Recensie The Grinch ★★★1/2

The Grinch is eigenlijk een Tim Burton meets Charles Dickens meets Home Alone-animatiefilm geworden. In die zin dat het hoofdpersonage zo lijkt te komen uit de wat donkere wereld van Burton, de muziek uit deze prent is overigens ook van Danny Elfman die vaak met Burton samenwerkt en gekend staat voor zijn wat donkere fantasierijke composities. In The Grinch laat hij het groene hoofdpersonage op orgel ‘All by myself’ spelen, terwijl ‘good dog but bad drummer’ Max droomt van cabrio rijden op ‘Mambo n.5’. De story telling heeft dan weer wat weg van de plot van ‘A Christmas Carol’. The Grinch leeft eenzaam met zijn hond Max in een grot, hoog boven een berg en moet al 53 ellendige en eenzame jaren aanzien hoe er naar kerst toegeleefd wordt in het dal. Dit jaar is het nóg erger dan andere jaren want de burgemeester wil het allemaal drie keer groter. Dus moet een mega kerstboom aangerukt worden en versieren de Hoe’s (de inwoners van de stad Hoe) hun huizen met lichtjes.

I know what to do.  I‘m going to steal their Christmas!
Regisseurs Yarrow Cheney en Scott Mosier geven op die manier ook (h)eerlijke kritiek op het ganse kerstgebeuren dat elk jaar net iets kitscheriger wordt dan het jaar ervoor. Maar vooral ook dat het in se steeds groter willen gaan en spectaculairder in schril contrast staat met de echte waarden van kerst. In die zin heb je in no time al sympathie voor The Grinch, zijn ochtendhumeur (dat zich uit in de ‘very miserable’ groene broek die hij aandoet) en het bakje koffie dat hem door de dag heen moet sleuren bij de start van de prent. Hij moet er allemaal niets van weten van al dat gedoe rond kerst. Hij broedt dan ook op een gemeen plan: de kerstboom neerhalen. Maar dat plan mislukt. Erger nog, hij zal het zijn die de lampjes voor het eerst zal aansteken. Zijn tweede plan wordt dan ook grootser. Hij zal Kerstmis stelen. Alle versieringen, kerstbomen en pakjes zal hij op kerstnacht uit de 223 huizen stelen. Hij heeft daar welgeteld 7 uur voor.

To kindness and love, the things we need most!
Net zoals ‘A Christmas Carol’ van Dickens zal de aanvankelijk gemene Grinch letterlijk het licht zien en gaandeweg gecharmeerd geraken door de vriendschap (met rendier Fred), en het ganse kerstgebeuren waar samenhorigheid centraal staat. Vooral het samen zingen van deze gemeenschap, en genieten van elkaars aanwezigheid kan ie op den duur wel smaken. Maar vooral: de veerkracht van die samenleving daar staat ie versteld van.

Home Alone
The Grinch (stem van Benedict Cumberbatch) maakt dus dezelfde boog als het beroemde verhaal van Dickens (vrek wordt gul, hier: kersthater wordt kerstlover) al nemen de makers een veel langere boog voor het groene personage. Geleidelijk aan geeft ie zich dus gewonnen al voel je al van meters aan hoe de zaak zal eindigen. Terwijl The Grinch zijn plan uitrolt om de pakjes te gaan stelen bij de inwoners, plant Cindy-Lou (stem van Cameron Seely) haar offensief. Ze wil de kerstman in de val lokken door hem te vangen. Hier zit de verwijzing naar die andere kerstklassieker Home Alone. Waarom ze voor die drastische aanpak kiest? Ze wil namelijk geen fysiek cadeautje voor kerst. Haar moeder runt overdag het huishouden en werkt ’s nachts. Ze ziet dan ook dat haar mama doodop is en hoopt de kerstman in persoon te kunnen spreken op kerstnacht zodat hij daar iets aan kan doen. Haar plan lukt, ze weet The Grinch te vangen die ze als kerstman aanziet. Hij belooft haar te zullen helpen. De ontnuchtering volgt op kerstochtend wanneer de living op een paar kersballen en wat naalden van de spar na leeggehaald is.  

Hey, who taught Mabel how to use the doorbell? That‘s awesome!
The Grinch, dat ondertussen de derde adaptatie is naar het grote scherm van het boek ‘How the Grinch Stole Christmas!’ van Dr. Seuss  heeft alle ingrediënten in huis die een goeie kerstfilm moet hebben en serveert dan ook de perfecte mix van zeemzoeterige moraliserende meligheid en humor. Vooral de scène met Mr. Bricklebaum die in zijn hond Mabel een superhond ziet op den duur is ronduit hilarisch. Dat is overigens ook het geval met de kortfilm ‘Yellow is the new black’ die The Grinch voorafgaat in de bioscoop. Daarin zien we twee Minions een ontsnappingspoging ondernemen uit de gevangenis. Als u dus met uw kroost naar de bioscoop wil trekken, zorg dan zeker dat u op tijd bent.

< Bert Hertogs >