Recensie La Musica II ★★★1/2

Wanneer twee ex-geliefden elkaar op de dag dat ze hun definitieve echtscheidingsdocumenten ondertekenen terug ontmoeten in de lobby van het hotel waar ze vroeger als jonge geliefden woonden, worden ze niet alleen geconfronteerd met elkaar, maar ook met hun passie, hun haat, hun angsten en onzekerheden, de onbeantwoorde vragen en het grote “Hoe moet het nu verder?”. In “La Musica II” uit 1985 liet schrijfster Marguerite Duras haar personages Michel en Anne-Marie voortdurend pendelen tussen de meest extreme gevoelens van nostalgie voor hun pure liefde en de rancune voor wat het later verworden was. David Cantens en Katrien De Becker moesten hun publiek dan ook meenemen in een turbulent en emotioneel verhaal van een ongemakkelijke ontmoeting tussen twee gekwetste zielen. Ze kregen gelukkig de hulp van Udo die niet alleen zorgde voor de soundtrack, maar op tijd en stond ook de vertolker was van de onuitgesproken verlangens en gevoelens. Het resultaat was een pakkende voorstelling die af en toe wel te kampen had met de beperkte verstaanbaarheid van David Cantens.

De voorstelling kwam wat kneuterig op gang. Udo nam plaats achter zijn toetsen, prutste wat met de knopjes en ging nog op zoek naar zijn micro. Het gaf een vrij onvoorbereid gevoel. Het deed een beetje aan alsof we naar de repetitie gingen kijken. Maar eens hij vertrokken was, kwam het stuk al spoedig op gang. We wisten nog niet meteen waarom Michel en Anne-Marie elkaar troffen op de plaats waar ze waren, maar we voelden wel van bij de start de ongemakkelijkheid van elkaars aanwezigheid. Het gevoel zat meteen goed en gevoel was nu juist waar Marguerite Duras’ stuk om draaide. De twee ex-partners ontmoetten elkaar niet voor niets op de plaats waar ze zoveel geweldig mooie herinneringen hadden om een definitieve streep te trekken onder de periode waarin ze de hel voor elkaar waren.

Het kon dan ook niet anders dan dat David Cantens en Katrien De Becker in hun spel een hele schare van uiteenlopende emoties moesten presenteren. Het ene moment was er een hoog oplopende ruzie met veel geschreeuw en grote gebaren en een volgend moment zagen we een koppel dat op de rand van een zeer breekbaar, intiem moment van herontdekking van oude liefde stond. Doorheen het hele scala van emoties bleven David en Katrien steeds geloofwaardig. Vooral de prestatie van Katrien De Becker verdiende ons respect.

David Cantens speelde goed, maar was niet altijd even goed verstaanbaar. Vooral wanneer Udo de scènes van sfeermuziek voorzag, had David het soms moeilijk om daar bovenuit te komen. De prestatie van Udo was trouwens meer dan gewoon muzikaal behang. Vooral de momenten waarop hij ineens stopte met spelen, accentueerde de plotse overgang in de sfeer tijdens de dialoog. Tussendoor bracht hij ook korte fragmenten van liedjes die ons een inkijk leverden in het gedachten van de hoofdpersonages. Hij mocht met andere woorden zingen wat zij niet konden zeggen. En last but not least zorgde Udo ook voor de broodnodige spanningsbreukjes wanneer Michel of Anne-Marie toch even in interactie met hem gingen om hem de mond te snoeren en de gedachtesprong af te blokken.

Tot slot kunnen we nog meegeven dat het budget zeker niet verkwanseld werd aan een groots decor. Integendeel, het decor was niet meer dan enkele aftandse tafels, een mix van stoelen en een oud gordijn. Voor de rest keken we in de kale coulissen van het Fakkelteater. Het was behoorlijk minimalistisch, maar het hielp wel om de focus op de spelers en het verhaal te houden.

<  Sascha Siereveld >

Credits:

Auteur: Marguerite Duras
Regie: Paula Bangels
Spel: David Cantens en Katrien De Becker en livemuziek van Udo
Producent: De Spelerij