Recensie Meiskes en Jongens ★★★★

We laten in het midden of ‘Meiskes & Jongens’ nu muziektheater of musical was, want eigenlijk deed dat niet ter zake. Het was gewoon een lekker stuk theater over een heerlijk disfunctioneel gezin waarin naadloos een tiental liedjes van Raymond van het Groenewoud en een dosis donkere humor waren verweven. Koen Van Impe schitterde in zijn rol als overspelige Philip De Clercq en bewees meermaals dat hij ook kon zingen. Stany Crets mocht de rol van de perverse nonkel kolonel voor zijn rekening nemen en kon daarbij volledig uit zijn dak gaan bij ‘Meisjes’. Producent Deep Bridge vulde de affiche verder niet op met grote namen uit BV-land om zo makkelijker tickets te verkopen, maar koos resoluut voor jong en aanstormend talent. En zo konden we genieten van de knappe prestaties van Korneel Defrancq, Timo Tembuyser,  Jolijn Antonissen, Florian Avoux en verleidster van dienst Barbara de Winter. Het meest complexe personage uit de voorstelling was voor Karlijn Sileghem. Zij zette met brio een permanent dronken moeder neer die tijdens de tango ‘Je moest eens weten hoe gelukkig ik ben’ puur cynisme wist te blenden met verleidelijk mooie zang.

Het verhaal speelde zich af op een warme zomerdag waar de broers Anthony en Gregory samen met hun vriend Bertrand hun tijd verdeden aan de rand van het zwembad. Plots kwam hun vriendin Lieske opdagen met haar vriendin Daniëlle. Geen vuiltje aan de lucht tot vader Philip ten tonele verscheen en Daniëlle besefte dat ze bij de familie van haar minnaar was aanbeland. De poppen gingen aan het dansen en Philip biechtte zijn overspel op aan zijn schoolkameraad Lode. Die bleek vroeger zelf een oogje te hebben gehad voor Philips vrouw Tilly die omwille van heel wat tegenslagen ondertussen zwaar aan de drank zat. En om de zaken nog wat ingewikkelder te maken, bleek ook zoon Anthony wel iets te voelen voor Daniëlle.

Auteur Arne Sierens wist met deze setting de personages heel wat drama en diepgang mee te geven. Zo was moeder Tilly niet zomaar een dronken huismoeder, maar weerklonk in haar verhaal een getormenteerde ziel die door het leven meermaals neergeslagen was voor ze haar toevlucht in de drank ging zoeken. Scenarist Sébastien De Smet had haar in de keuze van de dialogen voorzien van een scherp gevoel voor cynisme. Om juist haar Raymonds hit ‘Gelukkig zijn’ te laten zingen, was een geniale zet. Maar al dit geweldige werk zou voor niets zijn geweest als er niet de meesterlijke prestatie van Karlijn Sileghem was geweest. Ze wist een geweldig overtuigende dronkaard neer te zetten die bij momenten nog net nuchter genoeg was om glasheldere observaties te doen. Haar te zien spelen was een ware lust.

Eveneens een ware lust om te zien was Barbara de Winter. Zij mocht de mooie, jonge deerne Daniëlle neerzetten waar alle mannen spontaan voor vielen. Ze speelde de onschuldige jeugd en wist dat nog overtuigend te doen ook. Het was alleen jammer dat er voor haar geen solozang was weggelegd.

Die eer viel Korneel Defrancq en Florian Avoux wel te beurt. Korneel mocht als kneusje Anthony het gevoelige ‘Aan de meet’ brengen waarbij de tekst een nieuwe context kreeg en Florian mocht in zijn rol van Bertrand als een onvervalste charmezanger het nummer ‘Torremolinos’ zingen. Beide heren bewezen hierbij dat ze, ondanks hun relatieve onbekendheid, hun plaats in spotlights verdiend hadden.

Dat moest acteur Koen Van Impe uiteraard al lang niet meer bewijzen, maar hij bevestigde wel. We waren trouwens danig onder de indruk van zijn vertolking van ‘Daniëlle’. Hij begon heel zacht en romantisch, maar wist gaandeweg ook boosheid en verdriet mee in zijn uitvoering te brengen. Koens personage Philip was méér dan de in een sleur verzonken vader die eens naast de pot plaste. Philip werd verscheurd tussen zijn nieuwe liefde en de restanten van de oude liefde, tussen vrij en ongebonden leven en verantwoordelijk blijven voor zijn gezin, tussen toekomstdromen voor zijn kinderen en teleurstelling in zijn zonen. En zijn vriend Lode, bij wie hij te biechten ging, die al jaren zijn beste vriend was, bleek aardig onder zijn duiven te schieten.

Die rol was weggegeld voor Stany Crets. Hij mocht gestalte geven aan de hyperkinetische, perverse nonkel kolonel die duidelijk last had van zijn testosteron. Met een net iets te hoge stem en een nogal aanvallende non verbale communicatie wist Stany een passende karikatuur neer te zetten. Lode was het type personage dat tegelijkertijd lachwekkend en afstotelijk was. ‘Meisjes’ was dan ook het nummer van Raymond van het Groenewoud dat perfect paste bij deze nonkel kolonel. Stany Crets trok alle registers en zijn overhemd open en leverde een bijzonder ruige versie van deze klassieker af. En Stany zou Stany niet zijn wanneer hij hierbij niet een schuine knipoog deed naar Jan Fabre, Bart De Pauw en Harvey Weinstein.

< Sascha Siereveld >

Cast:

moeder Tilly: Karlijn Sileghem
kolonel Lode: Stany Crets
vader Philip: Koen Van Impe
zoon Anthony: Korneel Defrancq
zoon Gregory: Timo Tembuyser
vriendin van de twee zonen Lieske: Jolijn Antonissen
vriend van de 2 zonen Bertrand:  Florian Avoux
maîtresse van vader Daniëlle: Barbara de Winter

producent: Deep Bridge
auteur: Arne Sierens
script: Sébastien De Smet
regie: Sébastien De Smet en Stany Crets
muziek: Raymond van het Groenewoud
arrangementen: Dag Taeldeman