PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Liefste ★★1/2

zaterdag 28 juli 2018Leugenberg 189 Ekeren

Liefste

Als een erg ongemakkelijk spagaat. Zo voelt het bevreemdende ‘Liefste’ aan van Clara van den Broek op de Zomer van Antwerpen. De voorstelling doet qua sfeerzetting wat denken aan Sofia Coppola’s ‘The Beguiled’ waarbij drie vrouwen in een beklemmende omgeving (hier in een put) steeds wachten op die ene man waar ze hun verlangens op projecteren. Tot er een ander (respectievelijk de dwerg Elyne Notebaert en de zwarte Prince Appiah) onaangekondigd voor de deur staat. Moordlustige gevoelens steken dan op bij de vrouwen. Vrouwen die niet terugdeinzen om geweld te gebruiken. Zo zien we Clara haar zoon Wolf er flink van langs geven met een witte serviet wanneer ie ongevraagd, plots het brownie mannetje dat ze had uitgesneden onthoofde. Een wit serviet, later ook wit laken dat wappert op de moto, wat staat voor bevrijding zoeken. De vrouw wordt in ‘Liefste’ dus niet opgehemeld, en dat is op zich al een verademing om na al dat erg feministische, soms ronduit haatdragende anti-mannendiscours dat de afgelopen maanden en jaren de kop opstak op het toneel en in de publieke opinie in de nasleep van de #metoo beweging. Neen, de donkere kant van de vrouw komt ook naar boven.

Twee witte lakens met de tekst ‘Every time you touch me. I become a hero.’ en ‘I‘ll make you safe no matter where you are.’ hangen aan de wasdraad. Niet toevallig is het het refrein van Julio Iglesias’ Everytime you touch me. ‘Liefste’ waarvan grote delen tekst op voorhand ingesproken werden en dat het publiek volgt met hoofdtelefoons op, baseert zich op Orpheus die achter zijn geliefde Eurydice aangaat in de onderwereld. Een muziekfragment uit de opera van Gluck mag dan ook niet ontbreken. Maar de muziekkeuze in ‘Liefste’ gaat wel erg breed. In die zin dat enige coherentie ontbreekt.  Zo horen we bijvoorbeeld de zestienjarige Anaïs Verniers overigens een puike a capella versie van ‘Part of your world’ uit The Little Mermaid verrassend en plots zingen in deze voorstelling. Andere nummers die onder andere passeren zijn ‘Crockett’s theme’ van Jan Hammer, Barbara’s ‘Dis Quand Reviendras-Tu ?’, Damia’s ‘J’ai perdu ma jeunesse’ en ‘You raise me up’ (zowel a capella gezongen als in een instrumentale trompetversie te horen) van Secret Garden. Kortom: de muzikale keuze gaat erg breed van pure kitsch waarbij onze maag al keert bij het horen van de eerste noten van Iglesias en Secret Garden… Een gesproken verwijzing naar ‘Nothing compares 2 U’ haalde deze voorstelling ook.

Drie vrouwen zien we, een pubermeisje (Anaïs), een volwassen vrouw (Clara) en een oudere vrouw (Inge Schoups). Clara van den Broek staat hier met haar kinderen op het podium. Haar zoon Wolf, die zich hinkend moet weten te behelpen met een kruk door een voetletsel, speelt de rol van de jongen waar de vrouwen hun verlangens op projecteren. Samen herdenkt het trio in ‘Liefste’ dan ook hun vader en partner Roel Verniers die zeven jaar geleden overleed aan de gevolgen van kanker. Roel werd 37.

In ‘Liefste’ zitten dan ook verschillende lagen die qua vorm niet altijd even lekker met en in elkaar blenden. Enerzijds is er het choreografische element waarbij de drie hunkeren, de een haar arm uitgestrekt terwijl de twee anderen achter haar staan, een diagonale lijn trekkend op de plankenvloer. De cirkelvorm zien we dan weer in een duet waarbij een van de spelers zich schuin achterover laat hellen en rondgedraaid wordt. Verder is er het begrip tijd en die willen terugdraaien, te zien in het op- en afruimen van de tafel, waarbij het afruimen gebeurt alsof de film teruggespoeld wordt en de actrices achteruit stappen rond de tafel wat even goed ook de menselijke tijdelijkheid onderstreept.  Of speelt ‘Liefste’ op herhaling als element, onder andere in de dialoog tussen Clara en Prince Appiah waarbij zij de vragen stelt en die later exact herhaald worden door hem wanneer hij deze vragen stelt, maar deze keer de antwoorden krijgt van Anaïs.

Grond en wereld staan onder andere voor de filosofische laag in deze productie. Voor gesloten, eindig, aan de ene kant versus open, oneindig en kansen (grijpen of laten liggen). In die zin zien we drie vrouwen en een jongen letterlijk en figuurlijk in de put zitten en hun hoop of verlangen om daaruit te geraken.

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter