Recensie Tom Jones op Gent Jazz ★★★★

Collectief klaarkomen. Dat deed Gent Jazz tijdens het optreden van Tom Jones. Want hoorden we de toeschouwers daar niet met zijn allen ‘Oh yeah! Oh yeah! Oh yeah’ steeds ietsjes hoger en luider uitschreeuwen net als de 78-jarige Engelsman die het erg fijn vond dat Engeland zich die avond plaatste voor de kwartfinale van het WK? Tom Jones voorspelde dat België Engeland opnieuw zal tegenkomen in de finale van het toernooi. Tijdens zijn 95 minuten durend optreden toonde hij hoe veelzijdig hij wel uit de hoek kan komen, van de gospelsong ‘Run on’ live begeleid door twee gitaren en drums, over de folk van ‘Did trouble me’ heerlijk begeleid door de banjo, de traditional ‘Raise a ruckus’ waarbij de tuba het ritme bepaalde en het publiek stevig meeklapte en ‘jiehaa’-kreetjes slaakte, het gospel meets boogiewoogie-nummer ‘Strange Things Happening Every Day’ van Sister Rosetta Tharpe waarmee hij het optreden afsloot, Little Willie Johns ‘Take my love’, eigen ophitsende hits als ‘Sex bomb’ dat ie lekker zwoel en plagerig op een trager tempo bracht, de funk uit Princes ‘Kiss’, de doorleefde storytelling in een fenomenaal ‘Tower of song’ van Leonard Cohen of een door accordeon begeleid ‘On A Night Like This’ van Bob Dylan en de publieksmennerij door het volk ‘woho’ te laten meekelen tijdens ‘What’s new pussycat’ dat begeleid werd door tuba, akoestische gitaar en accordeon: Tom Jones overtuigde de ganse tijd en die eclectische mix stak nog in een verdomd coherente setlist ook. Nergens voelde een overgang wat geforceerd aan. Of misschien toch? Die overgang van ‘Tower of Song’ naar ‘What’s new pussycat’ was wel een serieuze stijlbreuk. En hoewel het ganse optreden constant te kampen had met licht- en visualproblemen waarbij ook de videobeelden om de haverklap uitvielen – waar een groot deel van het publiek wellicht niets van gemerkt heeft omdat de volgspots en de witte spots die het publiek belichtten het wel nog deden – kreeg Tom Jones moeiteloos de fans uit hun stoeltjes om mee te dansen, zingen, wiegen en noem maar op wat ie voor het eerst maar lang niet voor het laatst tijdens het concert voor elkaar kreeg tijdens ‘Sex bomb’. Jones is nog steeds met zo veel jaren op de teller een vakman, zo veel mag duidelijk zijn. Hij gaf een oerdegelijk, weliswaar wat afgemeten optreden in Gent.

(lees verder onder de video)

Sex Bomb. @realsirtomjones live at @gentjazzfestival.

Een bericht gedeeld door Concertnews (@concertnieuws) op 3 Jul 2018 om 11:44 (PDT)

Openen deed ie klokslag rond de klok van half elf met John Lee Hookers ‘Burning hell’ waarbij we vuurgensters zagen in de visuals. ‘Ain‘t no heaven, I know. Ain‘t no burning hell. Where I die I go. Can‘t nobody tell’ vroeg de zanger zich af die op zijn vijftiende ging werken in de fabriek en daar muziek te horen kreeg om tijdens het zware werken ook plezier te ondervinden. ‘Rock around the clock’ wakkerde naar verluidt zijn interesse in muziek aan. Het was ook de tijd dat ie onder andere strakke broeken droeg. ‘Er is niets veranderd in die jaren behalve dan mijn haar, dat was toen zwart.’ knipoogde hij in Gent. Hij leerde destijds dansen, om dichterbij een vrouw te kunnen komen, nog dichter tot wel héél erg dicht. Op zijn zestiende trouwde hij en was 59 jaar getrouwd. Zijn bindtekst werd erg persoonlijk toen ie liet weten dat zijn vrouw ondertussen overleden is maar dat hij wel nog steeds zijn trouwring draagt. ‘Ik ben nog steeds getrouwd.’ zei de zanger.

‘Delilah’ werd voorzien van visuals waarin we rode rozen met elkaar in slow motion zagen clashen waardoor de bloemblaadjes kapot wegvlogen. Bloed zagen we ook in een putje van de gootsteen, waarna die bloeddruppels ook op bladmuziek te zien was. Wie het nog niet wist, durven we er even aan herinneren dat de song over een overspelige vrouw gaat die vermoord wordt door de bedrogen echtgenoot. Een nummer dat nog steeds een dijk van een meezinger is, zo bleek ook op Gent Jazz.

In de finale vuurde hij het in 1965 uitgebrachte ‘It‘s Not Unusual’ en Randy Newmans ‘You Can Leave Your Hat On’ op het publiek af. Twee crowdpleasers na elkaar waarvoor het publiek meteen rechtveerde en bleef staan om te dansen, mee te zingen en klappen. Met ‘We had a ball up here and we hope you had it too’ nam Tom Jones iets na middernacht afscheid van Gent Jazz na een optreden waar bijzonder weinig op af te dingen viel. Hij heeft het nog steeds en lijkt met het ouder worden alleen maar beter te worden live. Wat eerder uitzondering dan regel is in de muziekbusiness overigens.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Burning Hell (cover John Lee Hooker)
2. Run On ([traditional])
3. Mama Told Me Not to Come (cover Randy Newman)
4. On A Night Like This (cover Bob Dylan)
5. Did Trouble Me
6. Raise a Ruckus ([traditional])
7. Sex Bomb
8. Take My Love (I Want to Give It All to You) (cover Little Willie John)
9. Delilah
10. Soul of a Man (cover Blind Willie Johnson)
11. Tower of Song (cover Leonard Cohen)
12. What‘s New Pussycat?
13. It‘s Not Unusual
14. You Can Leave Your Hat On (cover Randy Newman)
15. If I Only Knew
16. I Wish You Would (cover Billy Boy Arnold)

Bis:

1. What a Wonderful World (cover Louis Armstrong)
2. Kiss (cover Prince)
3. Strange Things Happening Every Day (cover Sister Rosetta Tharpe)