Recensie Rick Astley ★★★1/2

Rick Astley stond met twee gezichten op het podium van de AB. Aan de ene kant zagen we de 52-jarige Engelse vakman aan het werk die zich liet omringen door een ijzersterke band en crew. Niet alleen dat overigens want voorprogramma Elise Legrow was een van de betere die dat we de afgelopen tien jaar in Brussel zagen. Amy Winehouse was niet ver weg toen je de 31-jarige Canadese live hoorde zingen. Astley was naast een oerdegelijk entertainer en live zanger ook een man die niet zelden de draak stak met zichzelf. ‘Het enige dat ik door mijn in ears hoor is ‘I love you’’ wist ie ons te vertellen waarop ie het publiek vroeg om massaal ‘Rick Astley go fuck yourself!’ uit te roepen zodat ie lekker geagiteerd zou geraken wat hem telkens goesting geeft om er helemaal voor te gaan. ‘Telkens we het podium opgaan, hebben we het gevoel dat we ervoor moeten vechten. Niet dat we al op voorhand gewonnen hebben.’ voegde hij daaraan toe. Zeker, die laatste attitude zie je erg veel artiesten en bands hanteren waardoor ze zich vaak overschatten. Bij Astley zagen we vooral een geoliede machine aan het werk met een standaardset onder de arm. De weinige momenten die echt spontaan aanvoelden waren dan ook ‘Ca plane pour moi’ van Plastic Bertrand dat ie heel even inzette wat overigens waanzinnig sterk onthaald werd, waarna de zanger zich afvroeg of elke artiest of band dat nummer niet covert in de zaal. ‘Cycling to Belgium’, een gelegenheidssong met slechts een paar lijntjes zoals ‘Cycling to Belgium. Cycling with friends. I hope it never ends.’ dat ie op repeat zong waarbij hij ons garandeerde dat we de volgende ochtend vooral dat nummer zouden zingen in de douche en geen 80’s klassieker van hem, was eens wat anders. Vooral ook toen hij al bij de start van die eerste bis op een rode fiets met bagagezakken en de eerste twee letters van het alfabet op gedrukt met een cirkel daarrond rondjes reed op het podium. Dé verrassing van de avond was echter ‘Hold me in your arms’ toen een van de backings blijkbaar wou investeren in haar leven en Dirk H. uit Sint-Niklaas links vooraan het podium in het oog kreeg, hem haar micro even discretionair liet beheren en hij niet alleen erg goed bij stem bleek maar ook nog eens toonvast. Of hoe een klassieke showtruc, we delen het publiek op in mannen en vrouwen en laten ze apart met de song meezingen, plots tot een hoger niveau getild werd.

Eerlijk? Uiteraard zakte bijna iedereen in het publiek af naar de AB om Rick Astley de hits uit zijn Stock, Aitken & Waterman-periode te horen zingen. Smartphones werden massaal bovengehaald om net die nummers te registreren. Op zo’n momenten voelde je collectief nostalgische emoties en jeugdsentiment loskomen. Fans voor ons molenwiekten gevaarlijk rond zich heen tijdens ‘Together Forever’, wat we wellicht ook omwille van de hogere toonaard, steeds een straffer nummer vonden dan Astley’s grootste hit ‘Never gonna give you up’.  Dat molenwieken was zo dreigend, in die mate dat we elk moment op de schoot konden belanden van de dame achter ons die op de eerste rij van de tribune zat. Rick Astley trad immers op in AB Flex, een formule met (beperkt) staand publiek vooraan en uitgeschoven tribune zodat de grote zaal daarmee verkleind wordt tot 1250 plaatsen. In de standaardopstelling met staand publiek beneden kan er 2000 in de zaal.

Wat ‘Together forever’ zo straf maakte live was dat de song werd ingezet op de tonen van ‘Theme from S-Express’ van het Britse S’Express en die synthbeats verderop het nummer nog even de lead namen. Ook ‘Take me to your heart’ en de Rihanna/Calvin Harris-cover ‘We found love’ blendden perfect met elkaar. In die mate dat we meer van dat soort mash-ups wilden horen. Rick Astley – die erom bekend staat te jongleren met zijn draadloze micro op het podium - kwam zijn achtste studio album ‘Beautiful life’ voorstellen die hij dit jaar uitbracht.  ‘Als je het nieuwe album niet kent, dan vindt u daar en daar de toiletten’ zo wees de artiest schalks. Het kon echter niet verhullen dat heel wat toeschouwers echt niet voor die nochtans puike nieuwe nummers gekomen waren. Tijdens songs uit zijn vorige plaat ‘50’ met ‘Pray with me’ en ‘Keep singing’ klinkt hij als een gepolijste versie van Tom Jones. Degelijk dus. Maar dat kon echter niet tegenhouden dat we in feite een jojo-optreden meemaakten met erg grote verschillen in publieksenthousiasme tussen de verschillende nummers.

Toegegeven, dat recentere repertoire staat dan ook haaks op de 80’s catalogus (met ook ‘She wants to dance with me’, ‘Hold me in your arms’ en ‘Whenever you need somebody’ in) van de man. Zelf was ie naar eigen zeggen ooit (wellicht in 1998) naar de AB als toeschouwer met de trein gekomen om Gary Barlow aan het werk te kunnen zien. Tijdens afsluiter ‘Never gonna give you up’ bedankt hij zijn band (twee backings, een drummer, een toetsenist, Adam Evans op gitaar, en een bassist) die hij al loofde tijdens ‘Angels on my side’. De lyrics van die grootste hit van hem wijzigde hij ook even. ‘We‘ve known each other for so long’ werd ‘We‘ve known each other since 1987’. 1987, het geboortejaar van voorprogramma Elise Legrow. Wij waren toen zeven.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. Beautiful life
2. This old house
3. Together forever (met stukjes ‘Theme from S-Express’ van S’Express in)
4. It would take a strong strong man
5. Chance to dance
6. Keep singing
7. She makes me
8. She wants to dance with me
9. Hold me in your arms
10. Shivers
11. God says
12. Whenever you need somebody
13. Pray with me
14. Last night on earth
15. Angels on my side
16. Cry for help

Bis:

1. Cycling to Belgium (Rick Astley op de fiets)
2. Take me to your heart / We found love (cover Rihanna/Calvin Harris)
3. Try
4. Never gonna give you up