Recensie Mary Poppins Returns ★★★1/2

54 jaar na de eerste film is het vervolg Mary Poppins Returns nu uit in de bioscoop. De prent levert gemengde reacties op. De Vlaamse kwaliteitskranten geven respectievelijk drie en vier sterren. Concertnews.be gaat voor drie en half, voor het midden dus. Ons grootste bezwaar is het flinterdunne bij momenten wat kleffe verhaal dat over meer dan twee uur gesponnen wordt en het trage vertelritme (enkel de droom/nachtmerriescènes waarbij traditionele tekenfilmtechnieken gemengd worden - die ons dan weer doen hunkeren naar de tijd dat tekenfilms het resultaat waren van duizenden met acrylverf met de hand beschilderde celluloid vellen en er dus geen computers aan te pas kwamen - brengen wat vaart in de zaak). Twee uur: dat is lang, veel te lang als u het ons vraagt. Daarnaast zitten we met gemengde gevoelens rond het hoofdpersonage dat Emily Blunt neerzet. Enerzijds is ze de keurige oppas die perfectionistisch is, toch ook wel wat van orde en controle houdt (zo zet ze papa Michael, gespeeld door Ben Whishaw en diens zus Jane die Emily Mortimer neerzet op hun plaats wanneer blijkt dat ze slordig met paperassen omgaan). Anderzijds gaat net datzelfde personage fantasieën, nachtmerries en dromen van het Banks-gezin oproepen waarin opgeroepen wordt om buiten de lijntjes te kleuren. Laat ons dat nogal contradictorisch vinden. ‘Verboden het gras te betreden’ in het park is er zo eentje, een bordje dat de kinderen (on)bewust negeren. Er is ook een scène waarin Poppins Georgie (een innemende Joel Dawson) die op zijn bed staat te springen een standje geeft. ‘Dit is geen variététheater!’ stelt ze. Niet veel later trekt de musicalfilm de musicalkaart in een variété-tent tijdens de nachtmerriescène van de kinderen die zich afspeelt op de geschilderde kom van hun moeder die ze braken. Naast je fantasie prikkelen (in ‘Can you imagine that‘ wordt dat ook bezongen) en een moraal als ‘Alles is mogelijk, zelfs het onmogelijke’, ‘Alles wat je mist, leeft ergens in jou’ en ‘Je kan niet verliezen wat je nooit verloren hebt’ pleit de film ook voor zaken doen op een menselijke manier, orde hebben in je (geld)zaken en promoot het beleggen op de lange termijn. Disney vergeet echter te melden dat beleggen niet zonder risico’s is.

Mary Poppins Returns gaat over Michael Banks die weduwnaar is geworden tijdens de Grote Depressie in Londen. Zijn vrouw Kate overleed en de medische kosten die zich opstapelden, zorgden ervoor dat ie moest gaan lenen bij de Fidelity Fiduciary Bank waar hij werkt. Zijn woning gaf ie als onderpand voor de lening. Hij mist Kate, zo zingt ie in ‘A Conversation’ begeleid door onder andere strijkers en de dwarsfluit. Al drie maanden loopt hij op zijn terugbetaling achter en de bankdirecteur (rol van Colin Firth) wil geen uitstel langer dulden. Hij wil dat Banks meteen de som ophoest en geeft hem tot vrijdag middernacht om zijn schuld in te lossen zo niet wordt het huis in beslag genomen. Banks is ten einde raad terwijl zijn zus Jane zich herinnert dat hun vader destijds aandeelhouder was van de bank en ze dus wel degelijk geld bezitten. Alleen vinden ze die documenten maar niet op zolder…

Openen doet de prent met gaslantaarnaansteker en -dover Jack die later ook Jane ‘zal aansteken’. Lees: er bloeit iets tussen die twee. Hij opent de musicalfilm met ‘Underneath the London sky’, dat overigens op het einde van de film even herhaald wordt.  Lin-Manuel Miranda kruipt in de huid van Jack. Miranda kennen we van zijn producties ‘In the heights’ en de musicalhype van dit moment ‘Hamilton’. In Mary Poppins Returns zitten dan ook een paar knipogen naar die laatste musical. Zo horen we de Banks-kinderen even op rijm rappen in het aanvankelijk klassieke musicalnummer ‘A cover is not a book’ terwijl ‘Trip a little light fantastic’ wel erg 20ste eeuws aanvoelt.

Als hoogtepunten stippen we de speelse momenten aan wanneer we Meryl Streep als ‘Topsy Turvy’ (een verwijzing naar het gelijknamige nummer uit ‘The Hunchback of Notre Dame’ is dat) aan het werk mogen zien tijdens het erg leuke ‘Turning Turtle’ en Angela Lansbury (die haar stem verleende aan de theepot in ‘Belle en het Beest’ en van de titelsong van deze prachtige Disneyklassieker een tijdloze evergreen maakte) in de rol van ballonnenverkoopster. Lansbury bezorgt de prent op het einde nog een laatste extra dosis shot warmte en nostalgie bij de song ‘Nowhere to go but up’.

< Bert Hertogs >