Recensie Bumblebee ★★★1/2

80’s nostalgici opgelet: want met Bumblebee heeft Paramount Pictures nu een zesde legendarische Transformers-prent op het grote scherm uitgebracht. Deze is een prequel van het elf jaar oude ‘Transformers’. Je weet wel, die auto’s, helikopters, gevechtsvliegtuigen, enz. die in robots kunnen veranderen en omgekeerd. Op de planeet Cybetron wordt er een hevige strijd gevoerd tussen de Decepticons en de Autobots. Een burgeroorlog is er immers uitgebroken. De leider van de Autobots stuurt B 127 naar de aarde om daar een basis te openen zodat de Autobots zich er opnieuw kunnen verenigen. Maar B 127 wordt onder vuur genomen door kolonel Jack Burns van Sector 7 die buitenaards leven monitoren. Het levert een strijd op tussen Blitzwing die bij het Decepticon-kamp hoort en B 127. De Autobot wint het maar wordt verkeerdelijk aanzien als vijandig door Burns. Nog net voor hij helemaal uitvalt door de krachten die ie verloren heeft, weet B 127 een gele Volkswagen kever te scannen waarin ie verandert. Maar een deel van zijn geheugen en zijn spraak is ie wel kwijt.

Het is in 1987 dat de zeventienjarige Charlie Watson die gele kever ontdekt bij haar oom Hank. Ze krijgt die cadeau voor haar achttiende verjaardag. Maar wanneer ze hem wil starten, is ook de radio te horen van de kever die een signaal stuurt naar zijn planeet van herkomst. Dat signaal onderscheppen de Decepticons Shatter en Dropkick die koers zetten naar de aarde om daar voor eens en voor altijd komaf te maken met B 127. Ze doen zich voor alsof ze de ruimte willen redden van deze gemene gele kever/robot. Sector 7 trapt in de val en biedt hen al hun communicatietechnologie inclusief satellieten aan om B 127 te kunnen opsporen. B 127 wordt door Charlie tot ‘Bumblebee’ gedoopt door het geluid van een hommel dat ie aanvankelijk maakt en zijn gele kleur. Wanneer het elektriciteitsnet overspannen geraakt omdat B 127 zijn vinger in het stopcontact steekt, trekt dat de aandacht van Sector 7 en de Decepticons. Een confrontatie op aarde lijkt onvermijdelijk.

Een van de verdiensten van regisseur Travis Knight is dat ie Bumblebee, de Transformer, een menselijk, begripvol kantje geeft. De auto/robot zal beste maatjes worden met de tiener Charlie die zich een buitenbeentje voelt. Hailee Steinfeld zet op heerlijk naturelle manier de rol van Charlie neer die moeite heeft om de draad met het leven terug op te nemen nadat haar vader overleden is. Het feit dat haar moeder Sally een nieuwe vriend heeft, Ron, en zij dus verder staat in het verwerkingsproces isoleert haar. Dat ze van haar stiefvader Ron een boek krijgt rond gelukkig zijn, en dat lachen impact heeft op anderen, waardoor je veel terug kan krijgen, maakt bij haar geen indruk. Ook de motorhelm met bloempjes die ze van haar ma krijgt, die haar moet beschermen, kan op weinig bijval rekenen. Die twee en Otis, Charlies jongere broer, die blijkbaar fan zijn van de tv-serie Alf, kennen Charlie kennelijk niet goed genoeg.

Vandaar is het dan ook erg schoon om die vriendschap tussen Charlie en Bumblebee te zien groeien. De prent zit vol met muziekfragmenten uit de ‘80s. Wanneer Charlie een nieuwe cassetteradio installeert in Bumblebee laat ie duidelijk horen waar ie wel of niet fan van is. ‘Take on me’ van A-ha daar danst ie op. De audiocassettes met ‘Girlfriend in a coma’ van The Smiths en ‘Never gonna give you up’ van Rick Astley vliegen er na enkele seconden genadeloos uit. Uiteraard is dat erg grappig, zeker bij Astley’s grootste hit. Niet veel later volgt een aandoenlijke scène wanneer Bumblebee door de platencollectie van Charlies overleden vader grasduint en daar Sam Cookes ‘Unchained melody’ tegenkomt. Charlie zet de plaat op wat een mooi intimistisch moment oplevert waarbij je gewoon voelt hoe hard ze haar pa mist. Later in de film zal Bumblebee leren spreken via liedjes. In de finale stopt ie Charlie in een metalen vuilbak om haar te beschermen terwijl ie het lijntje ‘I would hate anything to happen to her’ laat horen uit ‘Girlfriend in a coma’. Daarmee toont ie dat je soms een band of nummer misschien niet op het eerste gehoor weet te appreciëren, maar het soms tijd vergt om dat toch te leren doen. Ofwel: hoe je aan sommige songs moet wennen door ze tijd te geven en te groeien. Andere liedjes die in Bumblebee te horen zijn, zijn onder andere ‘Higher Love’ van Steve Winwood en ‘Don’t you (forget about me)’ van Simple Minds. Qua soundtrack is deze film dus top.

Bumblebee start aanvankelijk wat zwak, en het lijkt in de oorlogsscène op Cybetron dat we naar een game aan het kijken zijn. Wanneer we na het verschijnen van het logo van de film, plots gewone gefilmde beelden zien in combinatie met de Transformers is dat een gigantische visuele stijlbreuk, ook later wanneer de film nog even kort die volledig getekende kaart trekt, trouwens. Maar deze science fiction/actiefilm lijkt net als ‘Girlfriend in a coma’. Het is een film die je geleidelijk aan meer en meer weet te appreciëren en gaandeweg ook in je hart sluit. In eerste instantie is dat vooral te danken aan het puike acteerwerk van het trio Jorge Lendeborg Jr.  (die Memo speelt, de jongen die verliefd is op Charlie die daar nog niet aan toe is maar wat wel een leuke dialoog oplevert: ‘You kissed me!’ met een droog ‘On the cheek’ als antwoord van Charlie), Hailee Steinfeld (Charlie) en Dylan O‘Brien (stem van Bumblebee). Aan humor geen gebrek overigens in deze prent. Een voorbeeld: ‘De wereld is al gered (John Cena als Jack Burns tegen Memo die te laat verschijnt na de finale) – ‘Cool. Kan je mijn mama bellen?’ (Memo).

< Bert Hertogs >