Recensie Editors ★★★★★

Editors had een Sinterklaascadeau van jewelste bij in een in no time uitverkocht Koninklijk Circus. Ze speelden er hun allerbeste optreden ooit in ons land, gesteund door Vic, een jongetje dat bijna het ganse concert op de schouders van zijn papa zat mee te luchtdrummen met Ed Lay. Dat werkte zo aanstekelijk dat we verschillende toeschouwers zagen meedrummen op den duur. Ook Tom Smith, die twee dagen na elkaar met de Violence-tour het Koninklijk Circus uitverkoopt, had dat in de gaten en vroeg het jongetje dan ook tijdens laatste toegift ‘Nothing’ het podium op. Overmand door emoties leek het alsof ie even zou weigeren, en Tom had daar alle begrip voor. ‘That’s cool’ klonk het. Maar uiteindelijk, met zijn pa aan zijn zijde, harkte ie alle moed bij elkaar, nam ie de drumsticks van Editors aan, zette zich op het podiumelement waar de synths van Elliott Williams stonden en drumde mee. Dat leverde even een heerlijk en aandoenlijk plaatje op toen de frontman naast hem kwam zitten om mee te luchtdrummen. Vergeet de vele hoogtepunten als ‘A ton of love’ waarbij het publiek vol verlangen ‘Desire’ uitschreeuwt, ‘Papillon’, een met rode laser in tegenlicht gehuld ‘Magazine’, ‘An end has a start’ waarvoor Editors een dubbele duim kreeg van Vic achteraf of een prachtig door Tom Smith op akoestische gitaar solo gebracht ‘No sound but the wind’ als eerste toegift: dé climax van dit perfecte live optreden was met stip ‘Nothing’ met Andy Burrows en Vic op het podium. Die laatste kreeg zelfs de eer om samen met zijn papa en de band te buigen voor het publiek.

Wie op tijd was in het Koninklijk Circus kon Tom Smith overigens al eerder aan het werk zien. Andy Burrows (Razorlight) nodigde de frontman van Editors namelijk uit om samen ‘All the best moves’ te spelen, een lekkere aanstekelijke gitaarsong die perfect werkte live. Burrows brengt volgend jaar een plaatje uit. Iets om naar uit te kijken. Afsluiten deed ie het voorprogramma met ‘America’. Stellen dat dit een erg straf voorprogramma was, is een understatement.

Klokslag half negen was het dan aan Editors die een stadionconcert gaven in een clubzaal. Het pas vernieuwde Koninklijk Circus was gewoon de ideale plek om een band als Editors te ontvangen en het concept – zet een grote band/artiest in een voor hun doen relatief kleine zaal - dat Herman Schueremans wel meermaals uit zijn hoed tovert in ons land, is gewoon een zeer sterke formule. Band/artiest en publiek zitten dichter op elkaars huid, en zeker in het Koninklijk Circus met zijn ronde vorm, zorgt dat niet zelden voor magistrale momenten. 6 december 2018 was ook zo’n avond om niet snel te vergeten.

Aan een verschroeiend tempo gooide de Britse indierockband er ‘The boxer’, ‘Sugar’, ‘Hallelujah’, ‘All sparks’ en ‘An end has a start’ tegenaan. In die zin dat ‘Salvation’, als achtste nummer op de set een welgekomen afwisseling was om even naar adem te kunnen happen. Wat Editors zo geweldig maakt is de publieksinteractie. Hits worden van begin tot einde meegekeeld, idem voor oho-anthems zoals in ‘Sugar’, ‘Violence’, ‘Formaldehyde’ – dat tevens meegeklapt wordt halfweg wanneer Tom Smith het a capella zingt waarop de band nadien opnieuw invalt - en ‘Magazine’ bijvoorbeeld. Of de groep laat gewoon de fans meeklappen, 2 keer en vervolgens 3 keer en dat herhaald op ‘Hallelujah’ en 1 keer, daarna twee keer en dat op repeat tijdens ‘Eat raw meat= blood drool’ terwijl de toeschouwers ook gewoon meeklappen tijdens een fraaie solo op basgitaar van Russell Leetch in ‘All sparks’. Justin Lockey mag van zijn kant tijdens tweede toegift ‘Cold’ en ‘Papillon’ straf soleren op elektrische gitaar.

Merci Editors. Merci Herman. Merci Sinterklaas. Wat. Een. Avond.   

De setlist:

Our Love (Solomun Remix)

1. The Boxer
2. Sugar
3. Hallelujah (So Low)
4. All Sparks
5. An End Has a Start
6. Bullets
7. Darkness at the Door
8. Salvation
9. Violence
10. No Harm
11. Eat Raw Meat = Blood Drool
12. A Ton of Love
13. Formaldehyde
14. Nothingness
15. Ocean of Night
16. Blood
17. Papillon
18. Magazine
19. Smokers Outside the Hospital Doors

Bis:

1. No sound but the wind (akoestisch)
2. Cold
3. The Racing Rats
4. Munich
5. Nothing (met Andy Burrows)