Recensie Rock Werchter 2018 ★★★★

‘Vijf sterren is het maximum, zeggen ze me hier, maar elke nitwit op dit festival kreeg er al drie of vier, dus Byrne verdient er 637. En een half.’ het zijn de nu al legendarische woorden van ons grote voorbeeld Serge Simonart in diens stuk over het magistrale optreden van David Byrne op Rock Werchter. Omdat die man gewoon gelijk heeft in dat artikel en recensies vaak te snel na een festivaloptreden neergepend worden wat niet zelden bizarre eindscores oplevert, namen wij deze keer onze tijd. We renden van Main Stage naar The Slope, Klub C en The Barn met soms bitter weinig of geen speling tussen acts om het kaf van het koren te scheiden.

Wat onthouden we van Rock Werchter 2018?

De superhelden.

Hadden impact op verschillende sets. Bij Queens of the Stone Age was dat Spider Man, bij Triggerfinger een minderjarige terwijl heel wat andere artiesten en bands surften op de winst van de Rode Duivels tegen Brazilië in de kwartfinale van het WK zoals Millionaire de day after. Vandaar ook dat we geen enkele recensie geschreven hebben op vrijdag eerst en vooral omdat die externe factor een grote impact heeft op een verder vlak optreden van Ben Howard en voor een hallucinante lage publieksopkomst zorgde voor London Grammar (de focus ging duidelijk naar de match bij veel festivalgangers). Daarnaast profiteerden acts als Franz Ferdinand maar vooral ook Anderson .Paak & The Free Nationals dan weer slim en vakkundig van de party mood en de roes waarin de vrienden van Rock Werchter zich bevonden. Zeker, Franz Ferdinand scoorde vooral met ouder materiaal, terwijl Anderson .Paak niet alleen een goed zanger, drummer maar ook een verdomd goeie entertainer bleek die het publiek liet krijsen toen ie ons feliciteerde met onze overwinning om vervolgens een nummer stil te laten leggen en stelde: ‘Ik zei dus: gefeliciteerd met jullie overwinning!’ en The Barn helemaal uit zijn dak zag gaan. Stel dat de Rode Duivels hun kwartfinale verloren hadden of er op vrijdag helemaal geen voetbalmatch was, dan had de concertbeleving van deze vier acts compleet anders geweest. Vandaar lijkt het ons dan ook logisch dat we ons verder onthouden van elk commentaar.

(lees verder onder de foto)

(foto Ben Houdijk for Rock Werchter)

De vlakke sets.
In deze categorie plaatsen we optredens die ça va zijn. Weinig op aan te merken, maar ook optredens die nauwelijks hoogtepunten kennen. Indien u ons op het einde van het seizoen vraagt wat het strafste was dat we zagen (gemiddeld doen we zo’n slordige 238 events per jaar), zullen we ons deze niet meer herinneren. Hieronder vallen Wolf Alice, Otzeki, Curtis Harding, Ben Howard, NAO, Nine Inch Nails (na drie kwartier gebeuk hadden we het echt wel gehad), Stereophonics, The Breeders, The White Buffalo, ...

De nieuwkomers met potentieel.
Tom Walker en Anne-Marie. Ze hebben nog net iets te weinig (hit)materiaal in hun koffer. Maar van zodra ze dat hebben, hou je ze best in het oog.

(lees verder onder de foto)

(foto Rob Walbers for Rock Werchter)

De act die ouder klinkt dan die is.
Kaleo. Nog steeds moeite met deze band. In hoeverre kan je hun sound authentiek noemen?

De looks.
Kali Uchis. Fraai decolleté, en heerlijke sensuele moves, een voorbeeld voor alle vrouwen met cellulitis ook. Gewoon die bips tonen zoals ze is en schudden met dat vet.

(lees verder onder de foto)

(foto Ben Houdijk for Rock Werchter)

De babbelzieke.
IAMDDB. Artieste met potentieel nochtans, kan stukje zingen én heeft de looks. Iets minder aan de weed zitten en aan minder publieksinteractie doen en dit kan wel wat worden.

De onverschillige en ondankbare.
Arctic Monkeys. Geeft geen zak om het publiek laat staan op welk terrein de band optreedt.

(lees verder onder de foto)

(foto Koen Keppens for Rock Werchter)

De vrouwen die hun kleine gestalte willen compenseren door hun broek op te trekken zodat ze optisch hun benen verlengen waardoor je hun navelbuik niet kan zien.
Hieronder vallen onder andere Chvrches en Sigrid die laatste kampte op RW met microfoonproblemen. Als je klein bent, ben je klein. Leer daarmee leven.

(lees verder onder de foto)

(foto Koen Keppens for Rock Werchter)

De act waarbij wij niet voor het zingen de kerk uit wilden gaan.
Chvrches.

De act die beter tot zijn recht komt in een zaal en niet veel verder kwam dan een hertimmerde (lees: ingekorte) indoor show outdoor brengen.
De mayonaise van Gorillaz pakte voor geen meter op Rock am Ring. Op RW hoorden we van fans dat de band te laat geprogrammeerd was (eigenlijk als afterparty van QOTSA). Punt is dat dit geen festivalact is door de vele black outs tussen de nummers. Verder miste Nick Cave bij een ondergaande zon de nodige duisternis voor zijn optreden dat ie wel had in het Sportpaleis. En The Killers brachten iets wat je bezwaarlijk een killerset kon noemen.

De acts om je affiche mee te vullen, waar weinig weerstand tegen is maar ook weinig hoera-stemming veroorzaken.
Acts die (al jaren) het zelfde nummertje opvoeren en (nog) weinig verrassend uit de hoek komen. Hieronder vallen The Vaccines, The Last Internationale, Courteeners, en The Kooks onder andere.

Het meisje waar je als één blok voor valt omwille van haar aanstekelijk enthousiasme, het feit dat ze voor het eerst op Rock Werchter staat, straalt, staat te genieten én een voorbeeld is voor alle pubermeisjes. Een artieste die een nog niet rijp puistje om uit te pitsen op haar linkerwang heeft staan, en dat niet wegcamoufleert. Neen, ze toont gewoon die handel met wit kopje en al. Zo’n écht meisje nog waarmee je na het concert poffertjes wil gaan eten of een pannenkoek.

Naaz.

De door een mediapartner onterecht (opnieuw) gehypete band.
Snow Patrol. Deed het niet op Rock am Ring. En ook een Rode Duivels t shirt aantrekken op de Main Stage kon de zaak niet redden.

Dé cover.
Running Up That Hill van Kate Bush door First Aid Kit en Imagine van John Lennon door Pearl Jam. Pareltjes.

(lees verder onder de foto)

(foto Jokko for Rock Werchter)

De nieuwkomers die nog heel wat boterhammetjes mogen eten (muzikaal en live) maar waar de ‘kwaliteits’-pers om onverklaarbare redenen veel te mild voor is.
Hieronder vallen onder andere Angèle en Emma Bale. Ons advies: een jaartje verplicht repeteren in muziekcentrum Trix. Maken ze zich daar nog wat nuttig aan de Noordersingel in Borgerhout.

(lees verder onder de foto)

(foto Ben Houdijk for Rock Werchter)

De act die te weinig echt goede nummers heeft om te blijven boeien en je dat pas tijdens het optreden zelf beseft.
Hieronder vallen onder andere Snow Patrol (‘Chasing Cars’, ‘Shut your eyes’), MGMT (‘Kids’) en Jack White (‘Seven Nation Army’).

De act die niet wou investeren in een goede backdrop/achtergrond visuals.
Novastar. Wat was me dat op dat ledscherm achter, Joost. De gemiddelde screensaver bezorgt ons meer opwinding. Dat zijn set sterk startte en nadien inzakte als een pudding waardoor we de zaak vroegtijdig lieten voor wat het was, hoeft dan ook niet te verbazen.

De band die eigenlijk een later en beter tijdslot verdient.
Pvris.

De wereldband die niet op de affiche van RW18 stond en dat niet alleen op je onbegrip maar ook ongeloof stuitte.
School is Cool.

Dé entertainer.
The Script. Met stip. Alle truken van de foor vakkundig uit de kast gehaald. Onderschat door de rest van de muziekjournaille wegens voor hen té commercieel wellicht.

(lees verder onder de foto)

(foto Rob Walbers for Rock Werchter)

De meest destructieve band backstage.
The Killers. Als we SVdV mogen geloven tenminste.

Dé performance waar wij nog een tijdje mee zullen dwepen.
Parov Stelar in The Barn (wat een feest!), Pearl Jam (Imagine!) en David Byrne (die The Barn vakkundig figuurlijk in de fik zette, een combinatie van concert, theater, musical en dans bracht en daarmee voor het meest arty optreden tekende op RW18.). Deze drie waren onze helden van Rock Werchter 2018 kortom.

< Bert Hertogs >