Recensie Twaalf Nachten ★★★★

Elvis, David Bowie als Ziggy Stardust, Michael Jackson, Freddie Mercury, twee keer Prince en Marilyn Monroe op 1 podium, dat huzarenklusje brengt compagnie Schmaltz voor elkaar in Twaalf Nachten. De romantische komedie van Shakespeare heeft eigenlijk alles van een soapserie. Viola (Kristel Vermeerbergen) is verliefd op Orsino/Freddie Mercury (Filip Vekemans die tevens instond voor de tekst). Maar Orsino/Freddie Mercury voelt echter iets voor Olivia (Lenah Vlijt). Zij valt op haar beurt voor de in Cesar vermomde Viola. En dan zijn er Eddie/David Bowie (Femke De Cnodder) en het domme blondje Maria/Marilyn Monroe (Barbara Steyaert) – ‘Maar als ik pijn heb zeg ik alleen A, maar nooit B’ - nog die de ijdele en op regeltjes gestelde Malvolio (Tom Slosse) suggereren dat ie een liefdesbrief van Olivia ontvangen heeft waarop ook hij in geen tijd verliefd wordt op Olivia.

Die Olivia is nochtans aan het rouwen bij de start van de amateurvoorstelling omdat ze haar vader en broer verloren heeft. Viola van haar kant is dan weer haar broer Sebastiaan kwijt en is op zoek naar hem. In de finale komen alle personages in deze eindregie van Tom Slosse samen in een club waarbij Olivia denkt dat ze met Cesar aan het dansen is, maar in feite is dat Sebastiaan (Wouter De Clerck) die net als zijn zus Viola ook als Prince vermomd is. Hij heeft op Illyria de ganse tijd opgetrokken met Valentijn/Michael Jackson (Miki Bedeleem). Freddie Mercury/Orsino stelt vast dat ie het hart van Olivia niet kan winnen, maar heeft ondertussen gevoelens voor Cesar ontwikkeld. Wanneer blijkt dat zijn BFF Cesar een vrouw is, stelt ie: ‘Om eerlijk te zijn, een jongen of meisje: zo veel maakt dat niet uit.’ Dé verdienste van compagnie Schmalz is dan ook dat ze een humoristische laag toevoegt aan deze komedie vol misverstanden en driehoeks/(kortstondige vierhoeks)relatie.

Zo veel muzikaal talent op het podium, dat vraagt dan ook om een gigantische soundtrack in een op een schijf draaiend decor die naar de jaren ’70, begin jaren ’80 verwijst. Openen doet Twaalf Nachten met ‘Ay-Oh’ van Queen, waarna ook onder andere ‘We will rock you’, stevig meegeklapt door het publiek overigens en ‘Don’t stop me now’ volgen. We wanen ons in het auditorium van het Sint-Michielscollege van Brasschaat even helemaal terug geflitst in de tijd, naar de nineties waar Leen Demaré in onze studententijd het Swingpaleis is komen presenteren. Andere muziekfragmenten die passeren in Twaalf Nachten zijn ‘Under pressure’ van Queen en David Bowie, ‘Maniac’ van Michael Sembello uit de musical Flashdance, ‘Like a virgin’ van Madonna, ‘I wanna be loved by you’ van Marilyn Monroe, ‘Sweet child o’ mine’ van Guns N’ Roses, ‘Beat it’ van Michael Jackson, ‘It’s raining men’ van The Weather Girls, ‘Kiss’ van Prince, ‘I was made for loving you’ van KISS, ‘1999’ van Prince, ‘Careless whisper’ van George Michael en het slotnummer ‘Ich bin wie du’ van Marianne Rosenberg.

Met stip behoren de dialogen tussen Elvis/Andre (Mieke Martens in alweer een hi-la-ri-sche rol met heerlijk Kempens accent) en die van Toby (Justin Mol) tot de grappigste van het stuk. De twee vinden elkaar in de drank en levenswijsheden hoe je best iemand kan versieren. ‘Blijf mysterieus’ (Hoe maakt u het?’ – ‘Dat zeg ik niet. Anders maakt gij het zelf!’) en ‘Maak het persoonlijk’ onthouden we onder andere. Het levert grappige maar o zo foute openingszinnen op van het genre: ‘Is uw vader brandweerman want jij bent een hete vlam?’ of ‘Is uw vader misschien architect want jij bent zo goed gebouwd?’ Wanneer de twee iets te diep in het glas gekeken hebben, zoekt Elvis/Andre een middel tegen de koppijn waarop ie opnieuw een glas alcohol aangeboden krijgt. Er wordt hard geklopt op de deur en hij denkt dat dat zijn koppijn is. Verder integreert de voorstelling ook Sesamstraathumor. En Eddie/David Bowie (Femke De Cnodder) mag aan zelfhumor doen en even uit haar rol stappen wanneer ze zogezegd zelf aan de schijf moet draaien voor een decorwissel: ‘Amateurs! Alles moet ik hier zelf doen!’ klinkt het. Smullen doen we doen we daarvan.

Verwijzend naar de kindertijd waar jongens en meisjes zelden iets van elkaar moeten hebben, horen we ‘meisjes blinken, jongens stinken.’ De sekseverschillen, het genderthema staat dan ook centraal in deze voorstelling, die ook - erg slim overigens – dat koppelt  aan geaardheid. Taalhumor tovert Tom Slosse als Malvolio uit zijn hoed wanneer ie vaststelt dat Orsino niet moet hopen op de liefde van Olivia wanneer die haar eigen ring terug laat bezorgen aan Orsino. Daaruit concludeert Cesar die de ring moet terugbrengen dat Olivia verliefd is op hem, Cesar. Malvolio horen we dan rijkelijk spelen met woordjes waar ‘ring’ inzit. Hij stelt onder andere vast dat Orsino weinig ‘vordeRING’ maakt. Kijk, van dat soort taalvondsten worden wij instant gelukkig tijdens een theaterproductie.

Twaalf Nachten is kortom alweer een erg spitsvondige en grappige voorstelling geworden van compagnie Schmaltz en toont nog maar eens aan hoe straf dit amateurgezelschap wel is.

< Bert Hertogs >