Recensie De Collega s 2 0 ★

Onze collega’s van de kwaliteitsmedia gaven De Collega’s 2.0 respectievelijk nul en één ster. Onder andere het woord ‘heiligschennis’ passeerde in een van de reviews. Uiteraard is het altijd een beetje vreemd wanneer kwaliteitsmedia een film recenseren die eigenlijk niet tot hun doelgroep behoort. Recensenten van de Michelin- of Gault&Millau-gids zien we nu ook niet meteen een hamburgerketen binnenspringen om die zaak eens tegen het licht te houden. Wat niet wil zeggen dat hun mening er niet toe doet en het publiek niet het recht heeft om die te horen. De Collega’s 2.0 is zelfs voor een tv-film die op een verloren weekavond op vtm zou geprogrammeerd kunnen worden, veel te zwak. Slechts één scène slaagt erin grappig te zijn terwijl de meeste quotes zoals die van Hilde ‘’s morgens kom ik altijd wat trager’ zo ordinair en tenenkrullend zijn dat je je er enkel aan kan ergeren in plaats van ermee te lachen. Laat dat net voor een komedie erg zijn.

Ze zijn allemaal nochtans aanwezig hoor, de typetjes die je in elk doorsnee kantoor aan de slag ziet. De baas (Hilde), de ambitieuze (Aisha), de nieuwe wiens naam niemand kan onthouden (Kaat), de moederkloek die tegelijkertijd een burn-out en postnatale depressie had (Sandra), de dromer (Eewoud), de idealist (Alexander), de babe (Evy), de perfectionist (Lodewijk), de ancien (Frank) en de anarchist die ‘Wij kunnen er niets aan doen. It’s the economy stupid!’-gewijs lekker eigenwijs sowieso niet echt meewerkt (Kristof). Regisseur Jan Verheyen vergroot die types uit, maar net onvoldoende om voldoende over the top te zijn en op de lachspieren te werken. Het verhaal is flinterdun. Alexander, fils à papa, wordt het vijfde diensthoofd in drie jaar van de administratie die het eindstation vormt van een organisatie. Iedereen is er uitgerangeerd en bleek elders ongeschikt vandaar dat een hoopje individuen bij elkaar werd gebracht om dossiers te verwerken. De achterstand bedraagt 8 dagen. Alexander wil die met holle gepikte slogans als ‘I have a dream’ en ‘Yes we can’ terugbrengen tot 48 uur.

Aisha en Lodewijk ambieerden allebei de job van diensthoofd en gaan ervoor om stokken in de wielen te steken. In plaats van de achterstand weg te werken, zorgen ze er mee voor dat die net groter wordt. Alexander introduceert een clean desk-beleid en gooit met termen als ‘flexibility’ en ‘sharing’ dat voor geen meter werkt (hoe herkenbaar!) omdat mensen nu eenmaal bij dezelfde mensen gaan zitten waarmee ze het meest mee in contact staan tijdens de job, en houden ook van zekerheden. Smartphones gebruiken en roken mag enkel tijdens de pauzes, muziek beluisteren is voor thuis en in plaats van elk vijfde telefoontje, moet nu elke telefoon opgenomen worden. Alexander maakt zich niet populair met al die nieuwe regeltjes. Integendeel, het aantal collega’s die Aisha en Lodewijk zullen steunen in hun opzet, groeit. Alexander die naar de groep toe het goed lijkt te menen maar in se erg onzeker is en zich met slogans als ‘Ik ben een leider. Ik ben capabel. Ik geloof in mezelf. Vandaag ga ik niet wenen.’ probeert op de peppen voor de spiegel van het toilet, tovert een allerlaatste reddingsmiddel uit zijn hoed: een teambuildingweekend. Dat idee levert al meteen alle herkenbare reacties op: van ‘we worden toch wel dubbel betaald voor dat weekendwerk?’, over ‘dat gaat niet want ik moet voor mijn kindje zorgen’, ‘ik heb al plannen’, en andere excuses. Wanneer ook nog eens blijkt dat Alexander omdat de productiviteit te laag is iemand moet afdanken, heeft dat impact op de sfeer in de groep.

Die ene zeldzame echt grappige scène zit vooraan in de teambuilding wanneer de collega’s naar elkaar een grote gele bal met een smiley op moeten gooien en tegelijkertijd een compliment moeten geven aan de ander. Frank meldt daarbij dat hij het knap vindt dat Sandra werkt terwijl haar pasgeboren kindje gehandicapt is. ‘Mijn wolkje is helemaal niet gehandicapt.’ klinkt het na een tijd erg emotioneel uit haar mond. Als de Collega’s 2.0 vooral iets toont dan is het wel de onverschilligheid op de werkvloer. Praten over hoe het weekend was, blijft vooral erg oppervlakkig, en écht kennen doe je je collega’s nooit. Maar de grootste verdienste van de prent is dat die vakkundig de draak steekt met allerlei managementpraat, -slogans en -boeken met tips erin. Hoe populair ook, kijk maar naar LinkedIn dat steeds vaker gevuld wordt met dergelijke wollige levens- en/of managerwijsheden zoals ‘we gaan unplugged onze systemen rebooten’ (bij aanvang van de teambuilding) maar in se pure bullshit zijn die moet camoufleren hoe ver verwijderd dergelijke types van de realiteit verwijderd zijn en wat voor kloof er gaapt tussen hen en hun werknemers waarmee ze alle voeling (meten is echt niet – alles – weten!) kwijt geraakt zijn. Dat is schrijnend. Net als het niveau van deze erg zwakke film met veel te slappe spanningsboog. Mocht er geen lichtroze bh-bandje of slogans zoals ‘All I want in life is pancakes’ en ‘Life is a catwalk’ te bespeuren zijn aan het knappe lijf van Tatyana Beloy, zodat je enkele seconden ongegeneerd onder andere kon gapen ter hoogte van de tieten van Tatyana Beloy, we zouden wellicht vroegtijdig de film verlaten hebben.

< Bert Hertogs >