Recensie West Side Story ★★★★1/2

Dat de film West Side Story van Robert Wise en Jerome Robbins nog steeds tot de verbeelding spreekt, 57 jaar na de release bewijst het feit dat het Antwerp Symphony Orchestra de Roma twee keer moeiteloos wist uit te verkopen voor een filmconcert. Twee ingrediënten: een voormalige bioscoop die de grandeur van weleer uitademt en een klassieker die Shakespeareiaans aanvoelt qua story telling (in Romeo & Julia gaan ze allebei dood, in West Side Story ruilt enkel Tony het tijdelijke voor het eeuwige, naast Riff die ie als zijn broer aanziet en Bernardo, de broer van Maria). Opvallend ook is dat deze prent voor nostalgici en - laten we er niet flauw om doen – hopeloze romantici nog steeds een erg divers publiek weet aan te spreken. Jong en oud, en mensen met verschillende achtergronden waren op het appel in de Roma om een exquise symfonische live uitvoering te horen. Alles uit de soundtrack die van de hand is van Leonard Bernstein (op het fluiten en de zangstemmen uit de film) werd live gebracht door het Antwerpse orkest. Op die manier kon je zelfs na de zoveelste keer de muziek te horen nog zaken ontdekken.

In ‘America’ dat Anita zingt, hoor je bijvoorbeeld de koperblazers de spot drijven met haar en dus de partij kiezen voor de Puerto Ricaanse mannen die sceptischer staan tegenover het integreren in de samenleving van de VS terwijl piccolo’s en dwarsfluiten voor de vrijheid, idealisme en het speelse staan. En wanneer Maria danst in de bruidswinkel nadat ze haar kleedje heeft gepast zien we haar rondcirkelen terwijl ook het orkest een spiraalbeweging instrumentaal laat horen. Al bij de prelude komen de haartjes van onze armen recht, de meeslepende violen, en de korte klarinetsolo hebben daar hun aandeel in. Klein detail wellicht, in het begin van de film horen we even de marimba soleren. Die komt er qua volume net iets te hard door ten opzichte van de andere instrumenten die we horen soleren. Een ander punt dat al snel opvalt is dat er door de leeftijd van de film wel wat korrel of ruis als je wil op de (zang)stemmen zit. Wanneer je de prachtige en ontroerende muziek piekfijn live hoort gebracht worden, contrasteert de live geluidskwaliteit van het orkest dan ook bij momenten fel met die van de zangstemmen. Niet zelden in de groepsnummers trouwens. Net voor de pauze tekenen we het tweede kippenvelmoment van de avond op. Daarvoor tekent de cello die erg gevoelig, breekbaar en met lichte vibrato het thema van Maria kort instrumentaal speelt voor die andere fraaie klassieker: ‘Tonight’.

Na de pauze mag Maria (Natalie Wood blijft er 57 jaar later nog steeds erg fris en opgewekt uitzien) haar gevoelens uiten in ‘I feel pretty’, pittig ondersteund door kopers, hoorns, en percussie (zoals de pauken). In de bruidswinkel staat Maria erop dat zij de winkel mag afsluiten om zo stiekem Tony te kunnen zien. Anita betrapt hen waarna ze hen een kwartier geeft. Tijdens die scène zien we Tony en Maria een huwelijk nabootsen met poppen, kledij en accessoires op ‘Somewhere’. Tijdens die ‘huwelijksplechtigheid’ kiest Bernstein onder andere voor de dwarsfluit om deze scène muzikaal te ondersteunen, een klassieke keuze. Maar het is opnieuw wanneer die dwarsfluit verderop in de film enkele tonen instrumentaal laat horen van ‘Somewhere’ als korte reprise dat we opnieuw kippenvel krijgen.

Een volledige staande ovatie inclusief geestdriftig applaus en gejoel dat we te zien en te horen kregen na het filmconcert van West Side Story beneden en op het balkon van de Roma voor deze prachtige live uitvoering door het Antwerp Symphony Orchestra was dan ook niet meer dan terecht. Leuk om bij het verlaten van de Roma enkele tieners de film te horen analyseren en de vergelijkingen en verschillen horen maken met Romeo en Julia. Want die zijn er. Wat ze sowieso beide gemeen hebben, is hun romantische laag terwijl de omgeving waarin de geliefden zich bevinden die prille liefde onmogelijk maakt.

< Bert Hertogs >