PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie MAD ★★★★

dinsdag 29 mei 2018Bourla Antwerpen

MAD

Hoe zou topoverleg tussen de leiders van de VS en China eruit zien? Behoorlijk absurd als je het aan Arsenaal/Lazarus en Zuidpool vraagt. In de voorstelling M.A.D. spelen Sofie Decleir (Mi) en Willy Thomas (John) met de tijd die gewonnen of verloren wordt en verglijdt, met communicatie over de communicatie. Decleirs ‘Dit is geen gesprek, John’ heeft iets weg van het surrealisme van René Magritte. Uiteindelijk gaat het op het eerste zicht nog nergens over, behalve dan om het spel dat gespeeld wordt. Ook al stelt Mi dat ze nadat ze op Harvard gestudeerd heeft, niet meer van spelletjes houdt, is niets echter minder waar. De mindfuck die plaatsvindt doet denken aan dansen terwijl beide partners alle moeite van de wereld hebben om zich een houding aan te nemen ten opzichte van elkaar, laat staan akkoord geraken wie leidt en wie geleid wordt, wie dient en wie gediend wordt. Een clash tussen twee ego’s, tussen twee culturen ook, krijgen we te zien.

M.A.D. wil even veel zeggen als ‘gegarandeerde wederzijdse vernietiging’, een principe uit de Koude Oorlog dat ervoor moest zorgen dat kernwapens uiteindelijk niet ingezet zouden worden. Maar de afkorting staat ook voor de waanzin, waarin de twee zich bevinden. Met de wereldpers voor de deur die live het beeld van de gesloten deur naar miljoenen kijkers toont. De ganse wereld daarbuiten zit dus op de twee te wachten. ‘Misschien moeten wij ook wachten op onszelf. Net als alle anderen. Tot er iets komt, John. Als we lang genoeg wachten, doet zich misschien een kans, een mogelijkheid voor.’ aldus Mi. We zijn in 2029 in China waar John de president van de VS – die al zijn ganse leven alcoholverslaafd is maar er naar eigen zeggen al 972 dagen in slaagt om nuchter te zijn – een onderhoud heeft met zijn collega Mi uit China. Topoverleg hebben ze om een nucleair conflict af te wenden.

Openen doet Decleir M.A.D. al meteen met ‘Ik sta tot uw dienst. Ik ben bereid.’ waarop John vindt dat het allemaal wat snel gaat, en ze beter hun tijd nemen. ‘In alle openheid en minzaamheid’ blijken holle begrippen voor de man. Zijn eerste leugen van de avond: ‘Ik heb respect. Alleen voor jou, Mi.’ waarna ie niet veel later ‘schaam je, schapenscheerster onder de schapenhoeders’ naar haar toeslingert en door haar bediend wil worden. ‘Je moet het me geven!’ stamelt hij waarop ze als een moeder tegen haar kind ‘John, spreek je medeklinkers uit’ zegt. Hij wil dat ze hem een glas water aanreikt, wat ze niet doet. Het staat immers naast hem op tafel.

Wanneer blijkt dat de twee nog wel een tijdje in dezelfde ruimte zullen vertoeven, biedt Mi John eten aan. Lekker vindt ie dat, waarna ze fijntjes meldt dat ie zopas hond gegeten heeft. Ze speelt kortom het cultuurverschil uit om hem zo uit balans te brengen. ‘Jullie in het Westen eten geen hond.’ Met ‘In het Westen?’ […] ‘Een huisdier?’ helpt ze hem zijn zinnen af te maken waarop ze ‘Wij wel en heel graag’ antwoordt en daarna het machtspelletje helemaal grandioos afrondt wanneer ze zegt: ‘Zou het je geruststellen dat hetgene in je mond geen hond is?’

John laat dan weer weten dat ie ‘s nachts aan de monitor gelegd wordt en twee volle dagen afgezonderd was in een bunker en daar alle scenario’s doorlopen werden voor dit topoverleg. Zo heeft ie veel info over haar, waarmee hij haar wil overtroeven, terwijl zij niet in haar kaarten laat kijken maar stelt dat ze ook behoorlijk op de hoogte is. John kreeg mee dat wanneer ze de hand op haar knie zou leggen hij een ander onderwerp moet aansnijden. Kortom: de culturele kloof alleen al zorgt voor een gigantische uitdaging om elkaar te begrijpen en respect voor elkaar te tonen. ‘Jij bent bereid. Ik ben voorbereid.’ klinkt het als een bijna holle politieke slogan. Tot Mi (gespeeld) flauwvalt. John zal enkel blijven spreken, en pas na verloop van tijd de telefoon nemen om hulp te zoeken. Wat ie op dat moment niet weet, is dat er een rode knop op zit waar je de kernwapens mee kan activeren, lanceren en annuleren.

Tijdens die solo wanneer Decleir op de grond ligt, laat Willy Thomas als John weten dat ie ook gebrieft was om het nooit over haar vader te hebben want dat ze dan in een draak verandert. Het toppunt van afdwalen en vervreemding van elkaar is te zien wanneer John zich afvraagt hoe groot de ruimte is waarin ze vertoeven. Wanneer elke mens verandert in een vlieg, concludeert ie dat 15 vliegen per kubieke centimeter er niet in kunnen. Decleir – een ganse avond met heerlijke mimiek – kijkt bedenkelijk naar boven en stelt uiteindelijk dat om het wat leefbaar te houden voor die vliegen 1 op 300 binnen kan. ‘Harde cijfers’ vindt John dat. ‘Ze moeten niet denken zich voort te planten.’ vult Mi nog aan, wat dan weer een verwijzing is naar de geboortebeperking in haar land.

Verder stelt ze vast dat de computer het haalt van een mens bij een partijtje schaken en pingpongen. En wordt Vlad (een verwijzing naar Poetin) erbij gehaald. ‘Hij noemt je algoritmi’ weet John waarop zij dan weer aanvult dat Vlad hem ‘appendix’ als bijnaam heeft gegeven: ‘zeg tegen die geëngageerde blinde darm ...’

In M.A.D. trekt Decleir ook even de muzikale kaart wanneer ze in een song onder andere ‘Zien ze niet dat de wereld ontploft is omdat jij geen gehoor gaf aan mijn lied?’ zingt waarbij ze ook twee zinnen parlando brengt. Daarna stelt ze John – een schlemiel volgens haar – de vraag wanneer hij voor het laatst seks gehad heeft daaraan toevoegend ‘en dat was geen voorstel!’. Niet veel later neemt ze uiteindelijk toch de telefoon op wanneer die voor de derde keer rinkelt en stelt ze de president van de VS de vraag: ‘John, heb jij onze satelliet (die een commando voor een nucleaire aanval geeft n.v.d.r.) gehackt?’

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter