Recensie Paul Michiels Ageless ★★★★1/2

Paul Michiels zette figuurlijk de kers op de taart tijdens het verjaardagsweekend van het Cultuurcentrum Merksem. Samen werden ze dit jaar 90, Michiels telt twee keer 35 lentes sinds 15 juni, het beste CC van de stad Antwerpen (en districten) is er 20. Hoewel het qua gevoel midden in de nacht was voor Michiels en zijn erg straffe live band die er een dag eerder twee optredens op hadden zitten, zetten ze een weergaloos klassevol optreden neer. Aan de mannen in het publiek gaf de zanger mee dat alles op zijn 70ste nog gaat. ‘Je moet blijven oefenen’ klonk het viriel en ietwat stout als tip. Nadien zagen we hem zijn rechterhand op de buik leggen van backings Ibernice MacBean en Nina Babet. Iemand moet het doen om die buikademhaling te controleren, dachten we. Toen ie ‘Ruby Tuesday’ bracht zag je zo de Mick Jagger, al even levendig als hij, maar wel 5 jaar ouder in Michiels verschijnen. Maar zowel de fysieke gelijkenissen – toegegeven, Michiels heeft altijd al iets vrouwelijks in zich gehad qua uitstraling – met David Bowie tijdens een ontzettend straffe coverversie van ‘Let’s dance’ deden verlangen naar nog meer Bowie. Lopend van links naar rechts op het podium zong ie op ‘If you say run. I‘ll run with you’ tijdens diens ‘Let’s dance’. Wat een podiumbeest, wat een stem, zagen en hoorden we aan het werk in Merksem. Maar ook: wat een heerlijk gevoel voor wat theater, voor wat drama ook. Een kant van Michiels die we nog graag wat extra belicht zien de volgende jaren.

Tijdloos vindt Paul Michiels zich dan ook terecht, wat tevens de titel is van zijn jongste drie schijfjes tellende plaat die 44 nummers telt. ‘Ageless’ bracht ie live na opener ‘Feel right’. De song zou ie ook gedeeltelijk hernemen in een medley met een fragmentje uit ‘Forever young’ van Alphaville. Alles begon voor Paul Michiels in 1981 toen de radio ‘Females’ oppikte. In de song fluit Michiels terwijl ‘de beste Belgische rhythm and blues-gitarist van het moment’ aldus de zanger - Chris Van Nauw - die overigens uit Merksem afkomstig is, dezelfde melodie naspeelde alsof de twee in dialoog gingen met elkaar. Ook de twee fluittonen die bouwvakkers wel eens bovenhalen wanneer ze een mooi meisje zien, kwamen langs toen Michiels aan ‘and I wasn‘t even able to move my ass’ gekomen was in zijn songtekst.

’Ain’t that simple’ klapte het publiek mee dat het een lieve lust was terwijl Paul de beatring in zijn linkerhand sloeg. Bij ‘Slow down’, dat Michiels afluisde van Ian Thomas tijdens zijn deelname aan Liefde voor muziek, zette hij toetsenist Hervé Martens in de spotlight. Martens behoort bijna 30 jaar tot zijn band, liet ie optekenen. Vincent Pierins, die volgens onze info pas geopereerd is, kon er niet bij zijn als bassist. Michiels doet voor deze najaarstour dan ook beroep op Erik Rademakers aan bas en Jordi Geuens – ‘de Tom Cruise onder de Belgische drummers’ volgens de zanger - op drums. Die twee laatsten is Paul Michiels gaan lenen bij Selah Sue.

Opvallend was dat Paul Michiels’ stem nog over behoorlijk wat grain (korrel) beschikte bij de start van het optreden. Dat viel op tijdens een hoge noot van ‘One day at a time’. Alsof zijn stem ook nog wakker moest worden door het vroege middaguur en een zekere nevel erop moest wegtrekken, zagen we die stem steeds helderder worden net voor de helft van zijn set met als eerste hoogtepunt ‘Changes’ dat Tom Jones in 1994 coverde en hier in het CC van Merksem stemmig verlicht werd door ledkaarjes op het podium en op de synthesizer. Ook hier ging de zanger voor mooie interactie met het publiek en zijn backings die zachtjes de titel van het nummer nazongen. ‘Tell me what it takes’ en ‘Like a mountain’ maakten het feest helemaal compleet. Het publiek zong en klapte deze hits stevig mee terwijl Jordi op drums en Eddy C op percussie (die aanstekelijke bongo’s!) het ritme bepaalden.

De verjaardagstaart van 20 jaar CC Merksem werd het podium opgedragen, een taart waar iedereen na afloop van het concert een stukje van kreeg, terwijl Michiels even improviseerde en een fragment uit Stevie Wonders ‘Happy birthday’ bracht. Voor ie ‘Don’t hide from that rain’ zong, plaatste hij het nummer toen ie vertelde dat ie op zijn vijftiende iets voelde voor zijn juf godsdienst. Ze had hem kennelijk wat pathetisch het advies gegeven om in de regen te lopen want dat zou zijn hersenen afkoelen en de tranen in zijn ogen zou wegspoelen. Toen ie 23 jaar was, schreef Paul Michiels ‘The milkman’s son song’, immers kent iedereen Paul als Polle Pap. De zanger had het nummer terug uit de lade gehaald en aangepast. Dat resulteerde in een erg straf arrangement met een heerlijke groovy beat op bas, drums en met Paul die mondharmonica speelde. Vooral de meerstemmigheid in de zang met zijn twee backings op het einde konden we absoluut smaken. Al bleek die tekst en het thema toch wat te eigen aan hem te zijn. ‘Shine’ schreef ie met klassiek componist Jeroen D’hoe en songschrijver Michael Garvin uit Louisiana. Paul Michiels bracht deze hymne aan de mensheid enkel begeleid door Martens aan de toetsen en zijn backings naast hem. Even was de zanger zijn tekst kwijt, wat ie weg probeerde te lachen. Maar gelukkig had ie met Ibernice MacBean een zeer goede souffleuse aan zijn zijde. Het was het enige moment tijdens het concert dat Michiels even wat hulpeloos en erg kwetsbaar overkwam als performer.

Ondertussen waren we aan de finale van dit matineeoptreden gekomen en het leek alsof het voorval met ‘Shine’ Paul Michiels helemaal had doen ontwaken. De man, die net als wij op vijftien juni (hij weliswaar een aantal jaartjes vroeger dan wij) geboren is, stak een tandje bij en toonde zijn internationale klasse in ‘Just a friend of mine’ van Vaya Con Dios waarbij hij zijn hoop uitte dat Dani Klein ooit weer op het podium zou staan. Het debuutnummer van die band rond Klein, bracht Michiels voor het eerst live toen Klein opgenomen werd in de Eregalerij drie jaar geleden. Michiels nam de zang voor zijn rekening en speelde op de mondharmonica, liet het publiek de titel van het eenendertig jaar oude latin jazznummer ‘Just a friend of mine’ zachtjes zingen terwijl we ook een boeiende gitaarsolo optekenden. ‘The way to your heart’ bleek in Merksem opnieuw onverwoestbaar en tijdloos. Net als Paul Michiels die net als het streepje ‘Forever Young’ dat ie in zijn toegift stak, niet alleen nog altijd erg goed bij stem en een geboren entertainer is, maar ook nlog steeds iets fris, jongs en viriels uitstraalt. Of hoe de stroboeren in het publiek na 90 minuten optreden er gemiddeld vijf jaar jonger uitzagen toen ze zich massaal stortten op de verjaardagstaart en gratis koffie die CC Merksem hen aanbood.

 < Bert Hertogs >

De setlist:

1. Feel right
2. Ageless
3. One day at a time
4. Females
5. The inner child
6. Ain’t that simple
7. Slow down (cover Ian Thomas)
8. Changes
9. Tell me what it takes
10. Like a mountain
11. Happy birthday (cover Stevie Wonder)
12. Don’t hide from that rain
13. The milkman’s son song
14. Shine
15. Just a friend of mine (cover Vaya Con Dios)
16. Ruby Tuesday (cover The Rolling Stones)
17. Let’s dance (cover David Bowie)
18. The way to your heart

Bis:

1. Forever Young (cover Alphaville, gedeeltelijk) / Ageless