PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Jonestown ★★★

donderdag 8 november 2018Monty Antwerpen

Jonestown

Mondt elke utopie uit in een dystopie? Volgens de nieuwe theatergroep ‘Il Brigata’ was die kans althans zeer groot. Ze lieten zich voor dit inzicht en de voorstelling inspireren op de massa-zelfmoord nu bijna veertig jaar geleden in Jonestown. Wat ooit begon als een paradijs op aarde diep in de jungle van Guyana groeide toen uit tot een drama dat negenhonderdachttien mensen het leven kostte. Wat bezielde mensen om zich aan te sluiten bij de commune  van ‘The Peoples Temple’? Wat heeft er zich die laatste dag afgespeeld? Hoe is het ooit zo mis kunnen lopen? Op deze vragen probeerden de zeven leden van ‘Il Brigata’ in zaal Monty in Antwerpen een antwoord te zoeken aan de hand van concrete levensverhalen. We kregen een collage van indrukken en verhalen die nooit als doel had om de ultieme verklaring te geven of een waardeoordeel uit te spreken. Want soms is het stellen van de vraag belangrijker dan het geven van het antwoord. Het werd een voorstelling die vormtechnisch afwisselde tussen klassiek spel en theaterworkshop.

Wie weinig of niet vertrouwd was met het verhaal van Jim Jones en de moorden in Guyana, hoefde zich alvast geen zorgen te maken: de eerste twintig minuten werd het publiek getrakteerd op een korte geschiedenisles waarin de handel en wandel van deze Amerikaanse sekteleider, inclusief enkele grappige weetjes,  uiteen werd gezet. De verschillende leden uit het gezelschap ‘Il Brigata’ vulden elkaar aan, onderbraken elkaar en wisselden af zodat het leek alsof het om een spontane vertelling ging. Puur inhoudelijk zat het er na amper twintig minuten dan ook wel op. Er waren niet echt geweldige cliffhangers over gebleven.

De rest van de voorstelling werd een herbezoeken van het verhaal, maar nu aan de hand van concrete situaties en vanuit specifieke personen die het mee beleefd hadden. Het was niet zozeer een poging om te verklaren waarom het mis gelopen was, alleen een stukje zoektocht naar waarom mensen zich aansloten bij zo’n fanaticus en tiran als Jim Jones. Het werd een durven dromen van een ideale samenleving tegen beter weten in. Het werd luisteren en kijken, maar vooral ook voelen wat mensen dreef.

Dit leidde soms tot emotionelere stukken waarbij Elias Bosmans er echt wel over ging. Toegegeven: het was de bedoeling, maar toch. Zijn verhaal van Vincent Lopez had echt wel inhoud en was perfect geschikt om op de emotie van het publiek te spelen, maar het was er net te ver over om serieus te zijn en niet ver genoeg erover om cynisch te zijn. Wat dat betreft scoorde Bartel Jespers beter.

Wanneer hij in de huid kroop van congreslid Leo Ryan en van Jim Jones zelf, straalde hij karakter en passie uit. Hij wist tegelijkertijd te enthousiasmeren en te degouteren.  We waren heel aangenaam verrast van Bartels prestaties en de verschillende personages die hij vorm wist te geven. Bartel was trouwens niet de enige die in de huid van Jim Jones mocht kruipen. Ook Maarten Degraeuwe viel die eer te beurt en dat leverde een hele andere Jim op. We kregen in dit stuk van de voorstelling ook een heel sterk beeld te zien op scène: Jim Jones die op een ladder kroop die ondersteund werd door zijn sekteleden. Wat ons betreft hadden er meer van die beelden in mogen zitten.

Wat er soms misschien uit had gemogen, waren fragmenten waarin ze hun eigen magie doorbraken; de momenten waarbij de voorstelling een theaterworkshop werd en de leden van ‘Il Brigata’ ons meenamen in het creatieve proces achter de voorstelling. Het gaf ons een beetje het gevoel dat ze nog niet helemaal wisten wat ze met bepaalde ideeën en impulsen uit de ontwikkelingsfase aan moesten vangen, maar ze toch niet wilde schrappen. Het maakte dat het geheel niet echt één geheel was.

Langs de andere kant leverde het wel enkele leuke momenten op. Zo probeerde Simon Knaeps vat te krijgen op het verhaal aan de hand van cirkeldiagrammen, grafieken en statistieken terwijl zijn collega’s de hele historie probeerden te verduidelijken aan de hand van Disney, Bob de Bouwer en K3. Maar het belangrijkste besluit was waarschijnlijk dat Jim Jones misschien helemaal niet te vatten was.  “Hij was een heel vreemde mysterieuze jongen. Ze zeggen dat hij van heel ver kwam, heel ver, over land en zee.” zo zong Rino Sokol althans in zijn zachte versie van ‘Nature Boy’. En zo kreeg dit nummer van Nat King Cole in deze context een nieuwe dimensie.

< Sascha Siereveld >

Credits:

Van en met: Elias Bosmans, Maarten Degraeuwe, Bartel Jespers, Gode Kempen, Simon Knaeps, Rino Sokol, Kevin Wekker
Uitvoerend producent: Kultuurfaktorij Monty
Coproductie: Maatschappij Discordia


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter