Recensie The Meg ★★★1/2

Een heerlijke van de pot gerukte actiefilm is The Meg, ofwel Jaws 2.0 als je wil geworden. De ideale film om te zien na een drukke eerste week na de vakantie. Eentje om het verstand op nul te zetten dus en die in 4DX helemaal een spektakel is om naar te kijken omwille van de vele watereffecten onder andere. In België kende de prent naar verluidt de beste openingsdag van deze zomer. De prent heeft wereldwijd al zo’n 365 miljoen dollar opgebracht. Dat is bijna drie keer zo veel als het productiebudget. Jon Turteltaub (o.a. Cool Runnings en While you were sleeping) was regisseur van dienst. Turteltaub slaagt erin om voldoende humor te steken in de film zoals in de quote ‘Why don‘t you just put a tracker on it? Don‘t you guys ever watch Shark Week?’ van Morris (Rainn Wilson). Ofwel: hij neemt het genre zelf niet te veel au sérieux. Pittige kritiek levert ie op massatoerisme en ramptoerisme in zijn beeldvoering ook. In die zin dat wanneer de prehistorische haai in de buurt komt van een baai waar een gigantische massa op opblaasbare bandjes en meer van dat ronddobbert, je stiekem hoopt op een massale slachtpartij zoals het hoofdpersonage het ook stelt in de quote ‘Meg versus man isn‘t a fight... it‘s a slaughter.’ Die komt er – helaas – niet, maar de massahysterie, de angst in het water en het moment dat de megalodon even komt spelen met een man die in een waterbal op het water wandelt, is best wel entertainend…

Jonas Taylor (Jason Statham) moet opnieuw gaan diepzeeduiken in een onderzeeër. Deze keer om zijn ex-vrouw Lori (Jessica McNamee) te redden die samen met andere onderzoekers in een duikbook op grote diepte is vast komen te zitten nadat ze aangevallen werd door een mega haai, de megalodon waarvan gedacht werd dat ie 1,5 miljoen jaar geleden gestorven was. Taylor moet zijn angst overwinnen omdat ie 5 jaar geleden volgens hem al aangevallen werd door zo’n exemplaar toen ie tijdens een andere missie zijn collega’s moest redden. Niemand geloofde hem echter, toen ie het zekere voor het onzekere nam, en enkele collega’s achterliet in de duikboot die na de zoveelste impact van de haai explodeerde en zo dus naar de haaien ging. Maar door zijn juiste inschatting die jaren later nog steeds betwist wordt, wist ie toen wel een deel van de bemanning en zichzelf te redden.

Turteltaub zou Turteltaub niet zijn, mocht ie niet een streepje romantiek integreren in de prent. Taylor wiens eer hersteld wordt, wordt opnieuw wat closer met Lori. Maar ook de Chinese onderzoekster Suyin (Bingbing Li) en haar dochtertje – ‘Eight year olds hear everything.’ - Meiying (Shuya Sophia Cai) lijken de redder van dienst wel te mogen. The Meg bevat qua personages alles wat een film als deze moet hebben, zoals Zhang (Winston Chao) die zelfs in overlevingsmodus nog steeds de filosofische kaart trekt en in zijn laatste woorden voor ie het tijdelijke ruilt met het eeuwige zijn dochter nog meegeeft dat ie fier op haar is, over Jaxx (Ruby Rose) de medewerkster die haar cool blijft bewaren ook al offert Heller (Robert Taylor) zijn leven voor haar op, tot de angstige collega DJ (Page Kennedy) die volledig over zijn toeren geraakt en door een kindje (Meiying) moet aangespoord worden om geen vin te verroeren zodat de haai hen niet weet te lokaliseren via zijn trillingen. Dat is de wereld op zijn kop dus: een kind die een volwassene moet stil krijgen. Maar het meest geniale van al is met stip het valse einde. Wanneer iedereen denkt dat het avontuur voorbij is, begint het pas…

Onnodig te vertellen dat The Meg het best tot zijn recht komt in de bioscoop, in 3D, en voor diegenen die houden van dat extraatje meer: die kunnen terecht in de 4DX-zalen van Kinepolis Antwerpen en Brussel.

< Bert Hertogs >