Recensie Modders ★★★

Wanneer Modders op het einde van de voorstelling vraagt of het publiek het nog plezant vindt, zien we toch een viertal vingers de hoogte in gaan die dat niet vinden. Tijd voor iets anders vinden Liesje De Backer, Amber Goethals, Lotte Vaes en Sarah Vangeel dan ook die de kinderen het podium op vragen om hen allerlei (nutteloze) schijn-klusjes uit te laten voeren, een snelcursus catwalk lopen geven met blonde lange pruik of verstoppertje laten spelen. Modders van Compagnie Barbarie moddert dus na verloop van tijd wat aan en herhaalt zich iets te veel. Het lijkt wel alsof de humor op den duur op is. Want het viertal vergroot vooral de betuttelende (‘Handjes geven op de trappen!’, ‘Niet lopen in de gangen!’), bemoeizieke (‘Heeft er iemand zin in een ijsje? Da’s goed ze, meisje (tegen Soetkin die uit het publiek geplukt wordt). Ik zal uw haar vasthouden. […] Wat zeggen we dan? Dank u mama! Allez, ga zitten. Dat ik u niet meer hoor), onhandige (‘Ga zitten heb ik gezegd! tegen de twee actrices die een poging doen om op een kapotte/misvormde stoel te gaan zitten) en overgeorganiseerde rol (wanneer er eentje dierenfilms als keuze te ruim vindt en subcategorieën voorstelt zoals 1.1. Vissen. 1.2. poezen enz. bv.) die moeders spelen.

Openen doen de vier dan ook door afspraken met de zaal te maken nadat ze applaus hebben uitgelokt bij het opkomen. Een applausje dat elke moeder elke dag verdient, klinkt het later in Modders: ‘Amai mama wat jij allemaal doet. Jij bent de beste van de hele wereld. Jij verdient elke dag een applaus’ horen we. In het afsprakenpakket luidt het dat als we iets willen zeggen of willen reageren dat best bij ons houden of blijven kauwen op een gedachte. Een kindje zal dat tijdens de voorstelling overigens gelukkig niet doen op een cruciaal moment.

Waarden waar de vier voor staan, zijn samen, eerlijk, en gelijk. Waarden die al snel onder druk komen te staan wanneer blijkt dat de vier zich in een groen kleedje moeten hijsen en dat allemaal maatje 38 is. Een wel erg ambitieuze maat voor een van de vier. Dan al weet je dat er ook gelogen zal worden op een bepaald moment, wat een van de toeschouwertjes ook doorprikt, en dat van hun garantie dat de avond veilig zou verlopen ‘Er gaat geen bom ontploffen’ niets van in huis gaat komen. Kortom: het is zelfs voor een 8+-voorstelling allemaal wat te doorzichtig van bij de start. Niet dat er geen erg leuke humor is voor de volwassenen, hoor in Modders. Maar die is net iets te schaars. ‘Hier gebeuren geen vieze dingen in het donker want mama is er.’ en ‘Als je dan toch nog vragen zou hebben, vraag het dan maar aan papa.’ zijn met stip de leukste.  

Sarah Vangeel steelt de show wanneer ze subtiel hint dat ze de schaar niet bijheeft om een lintje door te knippen waarop de anderen die subtiliteit van vrouwen stevig zullen doorprikken. Het geklungel begint dan, van het proberen kapottrekken tot het met de tanden proberen doorbijten van het lint: we zien het allemaal in Modders. Niet veel later gaat ook een van de mama’s op het podium door het lint in een heerlijk hysterische scène waarbij ze overstuur van de pot gerukte verbanden maakt en doordenkt in wel erg vergezochte ‘wat als’-scenario’s. Erg herkenbaar klinkt het dan: ‘’t is niks’ waarbij de mama in kwestie de zaken en emoties ontkent. ‘Wij laten u efkes gerust. Pakt uwen tijd.’ blijkt tot onze verbazing dan nog een valabel antwoord te zijn van de drie terwijl de vierde het ondertussen uitschreeuwt om een beetje aandacht te krijgen. Wanneer Vangeel plots met kort blond haar de scène opkomt, en er dus niet meer gelijk uitziet als de andere moeders op de scène mag ze zich aan een kruisverhoor verwachten hoe dat gekomen is.

Op muzikaal vlak horen we in Modders een duizelingwekkend aantal valse noten uit akoestische gitaar en mond tijdens versies van onder andere Cotton Eye Joe, Edelweiss en Let it be (trouble). Een scène die te lang duurt en waarvan de humor al erg snel, net als die van het stuk, uitgewerkt is.

< Bert Hertogs >