PDF-versie voor persoonlijk gebruik

Recensie Bagaar ★1/2

donderdag 14 maart 2019Bourla Antwerpen

Bagaar

Saai, stroef en sloom, dat is Bagaar van Toneelhuis en Lazarus geworden. Voor het eerst werken het Mechelse en het Antwerpse gezelschap samen. Op papier lijkt dat een match made in heaven, maar de twee compleet tegenovergestelde theatertalen die ze hanteren, samenvoegen zorgt voor een ongemakkelijke voorstelling die zelden comfortabel aanvoelt. Om kort te gaan: het voelt allemaal erg klinisch, vlak aan en zeer fragmentarisch aan. Elke scène wordt zowat afgesloten met een black out. Op die manier kunnen de acteurs niet of nauwelijks hun personage een boog laten maken. Wat drijft districtchef Lucien Cordier (Koen de Graeve) om op het Eiland vol vluchters die geen stemrecht hebben, in de aanloop van de verkiezingen zijn laisser-faire beleid plots om te gooien en voor een op het militarisme geschoeid quasi schrikbewind te gaan? We komen het niet of onvoldoende te weten. De vele woordgrapjes in het begin van het stuk, werken eerder op de zenuwen dan op de lachspieren. Wanneer Luciens minnares Rose (Charlotte Vandermeersch in alweer een lichamelijke domme rol), zijn echtgenote Huguette (Katelijne Damen) en ‘kuske met speeksel’ Nono (Joris Van den Brande) doodgeschoten heeft, volgt de beste taalhumor uit het werk: ‘Ik geef toe dat de situatie er op dit moment niet Rosekleurig uitziet’. De Graeve laat echter die grap liggen, wat onbegrijpelijk is. Gaf ie het op om daar de klemtoon op te leggen omdat ie vaststelde dat de humor in het begin van de voorstelling (naast taalhumor van het genre ‘De Boeck leest een boek’ horen we ook opzettelijke versprekingen bij dure woorden, een voorbeeld is ‘hypocretisch’ in plaats van ‘hypothetisch’ of slechte vertalingen als ‘I try to do my job in the hudanity (hoedanigheid n.v.d.r.) as sous-chef’) niet of nauwelijks effect resulteerde? Of wou ie de plotse ernst van zijn personage benadrukken door de grap niet te benadrukken op het einde? Feit is dat dit een mooi voorbeeld is van een gemiste kans, wat deze voorstelling nog het best van al samenvat.

Bagaar is gebaseerd op Coup de Torchon van Bernard Tavernier en Jean Aurenche, een film uit 1981 die op zijn beurt gebaseerd is op de roman Pop. 1280 van Jim Thompson uit 1964. Het grootste verwijt dat we kunnen maken aan het adres van Bagaar is dat deze productie onvoldoende inzette om een degelijk uitgewerkte psychologische laag aan de personages te bezorgen. Die komen daardoor nauwelijks uit de verf, laat staan dat je de acteurs een boeiende boog ziet maken. Ook de maatschappijanalyse komt hier echter erg dunnetjes uit. Dat heeft wellicht ook te maken met het feit dat zowel seks als geweld als erg gratuit én komisch voorgesteld worden, op het cartooneske af. Zo zien we Katelijne Damen Joris Van den Brandes hand op haar borst of aan haar vagina plaatsen. En wanneer er geweld in het spel is, doet het gezelschap beroep op een geluidje van een slag die het aan een snel tempo repetitief uit een pedaal haalt. Tot twee keer toe halen de acteurs overigens de koperblazers boven om de gekende 20th Century Fox-melodie zo vals als een kat en uit de maat te brengen. De tweede keer dat dat gebeurt, is het orkestje al behoorlijk uitgedund.

Op die manier - ook in een scène over hoe het komt dat hondjes aan elkaar aars ruiken - ondergraaf je uiteraard alle ernst en de intrige van het werk. Die van een man die meedogenloos wordt, een districtchef die wraak neemt omwille van het pestgedrag dat ie al jaren ondergaat. Dat pestgedrag komt in deze voorstelling overigens compleet niet aan bod zodat je er het raden naar hebt waarom Luciens gedrag verandert en hij (on)rechtstreeks anderen en zichzelf aanzet tot moord. Lucien zal Tom (Ryszard Turbiasz), de man van Rose, vermoorden. ‘Je hebt mijn man vermoord uit liefde voor mij.’ klinkt het uit de mond van Rose waarop Lucien antwoordt: ‘Ik heb het vuil buitengezet.’ Wanneer ie op het einde zegt ‘Je komt hier niet mee weg’ heb je er het raden naar waarom Lucien zijn minnares plots als een baksteen laat vallen. De rol voor de derde vrouw in dit stuk rond Lucien, de idealistische lerares Anne (Marianne Loots) is dan weer veel te fragmentarisch en oppervlakkig ingevuld wanneer ze een kist vol boeken heeft laten aanrukken, en dat aan Lucien verklaart als ‘Taal is echt mijn ding’ om niet veel later hem mee te geven dat water bovenaan haar prioriteitenlijstje staat.  ‘Hier heb je zo veel tijd om te lezen dat je er niet aan begint.’ antwoordt Lucien dan.

Conclusie: Bagaar is niet ons ding.

< Bert Hertogs >


Do you like our reviews and pictures?
Feel free to support concertnews.be by sharing this page or giving a donation.
You make an independent website like ours possible. Thanks!







Geef steeds in je comment mee op welk artikel je reageert.
Please put in your comment to which article you are responding.

Tabs Concertnews.be

News
Soon
Reviews

More news

  • Podcast
  • Facebook
  • Twitter