PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Begin the beguine ★★★1/2

dinsdag 29 januari 2019Kaaitheater Brussel

Begin

In 1987 schreef cineast John Cassavetes (o.a. gekend van ‘Faces’, ‘Husbands’ en ‘Opening night’) vlak voor zijn dood ‘Begin the beguine’ voor Peter Falk en Ben Gazzara. Het werk verwijst naar de song van Cole Porter dat een gitzwarte laag kent over liefde en dood. Nooit eerder werd het werk opgevoerd. 25 jaar lag het immers in de kast bij de erven van Cassavetes. 5 jaar geleden maakte Jan Lauwers een eerste versie in Wenen. Met Romy Louise Lauwers, Inge van Bruystegem, Gonzalo Cunill en Juan Navarro is er nu een herziene versie. Ook die staat nog niet helemaal op punt volgens ons.

‘Begin the beguine’ gaat over liefde en dood, eros en thanatos, 2 mannen en 2 vrouwen, die alle vier op hun manier (psychologische) schade in het leven opliepen en dus enigszins kapot zijn. Twee mannen (Gito Spaiano en Morris Wine), waarvan er een erectieproblemen heeft, bestellen prostituees bij Jeffrey omdat ze onder ‘hoogspanning’ staan maar vooral ook omdat ze zich sierlijk vervelen in een appartement. Gito doet dat om zijn seksuele honger te stillen, Morris is op zoek naar liefde. In het stuk zien we een man die depressief is. Iemand die filosofeert over het leven ook zoals over ‘geven’ en ‘nemen’ wat de wat platte tekst ‘Ik neem geen sap, ik geef sap.’ oplevert. Een zal zelfs met twee prostituees tegelijkertijd (waarvan er eentje voor de ander eigenlijk besteld is) zich amuseren, terwijl de bekommernissen bij de ander toenemen. Nog zoiets waar Jan Lauwers mee speelt, is het rollenspel: klant-prostituee. Op sommige momenten worden de rollen als het ware omgedraaid waardoor de voorstelling absurde trekken krijgt.

Openen doen de vier naakt op de tribune tussen het publiek, overenthousiast overigens. De revelatie van deze voorstelling, op één scène na waarbij ze (al dan niet zo gescript, althans het voelt niet zo aan) even de slappe lach krijgt, is met stip Romy Louise Lauwers. Zij mag onder andere de domme Beenee spelen die op het einde van de rit als slim en belezen wordt aanzien door de mannen, terwijl ze in werkelijkheid dom is. Beenee mag haar kauwgom achter het oor kleven en toch wordt ze door een van de mannen als ‘een van de meest elegante vrouwen’ bestempeld die het appartement bezocht. Ofwel: hoe liefde blind maakt, of ook de mannen ondertussen een spel, een rolletje spelen en zo de vrouwen uit evenwicht proberen krijgen.

Verder kruipt Romy ook in de huid van Shelly die duidelijk haar regels stelt en haar klant wijst op de rol die zij speelt, wat er van hem verwacht wordt en dat ie vooral niet meer moet denken, verwachten. Ze doet immers gewoon ‘alsof’. Niet veel later zet ze een schuchtere 16-jarige neer met een masker op (‘Ik heb nog nooit zo’n ongemakkelijke 6 uur met iemand doorgebracht, ik was jaloers op haar.’ Reageert haar klant achteraf), die constant aan haar shirt deels speels, deels zenuwachtig zit te frunniken. Zowat alle mogelijke vrouwen willen de mannen proberen, van tieners, over dertigers, een zestiger, een grote, enz. Op het einde speelt Romy, de dochter van Jan, ook de Japanse Kiko, met staartjes, en mag ze tijdens de live video vooral hoge klinkers als ‘i’ en ‘o’ laten horen terwijl ze erg houterig in schokjes op haar hakken stapt. Hier vergroot Needcompany enkele stereotypen uit die zich ook voordoen in de porno industrie. Maar de manier waarop zij Beenee neerzet, is wellicht het meest hilarische van al. Een jonge vrouw zien we dan die de ganse tijd toogfilosofie zoals ‘Als zwart de afwezigheid van licht is, dan is liefde een deuropening.’ en onder andere een betoog over vrijheid, moet aanhoren. Dat gaat ver boven haar petje terwijl zij gewoon haar job wil doen, naakt voor hem staat, de borsten vooruit steekt, en haar buik platter maakt door de pose die ze aanneemt wanneer ze haar rug kromt. In de monoloog van de klant valt onder andere een moeilijk woord als ‘entity’ dat zij als ‘titty’ nazegt. Erg grappig.

Inge van Bruystegem zet dan weer Bibi Feller, Charley en Jocanda neer. Vooral haar Charley, met heerlijk lower class Brits accent, is ronduit geniaal. Ze neemt geen blad voor de mond.  Al konden we Inge’s Bibi ook wel pruimen, een hyperactieve en constant ratelende prostituee zet ze dan neer. Het meest vermoeiende type vrouw. Gito, de man die enkel seks wil, aarzelt en vreest dat zijn sekspartner de seks niet fijn vond. Alleszins heeft ie er het raden naar hoe zij het vond: ‘Ik was te veel met mezelf bezig.’ klinkt het. Een sterke quote die als wij er de gespecialiseerde pers op mogen nalezen en berichten van seksuologen nog steeds van toepassing is. Mannen zijn te vaak met zichzelf bezig en hun orgasme tijdens de geslachtsgemeenschap en te weinig met hun sekspartner. Ook later komen de onzekerheden bij Morris die liefde zoekt, bovendrijven: ‘Ik erken dat Bibi niet om me geeft, maar ik geef niet op.’ klinkt het bij hem waarna hij met haar de tweede keer dat Jeffrey dezelfde vrouwen naar hen stuurt, achteraan het podium een wandeling gaat maken, arm in arm, door in een cirkel te stappen en zo nu en dan op te springen. Veel cynischer over de liefde, koppel zijn/spelen, kan je het niet bedenken in het doden van de tijd. Een andere sterke scène die zich achter het zwarte doek afspeelt, maar we wel kunnen zien via de video – Jan Lauwers speelt graag met een doek dat verbergt of onthult, zie ook zijn productie ‘Oorlog en terpentijn’ waar hij hetzelfde doet - is die rond tienerprostitutie. We zien de vier dan een rondedansje maken alsof ze op de speelplaats zijn, Romy Louise Lauwers op een van de mannen springen, twee koppels die elkaar de handen geven en in het rond cirkelen, of met zijn vieren een slang/polonaise vormen.

Niet dat we geen plezier beleefd hebben aan ‘Begin the beguine’ maar de twee uur durende voorstelling, waar heel wat naakt in voorkomt maar die het verder erg zedig houdt, duurde ons net iets te lang. En uiteindelijk is het hoe je het draait of keert vooral veel van hetzelfde wat getoond wordt. De vrouwen verkleden en schminken zich opnieuw in een andere prostituee, een volgende vrouwelijk personage wordt geïntroduceerd, enz. Kortom: het werk is behoorlijk repetitief en verveelt op den duur, net zoals de levens van Gito Spaiano en Morris Wine dat zijn die er een behoorlijk leeg bestaan op nahouden. Het infantiele in de tekst is ook nooit veraf zoals in: ‘Wat zeggen we dan? We zeggen bye bye.’

Ook de signatuur van regisseur Jan Lauwers valt te hard op. Enkele regiekeuzes die hij maakte, doen denken aan ander werk van hem en voelen als ‘recyclage’ of ‘herhaling’ aan. Zo zitten er bijvoorbeeld een paar zinnen Nederlands in deze theatertekst die voornamelijk in het Frans, Spaans en Engels gespeeld wordt. Voordeel van ‘Begin the beguine’ is het beperkt aantal personages op het podium zodat je beter gefocust kan zijn dan bij ‘Oorlog en terpentijn’ waarbij er te veel tegelijkertijd gebeurt en de ene kunstvorm/speler soms de ander in de weg staat. Dat is hier veel minder het geval, al heb je wel het gevoel steeds weer iets te missen omdat de regisseur graag met twee verhaallijnen tegelijkertijd speelt en de twee vrouwen laat omkleden, met Lauwers helemaal rechts van het podium en van Bruystegem links.

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter