PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie The Great Tamer ★★★1/2

zaterdag 17 november 2018deSingel Antwerpen

The

‘Een beetje langdradig’, het zijn de woorden van een meisje wanneer ze de Rode Zaal van deSingel verlaat nadat ze The Great Tamer van de Griekse regisseur Dimitris Papaioannou gezien heeft. We zijn het eens met haar analyse, want deze voorstelling gebruikt herhaling te vaak als artistiek element zodat het in plaats van de productie een dienst te bewijzen, eigenlijk er tegen werkt en de spanningsboog dan ook doet verslappen. Fysiek theater, tussen performance en moderne kunst toont de Griek met 5 dansers en 5 acteurs. Refererend naar de meesters uit de Renaissance en de mode destijds, incl. molensteenkragen, de geneeskunde (met een knipoog weliswaar), de Griekse oudheid, de landing van astronauten op de maan dat gekoppeld wordt aan archeologie,  cabaret (drie vrouwen in korte zwarte latexjurk waarbij de man tussen de benen van het trio hangt en in de lucht zwemt) en het circus (zoals de trompe l’oeil die ook in goochelacts te zien is, de magie van het verdwijnen en verschijnen, luchtacrobatie en het clowneske) doet ie. Ook het beeld van de leeuw (hier een vrouw op een omgekeerde aarden pot) mag dan uiteraard niet ontbreken.

Papaioannou liet zich voor The Great Tamer inspireren op het verhaal van de twintigjarige jongen uit Athene, Vangelis Giakoumakis die een maand vermist was. Vangelis werd gepest door zijn vrienden, en pleegde zelfmoord. Zijn lichaam werd in de modder aan de rivier gevonden. Vormelijk werd de regisseur dan weer geïnspireerd door de arte povera, ofwel kunst maken met eenvoudige materialen zoals Jannis Kounelis deed. Het verschil tussen leven en dood, en de tijdspanne daartussen (te zien wanneer een man op een wereldbol zit, twee mannen horizontaal liggend de voeten op en naar bewegen als een klok, of de ellipsvorm achteraan die de acteurs en dansers vormen door te verschijnen en te verdwijnen, dat toont Dimitris Papaioannou al bij de start van de voorstelling wanneer een acteur volledig naakt op een omgekeerde plaat gaat liggen, die grijs is aan de andere kant, en wit aan de zijde waarop hij gaat liggen. De tweede acteur legt een licht doek over het lichaam waarop een derde van rechts onderaan het podium naar boven diagonaal stapt, een plaat laat vallen die het doek in de lucht blaast, even doet walsen en vervolgens enkele meters verderop neerdwarrelt. Het is dan dat de acteur die de dode speelt, met zijn hoofd gebogen naar het publiek kijkt terwijl ie anders volledig plat ligt. Leven en dood, het lichaam als 1 vorm en als geheel van losse fragmenten samengesteld, daarmee speelt de regisseur, net zoals archeologen bij opgravingen vaak ook stoten op onderdelen, maar pas na verloop van tijd de functie en het grotere geheel zien.

Je wortels, je roots hebben, toont ie wanneer de man probeert te stappen maar hij onder zijn schoenen kennelijk wortel geschoten heeft. Het leidt tot een acrobatisch moment waarop ie op zijn handen, de voeten in de lucht even verder beweegt. Een klassieke Griekse vrouw (wellicht een verwijzing naar aan kariatide) zien we met een pot en een plant erin op haar hoofd als slaaf, het ontbreken van leven vervolgens tonend wanneer ze enkel een pot bijheeft en wil baden. Later wordt die pot gevuld met koren dat vanop de rechterzijkant het podium op gekatapulteerd werd. Drie naakte acteurs wringen zich repetitief onder elkaar om zo de platen boven zich gebogen te houden in een innerlijke en uiterlijke strijd verwikkeld. Gebukt onder het wereldse dat zo zwaar wegen kan, onheilspellend tegelijkertijd omdat je weet dat de zwaartekracht het finaal winnen zal.

Het dode lichaam zal opgegraven worden door astronauten die zwaar hijgend de golvende met grijze platen bedekte scène opwandelen, hun astronautenpak uitdoend en de dode tot leven wekken via enkele waterbubbels. Daarna in een naar Maria en kind-verwijzend beeld worden de borsten van de vrouw ontbloot en de dode als een pasgeborene in de schoot gelegd. Een danser golft zo met zijn armen en handen dat het in combinatie met zijn zwarte kledij lijkt alsof die los van zijn lichaam een eigen leven leiden. Daarna doet The great tamer dat nog eens dunnetjes over wanneer een arm optisch verlengd wordt met een slinky-achtig voorwerp dat een vergelijkbare golfbeweging kan maken in de lucht, maar niet veel later een ketting vormt, symbool van de navelstreng ook, die losgekoppeld wordt waardoor de acteur van het hellend podium de dieperik in zal vallen. Later duikt dat slinky-achtig voorwerp opnieuw op maar wordt het naar het einde toe platgedrukt als gouden aluminiumfolie en verdwijnt alsof het niets was en verliest het plots zijn volledige vorm, lengte en breedte.

Losse ledematen zien we dan weer in het verlengde liggen van een bovenlichaam en hoofd. Het klassieke, twee andere benen onder een bovenlichaam die los van elkaar bewegen, zien we uitgevoerd wanneer twee mannen elk een been spelen van een naakte vrouw die haar benen en voeten naar achter trekt en hangt op de rug van de mannen. Zij doen onder andere hakken aan en stappen, gekunsteld en moeilijk, verder wat uiteraard een erg grappig zicht oplevert. Die humor roept de regisseur finaal een halt toe wanneer een skelet opgegraven wordt, en zo een mens vormt. Wanneer de plaat waarop de beenderen en het doodshoofd rust beetje bij beetje schuiner gehouden wordt en het ene na andere bot naar beneden valt, is het toch wel even slikken. Uiteindelijk is een mens en wat een mens tot mens maakt een som van verschillende (onder)deeltjes. Als je die allemaal op elkaar gooit zoals in een knekelput, is het beeld dat overschiet verre van menselijk nog. Dan zie je afval, zoals de zwarte zak waarin de ketting/navelstreng in belandt naast het gips die rond de man zat en in afgebrokkelde stukken hun laatste rustplaats in die vuilzak vinden. Arte povera, of arme kunst, krijgt zo een extra gelaagdheid mee.    

Het picturale The Great Tamer levert enkele geniale en erg sterke visuele scènes op, is poëtisch, grappig, ernstig en au fond bijzonder intelligent hoe het tot een blend van verschillende genres, stijlen en tijdsgewrichten met elkaar komt in een weliswaar wat duistere maar verder erg coherente voorstelling.

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter