PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Dermot Kennedy ★★★1/2

dinsdag 9 oktober 2018Botanique Brussel

Dermot

De Ierse singer-songwriter Dermot Kennedy speelde een uitverkocht concert in de serre van de Kruidtuin. Inderdaad, gepaster deze keer is het om het niet te hebben over de Orangerie en de Botanique, simpelweg omdat we in de zaal geen woord Frans gehoord hebben. Heel wat jonge fans, veelal meisjes, waren afgekomen naar dit optreden. Een man met een gitaar, dat blijft kennelijk tot de verbeelding spreken. In die mate dat de Ier na ‘An evening I will not forget’ een schuchter ‘Thank you’ liet horen en daar in ruil een oorverdovend applaus en gejoel voor kreeg waarop ie zijn tanden bloot glimlachte. Achteraf toen we richting vestiaire trokken, hoorden we een meisje vertellen dat het straf was dat ie zonder noemenswaardige mediasupport ‘je hoort hem niet op de radio’ de zaak wist uit te verkopen. Maar het klonk ook dat ie volgens haar de commerciëlere toer aan het opgaan was. Een keuze die ze kennelijk betreurde. Als we haar gerust mogen stellen: elke artiest wil verkopen. Dus in se heeft alle muziek die uitgebracht wordt een commercieel doel.

Dat meisje heeft echter wel een punt. Zonder ooit een noot van Dermot Kennedy gehoord te hebben op een muziekstreamdienst of Youtube – kwestie van zo blanco mogelijk naar het optreden te trekken - moeten we toegeven dat de songs bij het begin van het concert ons danig verrasten qua opbouw. Opener ‘All my friends’ startte bijvoorbeeld met toetsen, terwijl die roffel op cimbalen naast de baslijn tekenden voor een knap en vol arrangement. ‘A closeness’ verraste dan weer toen drums plots, uit het niets leek het wel, kwamen opzetten. Kennedy speelt graag met contrasten, zelf komt ie uit een regio die tussen natuurrijk gebied ligt en het stedelijke. Vandaar dat je in veel van zijn songs tegelijkertijd de twee uitersten schoonheid, rust (gitaar), en urban, drukte (beats, bleeps, en drums) zal horen. Verder houdt ie van de tegenstellingen leven vs. dood, licht. vs. donker, liefde vs. verdriet dat zich nog het best van al vertaalt in ‘Moments passed’, met stip hét smartphonemoment van de avond. Een nummer over rouwen om een dode maar tijdens het schrijfproces werd Dermot Kennedy ook verliefd. Ook dat hoor je erin.

‘Shelter’ gaat over dat als je iets of iemand wil hebben en dat nog uitkomt ook. Wat hier voor het eerst opvalt is die erg repetitieve toon, een akkoord dat constant herhaald wordt op synths. Wat aanvankelijk als verrassend en fris aanvoelt, blijkt kennelijk een poging te zijn van de artiest om daar onder andere zijn muzikale signatuur van te maken. Deze aanpak horen we namelijk in erg veel andere nummers terugkomen. Laat ons toe dat eerder vinden getuigen van muzikale armoede en beperkte creativiteit.

‘Oh zalig!’ kirt een meisje voor ons die redelijk bronstig staat en haar hoofd meermaals op de schouder van haar lief legt, hem streelt rond zijn nek en schouders en hem om de zoveel minuten vluchtig op de mond kust. Voor de gelegenheid heeft ze haar mooiste zilveren paar oorbellen aangedaan en zich in een zwarte cocktailjurk gehesen. Lichtjes overdressed voor de Kruidtuin dus. De song zet Dermot Kennedy in op akoestische gitaar terwijl ook de electric drum het nummer van een laagje voorziet. De zanger haalt vocaal erg hard uit op zijn hoge noten zodat de korrel op zijn stem niet alleen erg duidelijk wordt, maar ook wat heesheid in zijn stem naar voren treedt. We vrezen dat de man te veel druk zet op zijn stembanden tijdens dat en ook andere nummers. Mogelijks gebruikt ie zijn stem dus verkeerd. We zouden weliswaar ons geld er niet op durven inzetten, maar het zou ons niet verbazen mocht ie ooit out geraken tijdens een tour door stemproblemen.

‘Boston’ schreef ie over een drie maanden durende vakantie met een vriend die zo’n tien jaar geleden had plaatsgevonden. Uit onze notities: ‘het verrassingseffect is er ondertussen af als je zijn recept doorhebt.’ Telkens wanneer ie zijn nummers probeerde te voorzien van wat duiding viel op hoe schuchter de man wel was, en langs geen kanten een goed laat staan vlotte spreker is. Dat haalde niet zelden de snelheid uit zijn optreden waardoor de spanningsboog verslapte. Neem daarbij een aantal keren dat ie zijn gitaar moest stemmen en er zijn iets te veel dode momenten tussen de songs naar ons gevoel. ‘For island, fires and family’ is dan weer een song over een persoon of plaats waar je makkelijk bij terecht kan als de dingen niet zo goed gaan.  Repetitieve synthakkoorden – waar hoorden we dat nog? – bepalen ‘Glory’ net als een stevige crescendo op drums. Maar wij onthouden graag een mooi door het publiek meegezongen ‘You won’t go lonely’ uit het door folk beïnvloede ‘After rain’, een sferisch ‘Malay’ waar de versnelling deze keer komt van de vocals die naar hiphop refereren,  een zeer degelijke opener met ‘All my friends’ en ‘Moments passed’ als buitenbeentje omwille van zijn dubbele karakter.

Kortom: Dermot Kennedy, die onder andere vergeleken wordt met Ben Howard, Hozier, Rag ‘N’ Bone Man en uiteraard ook Ed Sheeran, heeft wel wat groeipotentieel in zich. Maar enige verfijning en zich minder muzikaal herhalen zowel in het optreden als in zijn songwriting lijken ons niet overbodig.

< Bert Hertogs >

De setlist:

  1. All My Friends
  2. A Closeness
  3. Shelter
  4. Lost
  5. Young & Free
  6. Boston
  7. For Island Fires and Family
  8. Malay
  9. Moments Passed
  10. Power Over Me
  11. Dancing under red skies
  12. An Evening I Will Not Forget
  13. Glory
  14. After Rain


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter