Recensie Imagine Dragons ★★★★1/2

De enige act die als headliner op de juiste plaats stond op de Main Stage van Pukkelpop: dat was Imagine Dragons. U was met velen, zeer velen afgezakt naar het hoofdpodium. In die mate dat het erg druk was op de plek waar wij stonden, rechts vooraan, niet zo gek ver van de backstage ingang. Als je daar weinig ruimte hebt om te bewegen niet ver van de toiletten, weet je dat er veel volk is. Iets wat andere acts – ja, ook Kendrick Lamar - niet konden zeggen overigens aan het hoofdpodium. Ook iets wat zij niet kunnen voorleggen, is een zeer goed opgebouwde set die naar een climax leidde en niet inzakte. Integendeel: de ambiance werd vakkundig opgebouwd en het werd een waar zottenkot, zo wild ging u te keer (al dan niet onder invloed en tot ergernis van de EHBO-medewerkers die op hun tandvlees zaten qua interventies). Geen andere act die zo veel veroorzaakte als Imagine Dragons’ optreden kortom. De Amerikaanse band die nog maar tien jaar bestaat en uit Las Vegas komt, trok al van bij de start met ‘Radioactive’ een stevige wall of sound op met piano en elektrische gitaren. De CO2-jets werden al meteen ingezet terwijl Dan Reynolds in paarse short zijn gespierde lichaam (Die biceps. Die buik!) uitspeelde ten opzichte van zijn fans. Op Pukkelpop pleitte ie voor gelijkheid, liefde, vrede en een wereld zonder (voor)oordelen. We herhalen het hier even zodat ze ook aan de Diestersteenweg in Leopoldsburg en de Blarenberglaan in Mechelen misschien de boodschap begrijpen.  Op Pukkelpop pleitte Imagine Dragons voor gelijkheid, liefde, vrede en een wereld zonder (voor)oordelen.

Sterk hoor hoe stevig Imagine Dragons inzette op publieksparticipatie. Zo richtte de frontman tijdens ‘It’s time’ zijn microstatief naar het publiek dat de song maar al te graag meezong. Ook dook ie even tussen de fans om een Belgische vlag over zijn microstatief te hangen. Vervolgens legde hij de regenboogvlag over zijn ene schouder en de Belgische over de ander. ‘Whatever it takes’ werd gekenmerkt door zijn 3 karakteristieke percussieve slagen waarna er drie snelle volgden. ‘Natural’ is dan weer zo’n song die live er gewoon staat als een huis. Een nummer dat opbouwt waarbij na verloop van tijd de beats lekker crescendo doorkomen en het publiek meeklapt.

Dat was slechts een voorbode voor een waanzinnig straffe finale. Aphavilles ‘Forever young’ coverde Reynolds a capella. Het nummer ging ‘Demons’ vooraf. Wat! Een! Knaller! Hadden we al waanzinnige taferelen ’s middags meegemaakt in de Marquee tijdens het optreden van Mauro Pawlowski en de Kempenzonen ***** die Willy Sommers, Sennek en Daan uitnodigde op het podium, een act die eigenlijk een headliner had moeten zijn, dan bleek enkel Imagine Dragons dezelfde uitgelaten sfeer te bereiken op het hoofdpodium. ‘Demons’ was verdorie een bommetje terwijl meisjes zich op de schouders hesen van een vriendin om daar helemaal loos te gaan. Het mag duidelijk zijn. De Pukkelpoppers hadden blijkbaar al hun energie opgespaard voor het laatst terwijl wij een paar keer bijna tegen de grond gingen toen we een drankje gingen halen. Die bakvissen verplaatsen zich namelijk in groep door als een bende kleuters hand in hand naar het toilet en naar de bar te gaan. Het had niet veel gescheeld of we waren een brilglas en een paar tanden armer door hun levensgevaarlijk infantiel gedrag.

De confettikanonnen spoten tijdens ‘Thunder’ terwijl – nooit eerder meegemaakt in 10 jaar muziekjournalistiek overigens – de fans massaal de hoge noten van de elektrische gitaarsolo meezongen. Tijdens ‘On top of the world’ keelde het publiek massaal de oho’s mee terwijl de mega witte ballonnen het perfecte speelgoed bleken om de uitgelaten sfeer extra te accentueren.

Waarom dan vier en een halve ster? Omdat het optreden nog strakker gekund had moest Imagine Dragons het ene nummer naadloos laten overgaan in het andere zonder een korte break. Dat had de spanningsboog nog strakker kunnen maken. En dat einde na ‘Believer’ kwam er wel erg abrupt toen ‘You can call me Al’ van Paul Simon door de speakers te horen was. Fijne zomerse plaat, dat dan weer wel.

Conclusie: het is wat gemakkelijk om lmagine Dragons’ optreden op Pukkelpop een matige of zelfs negatieve beoordeling te geven als muziekrecensent. Het getuigt vooral van kortzichtigheid en een dedain ten opzichte van de band en fans bij de journaille (waar overigens ook een act als The Script op Rock Werchter mee te kampen heeft).

Feit is dat ú de zalm bent. Dat ú het bent die geen nood heeft aan vooringenomen muziekjournalistiek. Dat ú artikels vol krampachtige humor die u moeten weghouden van hét strafste optreden aan de Main Stage van Pukkelpop, laat voor wat ze zijn, en vooral een grondige hekel hebt aan dwingende journalistieke schrijfsels waar het werkwoord ‘moeten’ in  gebruikt wordt. U moet dus juist niets. Behalve dan overwegen om uw abonnement op de krant of weekblad op te zeggen. Mocht u het nog niet weten: voor onbevooroordeelde en nuchtere recensies moet u niet bij de massamedia zijn.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Radioactive
2. It‘s Time
3. Whatever It Takes
4. Yesterday
5. Natural
6. Shots
7. I Don‘t Know Why
8. Mouth of the River
9. Demons (met a capella intro ‘Forever Young’ van Alphaville)
10. Thunder
11. Three Little Birds (cover Bob Marley & The Wailers)
12. On Top of the World
13. Believer