Recensie Christopher Robin ★★★★1/2

Een pleidooi voor onthaasting en een goede work-life balance, daarvoor gaat Christopher Robin (rol van Ewan McGregor) de jongste live actionfilm van Disney die geregisseerd werd door Marc Forster. De hoofdboodschap is er dus eentje voor de ouders waarvan minstens een carrière maakt en daardoor minder of nog nauwelijks tijd heeft voor zijn of haar gezin. ‘If I work really hard now, in the future our lives will be...’ zegt Christopher Robin waarop zijn vrouw Evelyne ‘Impressive? Worse? We don‘t care. We want you!’ antwoordt. Disney slaagt erin om maatschappijkritiek op een warme manier te verpakken zoals in die ene quote: ‘Als Madeline (de dochter van Christopher Robin, neergezet door Bronte Carmichael) je meer waard is dan je aktentas, waarom is zij dan niet bij jou?’. In deze Winnie de Poeh-film is Christopher Robin volwassen geworden, heeft ie al enkele jaren het Honderd Bunderbos verlaten en ingeruild voor het drukke Londen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog vocht ie aan het front terwijl hij zijn vrouw Evelyne (rol van Hayley Atwell) en ongeboren kind moest achterlaten. Jaren later is ie efficiëntiemanager van Winslow, een bedrijf dat luxereiskoffers maakt. Maar de crisis slaat toe en Christopher Robin moet besparingsmaatregelen treffen. Het ziet ernaar uit dat er geen weg terug is dan enkele mensen ontslaan. Op weekend gaan met zijn gezin zit er dus niet in omdat hij op maandag zijn plan moet voorleggen aan de raad van bestuur van het bedrijf. Tot Poeh op een miserabele dag zijn vriendjes niet meer vindt in het bos en in Londen belandt…

Wat Disney aflevert is een wondermooie tijdloze film die volledig in de geest blijft van de verhalenreeks van Winnie de Poeh en ook gaat over je exuberante kantjes verliezen, het losse, ongeremde van een kind wanneer je een volwassene wordt. Een film ook die verwijst naar de kinderboeken van A.A. Milne. Zo zien we bij de start het verhaal verteld worden in hoofdstukken waarbij de live action afgewisseld wordt met tekeningen in de stijl van Ernest Shepard met zwart potlood op een perkament goudkleurige achtergrond. Ook het logo van Disney met het kasteel wordt nog voor de film start op die manier aangepast. Een erg mooie esthetische keuze die meteen authenticiteit oproept maar ook de film dient door resoluut de kaart van onthaasting te kiezen en gezellige warmte.  Het grote contrast dat Disney toont via het lummelleventje dat Tigger, Eeyore, Piglet en Pooh leven in het bos tegenover het erg drukke en anonieme Londen steekt op zich erg af en zet de kijker ongetwijfeld tot nadenken. Ook in een nummer als ‘Busy doing nothing’ is de tegenstelling te horen. Richard M. Sherman, de componist ervan brengt dat nummer trouwens ook tijdens de aftiteling.

Christopher Robin slaagt erin om de dromer in elk van ons te wekken, ook al zit die soms in een diepe slaap. Dat is toch het geval bij het hoofdpersonage dat alle fun, alle fantasie vergeten lijkt door tijdgebrek, door het drukke leven dat ie leidt. In die zin dat ie zijn dochter Madeline streng opvoedt en de prestatiemaatschappij haar al krampachtig inlepelt. Goede schoolresultaten leiden tot succes. Maar Pooh en co slagen erin om de echte waarden van het leven naar boven te halen. Creatieve oplossingen vind je soms niet in boeken terug…

Het is ook die kinderlijke filosofische benadering om naar het leven te kijken die weet te charmeren zoals Poohs ‘Mensen zeggen dat niets onmogelijk is, maar ik doe elke dag niets.’, ‘Ik bereik altijd waar ik naartoe ga door weg te lopen van waar ik ben geweest.’, en ‘Welke dag is het vandaag?’ (Pooh) – ‘Het is vandaag.’ (Christopher Robin) - ‘Dat is mijn favoriete dag.’ (Pooh) Bij de carrièreboys luidt het dat niets uit niets voorkomt. Pooh ziet dat lichtjes anders. Hij stelt: ‘Niets doen, leidt vaak tot het allerbeste van iets.’

Kinderen worden dan weer in een badje toegankelijke psychologie gedompeld wanneer Disney de karaktereigenschappen van Christopher Robins vriendjes opsomt: het angstige varkentje Piglet, de energierijke Tigger, de slome en altijd hongerige Pooh en de depressieve Eeyore. Wanneer Pooh een spelletje ‘zeg wat je zie’ speelt met zijn vriendjes antwoordt Eeyore meteen: ‘Schande. Schaamte. Vernedering’ waarop de beer ‘Dat is ook een manier om het te spelen.’ antwoordt.

De prent levert ook kritiek op zichzelf. Wanneer Tigger het nummer ‘The Wonderful Thing About Tiggers’ inzet en voor Madeline zingt, reageert Eyore: ‘Oh nee, niet dat nummer opnieuw…’ en verder is er nog de heerlijke cultuurclash tussen Pooh en Christopher Robin wanneer die eerste bij hem thuis komt. ‘Je ladder is stuk’ zegt Pooh waarop Christopher Robin antwoordt: ‘Dat was een schap.’ en als repliek van Pooh vervolgens te horen krijgt: ‘Wel dat verklaart waarom het niet goed was om te beklimmen.

‘It‘s always a sunny day, when Christopher Robin comes to play.’ stelt de beer die van honing houdt. Christopher Robin, de film doet net hetzelfde en zorgt voor wat zon, verlichting van de geest. De prent haalt je even uit je drukke leven, laat je bijna twee uur lang in een bad vol onthaasting weken om meteen doeltreffend je die ene erg actuele en pertinente vraag te stellen: of je met leven en je dierbaren wel de juiste richting aan het uitgaan bent…

< Bert Hertogs >