de Us and Them-tour een doorslagje is geworden van de succesvolle The Wall-formule die in 2011 halt hield in het Sportpaleis. Ondanks een zware campagne die Live Nation Belgium voerde rond the Us and Them tour, inclusief een perstrip naar Barcelona voor de gedrukte media, blijft het tweede optreden in het Sportpaleis steken op een bezettingsgraad van 2/3. Zo‘n tienduizend toeschouwers worden er dus verwacht op zaterdag, terwijl dat een dag eerder er nog 15.500 waren... Dat kon beter dus, net als het niveau van het optreden dat onvoldoende coherent was. 

< Bert Hertogs >

Another brick in the wall by @rogerwaters at @sportpaleis #resist

Een bericht gedeeld door Concertnews (@concertnieuws) op 11 Mei 2018 om 1:27 (PDT)

Gisteren trad @rogerwaters op in het @sportpaleis. Lees de recensie op https://www.concertnews.be/recensietonen.php?id=3762&kop=Roger%20Waters%20??1/2&waar=Sportpaleis%20Merksem

Een bericht gedeeld door Concertnews (@concertnieuws) op 12 Mei 2018 om 1:21 (PDT)

Lees ook:
Roger Waters The Wall Live *** vrijdag 27 mei 2011 Antwerps Sportpaleis

De setlist:

Deel 1:

1. Speak To Me (Pink Floyd)
2. Breathe (Pink Floyd)
3. One of These Days (Pink Floyd)
4. Time (Pink Floyd)
5. Breathe (Reprise) (Pink Floyd)
6. The Great Gig in the Sky (Pink Floyd)
7. Welcome to the Machine (Pink Floyd)
8. Déjà Vu
9. The Last Refugee
10. Picture That
11. Wish You Were Here (Pink Floyd)
12. The Happiest Days of Our Lives (Pink Floyd)
13. Another Brick in the Wall Part 2 (Pink Floyd)
14. Another Brick in the Wall Part 3 (Pink Floyd)

Deel 2:

1. Dogs (Pink Floyd)
2. Pigs (Three Different Ones) (Pink Floyd)
3. Money (Pink Floyd)
4. Us and Them (Pink Floyd)
5. Smell the Roses
6. Brain Damage (Pink Floyd)
7. Eclipse (Pink Floyd)

Bis:

1. Mother (Pink Floyd)
2. Comfortably Numb (Pink Floyd)