PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Bastille ★★★★

zaterdag 21 juli 2018Hippodrome de Longchamp Paris

Bastille

Een bestorming werd het dan wel niet aan Main Stage 2 van Lollapalooza Paris voor Bastille, maar de fans die er waren bouwden een post WK overwinningsfeestje. Ook op de bus na de eerste festivaldag was het trouwens van dat. ‘On est champion’, ‘lalala’ uit ‘I will survive’ én Le Marseillaise zong de bus uit volle borst richting Porte Maillot. Héérlijke sfeer alsof we met z’n allen op de terugweg waren van een jeugdvakantie. En die sfeer vond je op dag 1 ook bij de fans van Bastille.

(lees verder onder de foto)

Je hebt verschillende soorten bands op een festival. Het type dat het niet zo heeft voor persfotografen en angstvallig het eigen imago bewaakt. Nekfeu, Dadju, Alma en The Killers vallen hieronder. Zij laten het niet toe dat persfotografen kiekjes nemen van het optreden, noch in de frontstage, noch vanuit het publiek. Verder heb je de headliners die maar een handvol fotografen toelaten. Andere bands willen geen volk in hun frontstage (Kasabian, Travis Scott), geen video (BB Brunes, Bastille, Alma, The Blaze, Lil Pump, Dadju) of verplichten je om je beelden (vaak video) ter validatie voor te leggen of een bijkomende overeenkomst te tekenen (Gorillaz, Zara Larsson, Nothing But Thieves, The Inspector Cluzo, The Blaze, BRMC). Wat helemaal nieuw is (voor ons) is het verbod om beelden op social media te plaatsen van het medium. Zo verbiedt Scarlxrd pers om live te gaan via Facebook (Instagram en andere kanalen zouden dus wel mogen), terwijl Years and Years niet wil dat we live zouden gaan op eender welk social medium.

(lees verder onder de foto)

Vooraan bij het concert van Bastille stond een jonge Française met de Franse kleuren op haar wangen en een roze pancarte met daarop ‘We won the worldcup’. Een bordje – het enige dat er in de omtrek te bespeuren was – dat Dan Smith al vroeg in het optreden ontdekt had. De Britse frontman feliciteerde het publiek dan ook net voor het ‘Things We Lost in the Fire’ inzette met de winst van het WK en tijdens enkele bindteksten probeerde hij ook wat Frans te spreken: ‘Mon français est merdique’. Daarmee stak ie moeiteloos de fans in zijn binnenzak. Iets wat heel wat bands op dag 1, die kennelijk niet verder kwamen dan een standaardset af te rammelen, verzuimden te doen.

Het moet gezegd, Bastille is zo’n band die er tenminste is voor de fans én voor de pers. Smith bespeelde perfect de camera’s die de live show registreerden (er was een live streaming) maar was ook attent voor de fotografen. De hoofdpodia zijn namelijk erg hoog in Parijs. Wanneer een artiest op een paar meter afstand naar achteren van de rand staat, hebben de kleinere fotografen (niet zelden vrouwen) het knap lastig om de band in beeld te brengen. Slechts een drietal fotografen hebben een uitvouwbaar krukje bij waarop ze kunnen staan om in zo’n omstandigheden toch iets meer te kunnen fotograferen dan de rand van het podium. Smith bleek op dat vlak een van de meest attente frontmannen, die vaak naar voor kwam, ook nog eens op een verhoogd podiumelement klauterde. Kortom: hij wou het iedereen naar zijn zin maken. Daar is een woord voor: professioneel.

(lees verder onder de foto)

Openen deed Bastille met het trio ‘Good grief’, ‘Blame’ en ‘Icarus’. Een van de hoogtepunten qua ambiance was onmiskenbaar ‘Of the night’ een mix van ‘Rhythm is a dancer’ van Snap! uit 1992 en Corona’s ‘Rhythm of the night’ uit 1995. Daarbij liet Smith het publiek enkele keren hurken om vervolgens recht te laten springen. ‘This is fucking amazing’ zei ie daarna. Gelijk had ie. Voor het meest deprimerende nummer uit de set, verontschuldigde hij zich alvast met ‘World Gone Mad’, dat de frontman nochtans voortreffelijk in kopstem zong. Knappe video effecten had Bastille trouwens ook bij. Zo zagen we de band live gefilmd worden maar zat daar een korrel op en een oude VHS-kleur in de beelden. Daarnaast hadden de videomannen ook voor wat storing gezorgd alsof de videocassette al een paar keer afgespeeld was en overschreven waardoor er streepjes verschenen die een vager beeld opleverden (ruis en beeldstoring), of het beeld niet meer stabiel bleef maar begon te zweven, met de bovenkant van het beeld onderaan, en de onderkant ervan iets daarboven. Kortom: de videomannen hebben zich kennelijk goed uitgeleefd met de distorted VHS effecten die beschikbaar zijn. Fraai.

Tijdens ‘Send Them Off!’ zien we Dan Smith de frontstage induiken en een Franse vlag halen waarmee hij op het podium wappert om zo de vaderlandslievende gevoelens van het publiek nog wat extra op te poken. ‘Doe alsof jullie het al gehoord hebben en ga voor een fake singalong.’ zo moedigt hij het publiek aan wanneer ie het recente en minder gekende ‘Quarter Past Midnight’ aankondigt dat afsluiter ‘Pompeii’, met aanstekelijke ‘e o’ en percussie naar het einde toe in verwerkt, voorafgaat.

Heel wat ’Amants’ de (la) ‘Bastille’ zagen we op Lollapalooza Paris dus. Meisjes die met hun vriendinnen rondhuppelden op het gras van de Hippodrome de Longchamp, inhaakten en dansten, en kortom erg vrolijk waren onder een stralende zon. Soms is het gewoon genieten om zo’n jonge mensen te zien genieten.

< Bert Hertogs >

De setlist:

  1. Good Grief
  2. Blame
  3. Icarus
  4. Bad Blood
  5. Of the Night
  6. Things We Lost in the Fire
  7. Warmth
  8. World Gone Mad
  9. Send Them Off!
  10. Quarter Past Midnight
  11. Pompeii


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter