Recensie Angelo Branduardi ★★★1/2

Wanneer het publiek op het einde van een concert zoals dat van Angelo Branduardi een staande ovatie geeft, en de ‘oho’-s uit laatste toegift ‘Cercando l‘oro’ spontaan begint te zingen, waarop de band via basgitaar en vervolgens de rest van de muziekinstrumenten (viool, gitaar, toetsen en drums) voor die gevraagde reprise gaat, dan weet je het wel. Dat het een prima optreden was en de sfeer er goed inzat in de Stadsschouwburg in Antwerpen. Opvallend trouwens want als je ons twee uur eerder had voorspeld dat het zo zou eindigen, hadden we daar ons geld niet op durven inzetten. Een eerder rustig en bedaard publiek daar stond de Italiaanse troubadour immers aanvankelijk voor te spelen. Tot ie de uptempokaart trok, dan klapte het publiek mee dat het een lieve lust was en beeldde je je in wat voor heerlijke folky taferelen dit optreden had kunnen veroorzaken als er een dansvloer had geweest en iedereen in traditionele renaissance/barok-kledij gehuld was.

Want naar die zestiende eeuw en het begin van de zeventiende refereert Angelo Branduardi dan ook in zijn muziek die iets weg heeft van de minnestreel, met weelderige witte krullenbol, en na Bozar zijn boodschap ook kwam verkondigen in de Stadsschouwburg van Antwerpen dat een bezoekersaantal van vier cijfers kon voorleggen, wat nog steeds eerder uitzondering dan regel is in de zaal die Bart De Wever slopen wil.   

Klokslag acht uur begint Angelo Branduardi eraan wanneer hij solo op viool ‘Si può fare’ inzet. Een nummer dat vervolgens ook begeleid wordt door Antonello D‘Urso op akoestische gitaar en Davide Ragazzoni op drums waarna ook de synths van Fabio Valdemarin hun bijdrage leveren. De song legt de Italiaan neer zoals ie begonnen was, solo op viool. De 68-jarige artiest heeft kennelijk nood aan een autocue waar hij bijna het ganse optreden naar kijkt. Het oogcontact met het publiek is dus volledig afwezig tijdens de liedjes, maar tussendoor probeert ie wel. Zo heeft ie voor de gelegenheid ‘Goedenavond en welkom’ ingestudeerd om ons te verwelkomen, maar zal ie de rest van het concert ons in het Frans aanspreken met onder andere enkele teksten en gedichten. Maar de muzikanten lijken daar zelf niet meteen een grote fan van. De drie laatste regels van een zeventiende eeuwse tekst worden dan ook genadeloos overstemd wanneer zij ‘Il cantico delle creature’ (wellicht te vroeg) al inzetten. Gveolg: niemand die nog de tekst van Angelo verstaat.

‘Gulliver’ doet in zijn begeleiding door akoestische gitaar denken aan ‘Zeven dagen lang’ van Bots. In ‘La serie dei numeri’ zingt Angelo Branduardi zeven noten, die zijn toetsenist Fabio Valdemarin op het klavier herhaalt. Bij ‘Il cantico delle creature’ hebben we echter ernstige bedenkingen. Wanneer Branduardi op viool speelt horen we immers een doedelzak door de luidsprekers. En de harp? Die komt uit de toetsen van Valdemarin. Zo voelt deze song erg artificieel en wat goedkoop aan qua instrumentatie. Aan de andere kant, is het uiteraard te gek voor woorden om voor een song een harpiste en haar instrument op tour mee te nemen.

Voor het eerst breekt het feest los in de Stadsschouwburg op de tonen van ‘Il sultano di Babilonia e la prostituta’ waarbij we bassist Stefano Olivato horen mondharmonica spelen. Het heerlijke uptemponummer wordt danig meegeklapt en de drumsolo van Davide Ragazzoni enthousiast onthaald. ‘La predica della Perfetta letizia’ wordt dan wel pizzicato ingezet op viool, wanneer de stagehand twee cimbalen aanreikt aan de zanger en we op het einde dat cimbaalgeschal en kerkklokken horen, toont de Italiaan dat ie niet vies is voor wat bombast. De song krijgt zo iets extravagants. Drie keer in de handen klappen doet het publiek verder in een sterk ‘Ballo in Fa# Minore’ waarbij het handgeklap van het publiek hem enkel begeleidt wanneer hij zingt. De instrumentale tussenmomenten zijn voor zijn band die via de akoestische gitaar naar het einde toe ook de versnelling inzetten.

Na de pauze legt Angelo Branduardi maar liefst vijf lagen vioolspel op elkaar via zijn loopstation voor ‘Cadenza’. Erg mooi is het zestiende eeuwse ‘Lord Franklin’ om zijn mythische aard en het pure dat het meeslepende nummer uitademt, waarbij de piano een prominente rol inneemt.  De eerste noten op akoestische gitaar van ‘Alla fiera dell‘est’ herkennen de toeschouwers moeiteloos zodat ze de intro alvast onthalen met een warm applaus. Clavecimbel en koperblazers worden onder andere uit de synths getoverd. Een stevig applaus en gefluit volgt als waardering. Maar het is slechts de voorbode van een sterke finale én twee toegiften. Het uptempo ‘La pulce d‘acqua’ wordt stevig meegeklapt, even wordt er gesoleerd waarna de rest van de band opnieuw samenspeelt en de dynamiek van het nummer extra onderstreept wordt. Wanneer naar het einde toe niet alleen dat spel wordt gespeeld maar ook nog eens de versnelling ingezet, weet je dat dit een verdomd sterk arrangement is dat live gewoon werkt.

Tijdens eerste toegift ‘Cogli la prima mela toont Angelo Branduardi hoe vingervlug hij wel zijn akoestische gitaar zittend kan bespelen. Fabio Valdemarin haalt voor die song ook zijn accordeon boven wat in combinatie met een stevige crescendo door de band aanstekelijk werkt. En dan moet het oho-gezang van het publiek tijdens en na ‘Cercando l‘oro’ nog volgen. Stellen dat Angelo Branduardi, zijn band en publiek ons (alsnog) aangenaam wist te verrassen, is dus een understatement.

< Bert Hertogs >

De setlist:
Deel 1:

1. Si può fare
2. Gulliver
3. La serie dei numeri
4. Il cantico delle creature
5. Il sultano di Babilonia e la prostituta
6. La predica della Perfetta letizia
7. Ballo in Fa# Minore

Deel 2:

1. Il ciliegio
2. Cadenza
3. Lord Franklin
4. La luna
5. Sotto il tiglio
6. Il dono del cervo
7. Alla fiera dell‘est
8. La pulce d‘acqua

Bis:

1. Cogli la prima mela
2. Cercando l‘oro