Recensie Tu tu ★★★★

‘Je voelt je nooit alleen met een buurman om je heen.’, het is niet alleen een heerlijk schlagernummer van Bo Spaenc dat we horen op het einde van tu tu, het is ook meteen het hoofdthema van deze theatervoorstelling voor kleuters van drieënhalf en ouder. De titel van de productie verwijst ook naar een stukje uit die song. Een waar drie mannen - Luc Loots, Rik Van Raak, Gert Wellens - die elkaars buur spelen, genieten van de zomer. Ze doen dingen apart, zoals de krant lezen, koffie zetten, een boterham met kaas eten, balletoefeningen (zoals de plié) doen, de buxus bijknippen en een bloempje water geven. Andere zaken doen ze samen. Zoals opstaan, douchen, eendjes vissen, zonnebaden, veel bellen blazen of net een zo groot mogelijk exemplaar de lucht in krijgen, en op hetzelfde moment gaan slapen. Theater Stap brengt zo de zomer in volle winter in het theater.

Een zorgeloos luilekkerleventje leiden de drie namelijk, waarbij er wel wat herhaling zit in hun dagelijkse huiselijke taken. De allerjongsten in het publiek kirren het uit wanneer ze het geluid van een eend door de speakers te horen krijgen. Het gegibber doet vermoeden, dat ze dat gekwaak verwarren met een scheet. Maar bon. Leuk is het wel, eendengeluiden horen terwijl viseendjes in een blauwe bak vooraan het podium ronddobberen. De absurde kaart trekt tu tu overigens wanneer de drie op de tonen van het Mission Impossible-thema opstaan en de eendjes broodkruimels geven. Leuke vondst ook wanneer de buren gaan slapen en de middelste geen oog dichtdoet. In plaats van schaapjes telt ie gele viseendjes die over een hek springen. Eentje daarvan is een zwart exemplaar.

Hoewel de drie wel wat samendoen, gaat het contact dat ze hebben nu niet echt diep. ‘Dag buurman. Hoe is’t? Goed, en met u?’ en ‘Dag buurman, mooi weer hé?’ kan je dan ook als maatschappijkritiek lezen van regisseuse Daphne Laquière waarbij gesprekken tussen mensen wel erg oppervlakkig zijn tegenwoordig. Tijd voor spel is er daarentegen wel. Zoals in het wedstrijdje om ter snelst een eendje vangen, waarbij de winnaar een peer kan scoren, of in de manier waarop de drie beslissen wie het gras mag afdoen. Daarvoor volgen de drie een procedure. Een aftelrijmpje ‘inne minne mutte’, met verwijzing naar kaas uiteraard - dat treft - beslist wie er aan het rad mag draaien waarop de drie hoofden van de buurmannen staan. Iets in ons zegt dat uiteindelijk altijd hetzelfde hoofd gedraaid wordt. Maar dat stoort de man kennelijk niet die plichtsbewust aan zijn taak begint: het (kunst)gras maaien. Dat wordt nadien gekeurd door een andere buur die zijn akkoord geeft waarop de drie kunnen beginnen tennissen, schaar steen papier (of is het blad steen schaar?) spelen, tennissen, golfen, zich verdiepen in een stripverhaal van Suske en Wiske alsof het een intellectueel boek is, of elkaar in (dezelfde) bloemetjes zetten.

Uiteindelijk trekt tu tu de kaart van de samenwerking, ook hier lekker absurd wanneer de drie elkaars vliegenmeppers op elkaar doen en de Drie Musketiers-gewijs ten strijde trekken tegen een lastige mug. Later zal die samenwerking opnieuw van pas komen wanneer een van de drie niet durft te duiken in een ondiep opblaasbaar zwembadje waar ocharme een gietertje water ingegoten is. Quotes als ‘duik dan!’ en ‘kunde gij nie duiken?’ leggen erg veel (sociale) druk op de schouders van het personage om te doen wat verwacht wordt van hem. Uiteindelijk slaagt ie nadat ze samen de ‘allen voor één’-slogan zeggen.

Conclusie: 12 jaar na zijn creatie is tu tu van Theater Stap nog steeds top.  Een tijdloze kleutervoorstelling.

< Bert Hertogs >

Credits:

regie: Daphne Laquière
dramaturgie: Ann Saelens
spel: Luc Loots, Rik Van Raak, Gert Wellens
muziek: Bo Spaenc
productie: Theater Stap