Recensie Foo Fighters in het Sportpaleis ★★★★

Foo Fighters in het Sportpaleis? Een regelrechte aanslag op je trommelvliezen was dat. Bijna twaalf uur na het bijna twee uur en drie kwartier durende optreden, blijft die fluittoon in beide oren bij ons stevig tekeer gaan. Het zou ons dan ook niet verbazen, mochten Dave Grohl en co zich geen bal aangetrokken hebben van de wettelijke geluidslimieten. Ook aan het rookverbod in de zaal had de band trouwens lak. Dave lurkte immers meermaals aan zijn sigaret. Wie de band iets meer dan een week geleden op Rock am Ring zag, stelde vast dat Grohl – gelukkig – opnieuw zeer goed bij stem was en het gillen, roepen, brullen en zingen niet langer moest overlaten aan zijn drummer Taylor Hawkins of de 21.000 toeschouwers in het Sportpaleis om hem uit de nood te helpen. Wel stond ie voor een erg moeilijk en koel Belgisch publiek op een maandagavond. Zeker, het was verschrikkelijk warm in de grootste concertzaal van het land én het middenplein stond propvol, ook langs de zijkanten waar de ingangen zijn. Maar wat een mak en tam publiek zijn die Belgen toch! Dat we welgeteld één circle pit (tijdens Monkey Wrench) en wat gemosh in de marge vaststelden op deze maandagavond, gaf ons alweer goesting om als muziekjournalist te emigreren naar Duitsland waar het publiek wél vanaf de allereerste seconde in het concert zit. Probleem is dat veel Belgische muziekfans en mensen die in de Belgische muziek- en concertsector werken ons dat ook toewensen. Dus gaan we dat net niét doen.

20.47 u. Gave Grohl – in zwart t shirt – en co komen het al met al bescheiden podium van het Sportpaleis op. Foo Fighters heeft zijn festivalproductie mee, en een standaardset niet meer en ook niet minder. Achteraan zien we een ledscherm in de vorm van een ruit voor een groot podiumbreed ledscherm. Daarop worden zowel visuals als live beelden geprojecteerd. Verder hangen er vierkante ledlampen in de nok, naast scanners en zijn er in de vorm van een driehoek voor het podium ook in de nok wat lampen gehangen. Verderop de show komen ook de lasers in actie. Eerst tekenen ze witte stippen op de versterkers tijdens ‘The Sky Is a Neighborhood’, later priemen ze door de bezweette lucht onder het blauwe dak of tekenen ze de contouren van de versterkers of het logo van de Foos. Tijdens die song valt op dat de stem van drummer Taylor Hawkins deze keer wat minder is dan op Rock am Ring alsof de frontman en ‘the love of his life’ twee communicerende vaten zijn. Is de ene van zijn verkoudheid vanaf dan begint de andere er last van te hebben...

Grohls t shirt wordt na een vlammende start met ‘Run’, ‘All my life’ en ‘Learn to fly’, dat gekenmerkt wordt door zijn heerlijke crescendo en accelerando (een truukje dat de band nog meermaals zal herhalen tijdens de show en moeiteloos het publiek weet op te poken), in no time herdoopt tot een doorweekte opneemvod. ‘It’s fucking hot in here!’ laat de frontman die nog drumde bij Nirvana optekenen. Verderop in de show geeft ie mee dat ie sinds zijn achttiende naar ons land komt en toen concerten in clubs gaf, maar dit, optreden voor zo veel volk veel aangenamer vindt.

Chris Shiflet wordt via een laser extra bijbelicht wanneer ie op leadgitaar kort mag soleren tijdens ‘Rope’ waarna er een vraag-antwoordspelletje volgt tussen Grohl op gitaar en Hawkins op drums en daarna eentje tussen Grohl en het publiek. Later in de set mag Shiflet solo ‘Under My Wheels’ van Alice Cooper zingen. Rami Jaffee is ondertussen al een tijdje het zesde bandlid van Foo Fighters. Hij brengt op toetsen onder andere ‘Imagine’ van John Lennon waarover Grohl de lyrics van Van Halens ‘Jump’ zingt. De zanger laat op dat moment ook weten dat de groep er voor iedereen wil zijn, en muziek mensen wil samenbrengen in een wereld die zo verdeeld is. Daarbij tekenen de lasers de kleuren van de regenboog in het Sportpaleis wat een subtiele verwijzing is naar de regenboogvlag die symbool staat voor de lgbt-gemeenschap.

‘Op meer dan 20 jaar tijd hebben we 200 nummers uitgebracht.’ weet de frontman van Foo Fighters die voorstelt om ze allemaal te spelen. Iets wat het publiek in Antwerpen duidelijk ziet zitten. Met ‘No. No. No. No. I don’t want 200 songs, fuckers!’ geeft ie al meteen mee dat het géén marathonoptreden zou worden in het Sportpaleis. En ook later tijdens het concert zal hij sommige fans moeten teleurstellen, met name diegenen die een bordje bijhebben met de vraag om even mee te mogen spelen met hun favoriete band. Sinds Grohl ‘Kiss Guy’ in Texas op het podium liet meespelen (op 18 april 2018 n.v.d.r.), weet ie dat niemand, geen enkele ‘surprise’ ooit nog beter zou kunnen doen dan deze kerel. Daarom heeft ie naar verluidt dat showitem ondertussen geschrapt. ‘Wheels’ moet het publiek dan maar gewoon meezingen, wat naast een banaal ‘Sunday rain’ en ‘Breakout’, waarbij de fans de smartphonelichtjes bovenhalen om de kuip te verlichten, tot de dipjes van het optreden gerekend kan worden.

Enkele hoogtepunten zijn onmiskenbaar ‘The pretender’, ‘Monkey wrench’, ‘My hero’ dat Grohl solo start op gitaar en na het refrein laat openbloeien wanneer de rest van de band invalt, en ‘Best of you’ met zijn magistrale ‘ohoho’-anthem in. Op die ‘oho’-tonen roept het publiek Foo Fighters terug die we zittend aan de trap van de backstage van het Sportpaleis op de live video met het publiek zien onderhandelen over het aantal toegiften dat ze gaan spelen. Grohl probeert voor 1 te gaan, maar krijgt awoe-geroep als antwoord waarop ie zijn middelvingers uitsteekt. Uiteindelijk geeft ie toe om er drie bij te doen: ‘Times Like These’, ‘This Is a Call en ‘Everlong’.

Geen streaker was er te zien deze keer die het podium opkwam van het Sportpaleis (Hawkins deed dat op Rock am Ring n.v.d.r.) nog voor het optreden begon. En ook de stuntman in Zweden die al na enkele seconden van het podium viel – een knipoog naar 12 juni 2015 toen de zanger van het podium viel en een voet brak – bleef achterwege. Het leek wel een running gag te worden dat Foo Fighters telkens iets bizar zou doen bij de start van hun huidige optredens. Niet dus. Waren er dan geen verrassingen tijdens dit optreden van Foo Fighters in het Sportpaleis te bespeuren? Toch wel. Zo liet Dave Grohl Shakira het nakijken toen ie bij de start van het optreden toonde dat zijn heupen ook niet liegen, toen ie prompt met zijn kont naar achteren begon te wiegen. Op muzikaal vlak was zijn – weliswaar veel te korte versie van ‘You‘re the One That I Want’ uit Grease – dat ie leek te zingen voor zijn dochters en vrouw die mogelijks even mee kwamen kijken aan de linkerzijkant van het podium dan weer erg straf. Daarbij stellen we meteen ook vast dat – tenzij we ons vergissen – Foo Fighters nog geen musical op de planken heeft staan. Queen heeft dat met ‘We will rock you’. Meat Loaf heeft dat met ‘Bat out of hell’. Waar wachten Grohl en co nog op?

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Run
2. All My Life
3. Learn to Fly
4. The Pretender
5. The Sky Is a Neighborhood
6. Rope
7. Drum Solo
8. Sunday Rain
9. My Hero
10. These Days
11. Walk
12. Under My Wheels (cover Alice Cooper)
13. You‘re the One That I Want / Imagine / Jump / Blitzkrieg Bop
14. Under Pressure (cover Queen)
15. Monkey Wrench
16. Wheels
17. Breakout
18. Dirty Water
19. Best of You

Bis:

1. Times Like These
2. This Is a Call
3. Everlong